Η χορογράφος-χορεύτρια παρουσιάζει σήμερα ένα δίγλωσσο σόλο που μιλά για την ανθρώπινη δύναμη της αλλαγής
Ξεφυλλίζοντας το ενημερωτικό φυλλάδιο για το 21ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας διαβάζεις ότι σήμερα το βράδυ στις 10.00, στο Στούντιο του Μεγάρου Χορού, πρόκειται να παρουσιαστεί ένα δίγλωσσο σόλο από τη Μέντη Μέγα, με τίτλο “Transforming me”.
Ο τίτλος σε προκαλεί να ψάξεις το πληροφοριακό υλικό. Στην περιγραφή διαβάζεις: Ποιος δεν έχει ακούσει τη φράση-κλισέ «Αυτός ο τόπος δε θ’ αλλάξει ποτέ»; Ή τη φράση: «Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, παιδί μου…».
Κόντρα σε αυτές τις προκαταλήψεις που έχουν τη δύναμη να καθηλώνουν μια ολόκληρη χώρα, η Μέντη Μέγα δημιουργεί ένα σόλο για την ανθρώπινη δύναμη της αλλαγής.
Το Transforming Me [Μετασχηματίζοντας τον εαυτό μου] είναι ένα δίγλωσσο σόλο που μιλά για όλους εκείνους που αρνούνται να παραδοθούν στη μοιρολατρία, που αποδέχονται τις αντιφάσεις τους και με αργά βήματα μετατρέπουν τη ζωή τους σε δημιουργική διαδικασία.
Για την αργή και επώδυνη διαδικασία αλλαγής, που μετασχηματίζει το υπάρχον υλικό σαν ένα κομμάτι πηλού, αναδεικνύοντας τη ξεχασμένη δυναμική του.
Για όλες τις μονάδες που προσπαθούν αυτό το μετασχηματισμό να τον μοιραστούν με τους άλλους, και από προσωπική υπόθεση να την κάνουν συλλογική.
Σύντομο βιογραφικό
Η Μέντη Μέγα γεννήθηκε στην Αγγλία το 1978. Είναι απόφοιτος της Κ.Σ.Ο.Τ. (1998) και έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο LCDS/Kent University στην Αγγλία. Το 2008 ίδρυσε την ομάδα χορού Φora, για την οποία έχει χορογραφήσει τρία έργα. Είναι ιδρυτικό μέλος του δικτύου χορογράφων «Σύνδεσμος Χορού». Έχει συνεργαστεί με ελληνικές ομάδες ως χορεύτρια, έχει παίξει αλλά και έχει επιμεληθεί την κίνηση σε θεατρικές παραστάσεις. Από το 2008 διδάσκει Ιστορία Χορού στην επαγγελματική σχολή «Ραλλού Μάνου». Τα έργα της χαρακτηρίζονται από την προσπάθειά της να ενσωματώσει τους πολιτικούς και φιλοσοφικούς προβληματισμούς της στη χορογραφία, μετατρέποντας έτσι το χορό σε όχημα αναστοχασμού, τόσο για την ίδια όσο και για το κοινό.
Και η συνέντευξη
Όλα τα παραπάνω ήταν ο λόγος που θελήσαμε να μάθουμε περισσότερα για την παράσταση, μιλώντας με τη Μέντη Μέγα. Ξεκινήσαμε από τα προκαταρκτικά, την άποψή της για το Διεθνές Φεστιβάλ, μια και, όπως μας είπε, το παρακολουθεί από χρόνια, στην αρχή ως φοιτήτρια του χορού: «Είναι αναμφισβήτητο ότι η συγκεκριμένη εκδήλωση, πέρα από την επικοινωνιακή της επιτυχία, χάρις στην ποιότητα των παραστάσεών της, κάθε χρόνο βρίσκει τη δύναμη, παρ’ όλες τις αντιξοότητες, και εξελίσσεται. Κι αυτό είναι πέρα για πέρα θετικό. Έχουν γίνει σημαντικά βήματα και στον τομέα της εκπαίδευσης, ενώ τα τελευταία χρόνια υπάρχει και μια τάση περαιτέρω ανοίγματός του στην κοινωνία της Καλαμάτας. Αυτά είναι αναμφισβήτητα θετικά στοιχεία».
Αφού… σπάσαμε την αμηχανία, προχωρήσαμε παρακάτω. Τη ρώτησα αν μπορεί ο πολιτισμός να επιβιώσει σε καιρούς οικονομικής κρίσης. Η απάντησή της δεν είχε τη μιζέρια που θα περίμενε, ίσως, κάποιος. Δέχτηκε ότι το έργο του καλλιτέχνη έχει γίνει πιο δύσκολο, αφού οι επιχορηγήσεις είναι πλέον ζητούμενο, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη. Παρ’ όλα αυτά, «η νέα πραγματικότητα λειτούργησε και ως ευκαιρία για να βρει η τέχνη και οι άνθρωποί της, νέες φόρμες, νέα πράγματα για να εκφραστούν. Κι αυτό είναι θετικό».
Ήρθε, πλέον, η ώρα να περάσουμε και στη σημερινή παράσταση. Το Transforming Me είναι ένα δίγλωσσο σόλο όπου ο λόγος έχει ισότιμο, αν όχι και σημαντικότερο, ρόλο από εκείνο της κίνησης. Στο ξεκίνημα της χορογραφίας θα μοιραστούμε συναισθήματα και σκέψεις ενδοσκόπησης και προβληματισμού, αλλά και ευφορίας, εδράζοντας με αυτόν τον τρόπο στον πραγματικό χρόνο και τόπο της παράστασης.
«Προέρχομαι από το χώρο του χορού, οπότε η παιδεία και η ματιά μου είναι αναπόφευκτη χορευτική, αλλά όντως η παράσταση εμπεριέχει μια σειρά από εκφραστικά μέσα τα οποία σχετίζονται άμεσα με τη ζωή μου και, κατά κάποιον τρόπο, αποτυπώνουν πτυχές της καθημερινότητα. Ως εκ τούτου και όλα τα διαφορετικά μέσα που χρησιμοποιώ» σχολίασε.
Δηλαδή, η παράσταση είναι λιγότερο «χορευτική» από τις άλλες του προγράμματος; ρώτησα. «Η αφετηρία μου για αυτό το έργο ήταν μια χορευτική φόρμα, αυτό που ονομάζω μετασχηματισμό. Φανταστείτε ένα επαναληπτικό χάδι που μέσα από την επανάληψη γίνεται μια κλωτσιά ή μια ανάσα. Δύο καταρχήν αναπαραστατικές κινήσεις. Μεταξύ του χαδιού και της κλωτσιάς υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος. Φεύγοντας από το χάδι, μπορεί η κίνηση να κρατά κάτι από την τρυφερότητα ενός χαδιού αλλά δεν το αναγνωρίζεις ως τέτοιο. Οπότε, επειδή η αφετηρία της παράστασης ήταν σωματική, το λεκτικό παιχνίδι βγήκε όταν προσπάθησα να βρω το ανάλογο αυτής της σωματικής πρακτικής με λέξεις και με λόγο. Δηλαδή, προσπάθησα να μεταφράσω αυτό που έκανα σωματικά σε λέξεις. Η πρόθεσή μου είμαι η παράσταση να είναι ένας διαρκής μετασχηματισμός, ώστε να συμφιλιώσω μέσα μου πράγματα εντελώς αντιφατικά.
Καταρχήν τη διπλή μου καταγωγή, καθώς γεννήθηκα από Αγγλίδα μητέρα, και πολλά άλλα, όπως η συμφιλίωση των διαφορετικών ρόλων στην καθημερινότητα, των διαφορετικών ερεθισμάτων. Πράγματα που μπορεί να βλέπουμε εντελώς αντιφατικά στην καθημερινότητά μας, αλλά που ο κοινός παρανομαστής είναι η ταυτότητά μας και πώς βιώνουμε το χρόνο, όλα όσα έχω να κάνω μέσα σε μία μέρα.
Αναγκαστικά μετασχηματίζω την ταυτότητά μου και την ύπαρξή μου για να μπορώ να υπάρχω σε όλες τις διαφορετικές στιγμές. Σε μια παράσταση αυτό εικονοποιείται από το πέρασμα να χτυπάω με τη γροθιά μου το πάτωμα μέχρι να τραγουδήσω ένα νανούρισμα. Το γεγονός ότι θα φτάσω από το ένα σημείο στο άλλο μέσα από μια συνεκτική διαδικασία μετασχηματισμού που δεν εμπεριέχει απότομες ρήξεις, συνηγορεί στο ότι είμαι ο ίδιος άνθρωπος και έχω μια ταυτότητα», τόνισε.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
