Του Ηλία Γιαννόπουλου
Ο Αίσωπος, με τα παραμύθια που κουβαλάει, φτάνει από την επόμενη Κυριακή (15 Δεκεμβρίου) στο Τρενοτεχνείον Κυπαρισσίας, τον πολιτιστικό πολυχώρο 3Φιλλλίας που έχει δημιουργήσει στο παλιό Μηχανοστάσιο του ΟΣΕ στο Σταθμό ο Τριφύλιος ηθοποιός και τραγουδοποιός, Νίκος Καλογερόπουλος.
Ένα χώρο αυθεντικό, μια στέγη της τέχνης, του πολιτισμού, της ιστορίας! Έναν πολυχώρο μουσικής, κινηματογράφου, θεάτρου! Μια στέγη της τέχνης και της έκφρασης, της καλλιτεχνικής έμπνευσης και δημιουργίας. Ένα στέκι για κάθε ηλικία, κάθε εποχή. Φτιαγμένο με μεράκι και διάθεση για προσφορά.
Ο φετινός χειμώνας στο Τρενοτεχνείον είναι γεμάτος εκπλήξεις, αφού ο Νίκος Καλογερόπουλος, εκτός από την τρέλα του, έχει και πολλές ιδέες, που μαζί με τους συνεργάτες του υλοποιούν. Γεμάτος εμπειρίες ζωής και συναισθήματα επέστρεψε στην πατρίδα του, στη δική του ρίζα, και δίνει ό,τι καλύτερο έχει. Βάζει την ψυχή του στο Τρενοτεχνείον και δίνει στον κόσμο, και ιδίως τη νεολαία, τον εαυτό του! Συναντήσαμε τον Νίκο Καλογερόπουλο μεσημέρι Πέμπτης, στο Τρενοτεχνείο, την ώρα που ετοιμάζονταν να φάνε, αφού είχαν κάνει πρόβες για τον Αίσωπο. Το φαΐ πήγε στην κουζίνα, για μετά! Έτοιμο ήταν, άλλωστε. Ο Καλόγερας – για τους φίλους – δε σταματά ποτέ να έχει όρεξη για κουβέντα, και για φαΐ βέβαια, αφού έχει περάσει λόρδες και λόρδες! Ο Αίσωπος, όμως, είναι ιδέα που κάνει πράξη και δε χορταίνει να μιλάει! Χειμαρρώδης και εκφραστικός, μπήκε αμέσως στο ψητό – ψητό ήταν και το μεσημεριανό φαΐ:
«Ο Αλέξαντρος μεγάλωσε και στη μια μασχάλη είχε τον Αίσωπο και στην άλλη την Ιλιάδα. Μέσα από την Ιλιάδα, το πρότυπό του ήταν ο Αχιλλέας. Ο Αριστοτέλης, όμως, φρόντισε να τον μάθει, να τον διδάξει μέσα από τον Αίσωπο. Και όχι μόνο τον Αλέξαντρο, και όλους. Γι’ αυτό λέω, και σήμερα όλοι οι ψαγμένοι ανθρώποι του κόσμου, μορφωμένοι, έχουνε στις βιβλιοθήκες του τον Αίσωπο. Δεν υπάρχει καλύτερος παραμυθάς! Και τώρα, λοιπόν, εδώ, θα στήσουμε τον Αίσωπο. Θα γίνει ένα καραβάκι, που θα είναι του παππού του Αισώπου, που θα ταξιδεύει μες στα χρόνια. Έρχεται και μας κουβαλάει και μας φέρνει τους μύθους εδώ!
Οραματίζομαι να περάσουν όλα τα πιτσιρίκα της Μεσσηνίας και όχι μόνο, από εδώ, ξεκινώντας από τον Αίσωπο!».
Ασταμάτητος στο λόγο του, συνέχισε: «Και να μας έχει ο Θεός καλά να κάνουμε πραγματάκια. Στο κεφάλι μας έχουμε χιλιάδες πράγματα. Και δεν τα έχουμε μόνο στο κεφάλι μας τώρα. Έχουμε και στέγη! Στεγαστήκαμε! Οι Άποροι Άρχοντες βρήκαμε στέγη. Τις Παρασκευές έντεχνο. Τραγουδάει ο Πασχάλης Τσέρνας, η Θέλμα Καραγιάννη, ο Λευτέρης Τσακιράκης, φίλοι διάφοροι που σκάνε μύτη, πολύ ωραίοι, ο Δημητράκης ο Σφαλτός από εδώ, δίνουμε πάσα και βήμα σε όλα τα παιδιά, σε νέα γκρουπάκια. Από βδομάδα ο Βασίλης ο Γκισδάκης.
Ο Βασίλης ο Παπακωνσταντίνου, πάλι θα μας έρθει για μια χειμωνιάτικη περατζάδα. Ο Μίλτος ο Πασχαλίδης, ο Παντελής ο Θαλασσινός, πιστεύω όλοι, όλα τα καλά φιλαράκια θα κάνουν την περατζάδα τους από εδώ.
Κάθε Σάββατο, οι Άποροι Άρχοντες ξαναστήνουμε την μπάντα, με έναν ήχο εκπληκτικό και τους πιτσιρικάδες, το Ζερλεντέ το Θανάση με τον αδερφό του, που τους θυμάμαι πιτσιρίκια – πιτσιράκια, που ερχόσανται στα Ρεμπετάδικα στην Αθήνα. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που φτιάξαμε την μπάντα παρέα. Κυριακή απόγευμα Αίσωπος, μετά προβολή ταινίας και μετά κουβέντα και τραγούδια. Θα έχουμε και χριστουγεννιάτικο και πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν με τους ρεμπέτες και όχι μόνο.
[…] «Η τέχνη, και το τραγούδι και το θέατρο, άμα είναι ξεκομμένα από την κοινωνία… χέστα! Πρέπει να λένε πράματα. Κοίτα τι λέει ο Σουρής μετά από 111 χρόνια: “Δυστυχία σου Ελλάς με τα τέκνα που γεννάς”. Κι ο Βάρναλης κι ο Γκάτσος. Αλλά πρέπει κι εμείς κάτι να κάνουμε, κάτι ν’ αφήσουμε. Και στο έντεχνο, πού πάμε όταν κάτι μας πονάει και θέλουμε να δώσουμε; Στον Άσιμο πάμε, στον Σιδηρόπουλο, στον Παπάζογλου. Αυτοί που προβάλλονται, όμως, δεν είναι αυτοί. Ακούγεται ο Χατζηδάκις; Ακούγεται ο Μαρκόπουλος, που λέει “Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί;”. Αυτό που καίει τώρα. Ποιο ραδιόφωνο θα το βάλει; Αφού οι ίδιοι ανοίγουνε τις πόρτες…».
Δε θα μπορούσαμε να μην τον ρωτήσουμε για την πολιτική και οικονομική κατάσταση στη χώρα: «Ας ανοίξουν οι Έλληνες τα μάτια τους, έστω και αργά, και ας δούνε! Εγώ το δάσκαλο δεν κάνω. Εγώ δηλώνω μαθητής ετουτουνού του κόσμου. Κι εσύ αν είσαι δάσκαλος – λέω σ’ ένα τραγούδι – να καταλάβω δώσ’ μου. “ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΔΟΥΛΟΣ ΚΑΝΕΝΟΥ – με κεφαλαία ρε – το ξαναλέω, ούτε Θεού ούτε ανθρώπου, είμαι αεράκι και φωτιά στους μύθους του Αισώπου”!
Ας ανοίξουν τα μάτια τους κι ας κάνουν αυτό που πρέπει. Αυτοί που κυβερνάνε είναι ψηφισμένοι από ’μας. Κι αν δεν είναι από μένα, είναι από τον πατέρα μου, από τον μπάρμπα μου, από τον αδερφό μου, από τους Έλληνες».
Πώς επέλεξε να επιστρέψει και να δημιουργήσει το Τρενοτεχνείο, ρωτάμε. «Το Τρενοτεχνείο δεν το ’κανα για να κονομήσω. Ούτε τώρα στα ’60 μου, μου κουκούνιασε να γίνω επιχειρηματίας. Άπορος ήμουνα, το ’χω κάνει και τραγούδι, και όνομα και πράμα. Ήρθα εδώ από την αλογόμυγα. Να η αλογόμυγα του Σωκράτη. Αγαπάω την πατρίδα μου, αγαπάω την Ελλάδα. Δεν ντρέπομαι που είμαι Έλληνας. Πονάω την πατρίδα μου και ήρθα εδώ, ό,τι πιο καλό κουβαλάω, το καλύτερο που κουβαλάω, ήρθα σαν τη μελισσούλα να το δώσω εδώ! Και γι’ αυτό λέω περιμένω, ειδικά τους Κυπαρίσσιους, τους Τριφύλιους, τους Μεσσήνιους, να κάνουμε πραματάκια εδώ». Μάλιστα, έχει κουβεντιάσει με τον Πέτρο το Θέμελη να κάνει προβολές στο Τρενοτεχνείον, «να μάθουμε από τον Πέτρο για τον τόπο μας εδώ, για την Αρχαία Μεσσήνη, που έχει κάνει εκπληκτική δουλειά και του είμαστε ευγνώμονες, για την Κυπαρισσία, που εδώ που μιλάμε όλος ο τόπος είναι γεμάτος αρχαία, εδώ δίπλα είναι ο ναός του Απόλλωνα, από εκεί ο ναός της Αθηνάς. Πριν από ενάμιση μήνα είχα πάει στην Αρχαία Μεσσήνη, στον Πέτρο το Θέμελη, και είχε ανακαλύψει και μου έδειξε πού ήτανε το άγαλμα της θεάς Αθηνάς Κυπαρισσίας, κι εγώ του είπα το τραγούδι που έχουμε κάνει για την Αθηνά Κυπαρισσία: “Αθηνά μου παινεμένη και χιλιοτραγουδισμένη, ξαναδώσε μας σοφία, τόλμη, αρετή κι αντρεία, στο ζητάω με παρρησία, Αθηνά Κυπαρισσία… Γίνε συ αρματηλάτης, να ’ρθει η χώρα στα καλά της. Με ασπίδα και με δόρυ για να βγούμε από το ζόρι. Και η Θεά, χρησμό αφήνει: Για να βγούμε από τη δίνη, Αθηνά και χείρα κίνει!
Όλοι μαζί πρέπει να κάνουμε κάτι για την πατρίδα. Άμα ξυπνήσουμε, ένα κλικ είναι όλα, όπως λέει η Δημοκρατία στην ταινία. Άμα κάνουμε ένα κλικ, ο καθένας χωριστά, αυτή η πατρίδα θ’ αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη. Αλλά πώς να γίνει το κλικ; Κάποιος πρέπει να μιλήσει, να βγει μπροστά…».
Ενώ δεν «έκοβε» και επί ώρα μιλούσε, ξάφνου κολλάει, σταματάει και βουρκώνει. «Σαν σήμερα έκανα την εγχείρηση. Μου ’χανε πει οι γιατροί, θα πεθάνω σ’ έξι μήνες. 5 Δεκέμβρη και την άλλη μέρα γιόρταζα. Θυμάμαι, πήγα στον παράδεισο, στην κόλαση, ήμουνα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, Πιο πολύ ήμουνα πάνω. Καρδιά, το ’67. Οι γιατροί μου είπανε, ή την κάνω και φίφτι φίφτι, ζω – πεθαίνω, ή δεν την κάνω και σ’ έξι μήνες πεθαίνω. Αυτό ήταν το μεγάλο μου σχολείο. Εκεί τα είδα όλα, που λέει κι Διογένης. 15 χρονών. Εκεί μεγάλωσα μικρός. Σαν σήμερα, κι έλεγα το πρωί, η παράτα του παιχνιδιού έχει πάει τώρα 46 χρόνια! Οπότε λες, “κοίτα, μάγκα, έτσι αλλιώς, μωρέ Νικόλα, δεν τα προλαβαίνεις όλα”. Ό,τι προλάβουμε. Αλλά ό,τι προλάβουμε να είναι τέλειο, όσο γίνεται, να είναι άριστο! Μπορούμε να το κάνουμε άριστο. Άμα βάλουμε στόχο να είμαστε άριστοι, θα είμαστε άριστοι», λέει με συγκίνηση αλλά και αυτοπεποίθηση.
Ο Αίσωπος στο Τρενοτεχνείο ήταν η αφορμή για την κουβέντα μας, αλλά και για το κλείσιμο, με το δικό του εκφραστικό τρόπο: «Ρε, τι σόι έχω, να το χαίρομαι. Τι βλέπω, τι βλέπω; Παιδιά, τα παιδιά μου, εγγόνια, δισέγγονα, τρισέγγονα, χίλιες γενιές ανθρώπων. Και οι χίλιες μ’ αγαπάνε, γιατί τους ορμηνεύω με μύθους. Απλούς. Που τους καταλαβαίνουνε ακόμη και οι μεγάλοι! Σκιές του χρόνου μου, ψυχές του λόγου μου, γιος σας κι αδερφός σας και προπάππους και πατέρας κι εγγονός σας είμαι ’γω. Παρελθόν, παρόν και μέλλον σ’ ένα σημείο. Εδώ! Εδώ και τώρα! Αυτή είναι η ζωή! Εδώ και τώρα! Το παρελθόν το ζήσαμε, πάει, έφυγε, στο χρόνο, πίσω. Το μέλλον, δεν το γνωρίζουμε! Άρα, εδώ και τώρα!», όπως λέει ο παππούς ο Αίσωπος.
Το ταξίδι του Νίκου Καλογερόπουλου συνεχίζεται και με μύθους του Αισώπου!
