«Μπάχαλο»…


Θέλοντας να γράψει κανείς κάτι για όσα συνέβησαν με τους 87 πρόσφυγες και μετανάστες που έφθασαν το μεσημέρι της Πέμπτης στην περιοχή μας, δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει ή τι να πρωτοαναφέρει … Προσωπικά είναι η τέταρτη ή πέμπτη φορά που βρέθηκα, δημοσιογραφικά, σε «υποδοχή» προσφύγων στο λιμάνι της Καλαμάτας, και πραγματικά δεν έχω καταλάβει τι ισχύει και τι όχι…
Ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτούς τους ανθρώπους, που επιβίωσαν με ένα ιστιοπλοϊκό στη Μεσόγειο στο δρόμο για την Ιταλία; Έφθασαν και δεν υπήρχε ένα μπουκάλι νερό… Αν δε, δεν είχαν βρεθεί από την πρώτη στιγμή οι Ερυθροσταυρίτισσες στο λιμάνι, δεν ξέρω τι θα γινόταν…
Ακούμε κατά καιρούς ότι υπεύθυνος για τη σίτιση αυτών των ανθρώπων είναι ο Ελληνικός Στρατός… Απ’ ό,τι καταλάβαμε, όμως, χρειάζονται τόσα έγγραφα και γραφειοκρατία για να γίνει η διαδικασία, που θα «έτρωγαν» έπειτα από πέντε μέρες…
Ευτυχώς μερίμνησαν άμεσα με δικές τους ενέργειες οι άνθρωποι της Περιφέρειας Μεσσηνίας… 
Τόσα λεφτά έχουν δοθεί στη χώρα για το «Μεταναστευτικό» και φθάνουμε στο σημείο, όταν έρχονται 87 άνθρωποι, κανείς να μην ξέρει τι πρέπει να τους κάνει…
 
Κανένας επίσημος φορέας για υγειονομική περίθαλψη…

STM_4185.jpg

Από τη στιγμή που πάτησαν στη στεριά αυτοί οι άνθρωποι, άνδρες του Λιμενικού και γυναίκες του Ερυθρού Σταυρού μάς ενημέρωναν ότι κάποιοι από τους Πακιστανούς, κυρίως, είναι πιθανό να πάσχουν από ψώρα…
Δεν υπήρχε, όμως, κανένας επίσημος φορέας για να τους εξετάσει… Αυτό έγινε αργότερα από εθελοντές ιατρούς και φαρμακοποιούς, οι οποίοι διαπίστωσαν ότι όντως κάποιοι πάσχουν από την ασθένεια… Σημείωσαν, επίσης, ότι πρέπει να εξεταστούν και οι 87, καθώς βρίσκονταν επί 5 ημέρες στον ίδιο χώρο, μέσα σ’ ένα μικρό πλοίο, και είναι πολύ πιθανό να έχουν κολλήσει. Μετέφεραν δε αυτή τους την αγωνία και στην Αστυνομική Διεύθυνση Μεσσηνίας που ετοιμαζόταν για τη μεταφορά τους στα κρατητήρια…
 
Συγκλονιστική εικόνα…

STM_4750.jpg

Οι εθελοντές και οι άνθρωποι της Πολιτικής Προστασίας της Περιφέρειας μας περιέγραψαν μια πράγματι συγκλονιστική εικόνα… Ένας πατέρας Σύρος έκανε το κασκόλ του σφουγγαρίστρα, σ’ ένα κοντάρι που βρήκε στο χώρο, και καθάριζε ώστε να ξαπλώσει σε καθαρό χώρο η γυναίκα του και το μωρό τους…
 
Όλα αφημένα στην τύχη…

IMG_4807.jpg

Την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή αποφασίστηκε να μεταφερθούν στον 1ο όροφο του Διοικητηρίου… Χώρος που δεν έχει μπάνιο παρά μόνο τουαλέτες, ενώ στον ίδιο όροφο λειτουργούν ακόμα και σήμερα υπηρεσίες… Το γεγονός ότι κάποιοι από τους μετανάστες που έφθασαν εδώ πάσχουν από μεταδιδόμενο νόσημα αποδεικνύει ότι όλα είναι αφημένα στην τύχη και ότι η ανοργανωσιά μπορεί να προκαλέσει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα απ’ αυτά που φανταζόμαστε. 
Τι θα γινόταν, δηλαδή, αν εθελοντής ιατρός δεν ερχόταν να εξετάσει αυτούς τους ανθρώπους; Κανείς δε θέλει να ξέρει…
Καθώς το καλοκαίρι πλησιάζει και αναμένεται να αυξηθούν οι ροές προσφύγων ειδικά από την Τουρκία, τι θα γίνει σε μιαν ανάλογη περίπτωση; Θα παίζουμε την «κολοκυθιά» στην πλάτη ταλαιπωρημένων ανθρώπων, βάζοντας σε κίνδυνο ακόμα και την υγεία εθελοντών, που βρίσκονται εκεί από την πρώτη στιγμή για να βοηθήσουν; Άμεσα θα πρέπει να υπάρξει συντονισμός όλων των φορέων της περιοχής, ώστε να είναι τελευταία φορά που παρουσιάζεται αυτή η εικόνα…
 
Δεκάδες «ανώνυμοι» Καλαματιανοί έσπευσαν για βοήθεια…

IMG_4816.jpg

Το μόνο παρήγορο από την όλη ιστορία είναι τα ανθρωπιστικά «αντανακλαστικά» που επέδειξε για ακόμα μια φορά η κοινωνία της Καλαμάτας. Εκτός από τις Ερυθροσταυρίτισσες… δεκάδες ήταν οι «ανώνυμοι» Καλαματιανοί που έφθασαν στο κτήριο της Νομαρχίας για να αφήσουν μερικά τρόφιμα, λίγο γάλα, ρούχα, ακόμα και μερικά παραμύθια και παιχνίδια, για τα πέντε μικρά παιδάκια που ανέμελα συνέχιζαν το παιχνίδι τους… Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στους εθελοντές φαρμακοποιούς και ιατρούς, που με τη δική τους επιμονή φαίνεται ότι θα υπάρξει τελικά ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όσους πάσχουν από νοσήματα, αλλά και εξέταση στους υπολοίπους…
Εκτός από την υγεία των ταλαιπωρημένων ανθρώπων, προστάτεψαν και την υγεία των εθελοντών, των λιμενικών, των αστυνομικών και όσων ήρθαν ή θα έρχονταν σε επαφή μαζί τους…

Του Κώστα Γαζούλη