Η Σοφία Νινιού είναι μια μάχιμη εκπαιδευτικός που ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη της για τα παιδιά. Άλλωστε, αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισε να ασχοληθεί με το γράψιμο των παραμυθιών.
Αύριο Παρασκευή θα βρεθεί στο «Βιβλιόπολις» για να μας παρουσιάσει το νέο της παραμύθι με τίτλο «Γλαύκος και Ίρις».
-Πώς προέκυψε η συγγραφή για εσάς;
Είναι μια φυσική ανάγκη να εκφράζομαι με το λόγο, είτε προφορικό είτε γραπτό. Βέβαια, η συγγραφή είναι μορφή Τέχνης, η Λογοτεχνία. Αλλά και η ενασχόληση με την Τέχνη είναι ανάγκη φυσική. Γεννιέσαι έτσι. Δεν υπάρχει τίποτα να σε εμποδίσει, αν το ’χεις μέσα σου. Μπορεί να υπάρξουν αντικειμενικές συνθήκες, που να σε καθυστερήσουν, μα δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σε εμποδίσει. Έτσι, λοιπόν, αβίαστα προέκυψε η συγγραφή στη ζωή μου. Από την εφηβεία ήδη.
-Γιατί αγαπάτε την παιδική λογοτεχνία;
Μα, επειδή αγαπώ τα παιδιά. Πολύ! Είναι αυτονόητο πως θέλω πολύ να επικοινωνώ μαζί τους. Φιλοδοξώ να τους κληροδοτήσω όσα σύναξα σταγόνα-σταγόνα στη ζωή μου. Έτσι δεν είναι; Οφείλουμε να έχουμε κληρονόμους. Με κάθε τρόπο. Όμως, θέλω πολύ να τους δείξω τη φωτεινή πλευρά της ζωής για να πορεύονται με πίστη και ελπίδα.
-Θεωρείτε ότι πρέπει να περνάτε μηνύματα στα παιδιά;
Φυσικά! Μην ξεχνάτε ότι είμαι μάχιμη καθηγήτρια. Από το ’83 διδάσκω στα δημόσια σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Είναι τρόπος ζωής η ευθύνη μου ως εκπαιδευτικού. Και βασικό μου μέλημα να τους περνάω μηνύματα. Θετικά μηνύματα. Με κάθε τρόπο! Να τους τονίζω το καλό. Το δίκαιο. Το ωραίο. Να τους μάθω ν’ αγαπούν. Δύσκολο αυτό.
-Τα παιδιά έχουν αλλάξει, πιστεύετε;
Φυσικά και όχι! Η φύση του ανθρώπου δεν αλλάζει. Το παιδί είναι παιδί. Σε όποιες συνθήκες.
Μεγάλο θέμα αυτό… μπορούμε κάποια άλλη φορά να το συζητήσουμε. Το παιδί παρατηρεί, μιμείται, ερευνά, μαθαίνει παίζοντας. Αν κάποιοι βλέποντας το παιδί τρομάζουν, είναι γιατί συνήθως αντικρίζουν τον εαυτό τους. Το παιδί γίνεται καθρέφτης τους. Και αναρωτιούνται τι τρέχει με το παιδί αντί να αναρωτηθούν τι ακριβώς κάνουν οι ίδιοι.
-Η εικόνα ενός παιδιού, από 2 χρονών και πάνω, να αποβλακώνεται σε ένα κινητό ή tablet, πώς σας φαίνεται;
Μην επαναλαμβάνομαι. Με συγχωρείτε, αλλά οι ενήλικες σήμερα αυτό ακριβώς δεν κάνουν; Έχετε σκεφτεί ποτέ αν τους δίνουμε άλλες επιλογές; «Επανδρώνουμε» τη ζωή τους με τέτοια εργαλεία να κάνουν δουλειά τους και να μας αφήνουν στην ησυχία μας. Αυτό δεν κάνουμε;
-Μιλήστε μας για την αυριανή εκδήλωση…
Το «Βιβλιόπολις» με προσκάλεσε να παρουσιάσω το πρώτο μου παραμύθι, που συμβαίνει να είναι και το πρώτο μου βιβλίο. Δέχτηκα μετά χαράς, μετά από συνεννόηση και με τον «Άνεμο» βεβαίως. Τον εκδοτικό μου οίκο. Έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να βρεθώ στον τόπο καταγωγής μου και να μιλήσω για την ιστορία του Γλαύκου και της Ίριδας, δύο πλασμάτων ξεχωριστών, που τιμούν την αγάπη, τη φιλία, την οικογένεια, τη διαφορετικότητα. Που έμαθαν ότι στη ζωή διεκδικούμε αυτό που αγαπάμε και αγωνιζόμαστε με κάθε τρόπο, με όλο μας το είναι, γι’ αυτό. Αν χρειαστεί, ζούμε και το χωρισμό και τον ξενιτεμό ακόμα.Και μέσα από την ιστορία τους μαθαίνουμε κι εμείς. Αλλά γνωρίζουμε και πολλά είδη ανθέων και πουλιών. Κάποια από αυτά υπάρχουν δίπλα μας. Ακόμα κι αν ζούμε σε πόλη. Κι αυτός είναι ο άλλος στόχος μου. Να γνωρίσουμε τον κόσμο μας. Γιατί αλλιώς πώς θα τον αγαπήσουμε; Πώς θα αγωνιστούμε γι΄αυτόν; Όλα αυτά κι άλλα πολλά θα τα συζητήσουμε αύριο από κοντά. Θα παίξουμε κιόλας και θα κατασκευάσουμε. Κοντά μου θα έχω και δύο εξαιρετικούς εκπαιδευτικούς. Τον δάσκαλο Κωνσταντινο Κωτσίδη υποψήφιο διδάκτορα και τη νηπιαγωγό Γεωργία Τζήλου. Σας περιμένουμε να τα πούμε.
Η δε σχέση μου με την Καλαμάτα είναι η σχέση του παιδιού με το χωριό του μπαμπά του. Διακοπές! Ο τόπος διακοπών! Αντιλαμβάνεστε… Θάλασσα, τραίνο, ποτάμι, παγωτό χωνάκι απ’ του Μπεσσή, ιβίσκοι κόκκινοι… τέτοια πράγματα. Το σπίτι μας είναι στον Άμμο. Μεγαλώνοντας γνώρισα και το Κάστρο με τις παραστάσεις και τις συναυλίες και, φυσικά, να μην ξεχάσω τις μεθυστικές μανόλιες…
