Γράψαμε χθες για το Μητροπολίτη Πειραιά. Εκείνο, όμως, που μας ενοχλεί, επιπλέον, είναι η ψηφοθηρία της Ν.Δ., ο φόβος μην τυχόν χαθούν οι κάποιες λίγες χιλιάδες ψήφοι που επηρεάζει ο Άγιος Πειραιώς, και επιτρέπει στον κάθε Σεραφείμ να επεκτείνει τη θρησκευτική εξουσία του εκεί που δε θα έπρεπε να έχει καμία θέση: στο κοσμικό κράτος.
Αυτό το κράτος, αν δεν απατώμαι, δε θεωρεί την ομοφυλοφιλική σχέση μεταξύ συναινούντων ενηλίκων αδίκημα – ειδάλλως κάτι θα προέβλεπε σχετικώς ο Ποινικός Κώδικας. Επίσης, η Βουλή έχει ψηφίσει το 2005 νόμο ο οποίος απαγορεύει τις διακρίσεις εξαιτίας και του γενετήσιου προσανατολισμού.
Εφόσον, επομένως, οι ομοφυλόφιλοι αποκλείονται από τις καθαρά πρακτικές διευκολύνσεις που παρέχει σε όλους τους άλλους το σύμφωνο συμβίωσης, αυτό δε συνιστά διάκριση εις βάρος τους και παραχώρηση της Πολιτείας εις βάρος της ισονομίας;
Η γραφικότητα είναι κατανοητή και -γιατί όχι- ευπρόσδεκτη όσο είναι ακίνδυνη. Από το σημείο, όμως, που επιβάλλει τους όρους της στην πραγματικότητα, γίνεται αποκρουστική (σκίτσο του Δ. Χαντζόπουλου στα «ΝΕΑ»).
Α.Π.
Ο φόβος… φυλάει τα έρμα…
