Η δημοτική αδιαφορία «πνίγει» 60 και πλέον οικογένειες
Σε ένα καθημερινό «θέατρο σκιών» ζουν κάτοικοι των πρώτων εργατικών κατοικιών, πίσω από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας, αφού για να πάνε στο σπίτι τους όταν αρχίζει και βραδιάζει, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν είτε το φωτισμό από το κινητό τους τηλέφωνο (σ.σ. όσοι διαθέτουν) είτε τη διαίσθηση και τη συνήθεια από τις τόσες φορές που έχουν κάνει τη διαδρομή.
Κι όλα αυτά, γιατί δεν υπάρχει δημοτικός φωτισμός. Μάλιστα, σε ένα τμήμα της περιοχής την κατάσταση έχει σώσει η λειτουργία ενός καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος, το οποίο είναι ανοικτό ως αργά, κι έτσι φωτίζονται και τα παρακείμενα σπίτια.
Με τις συνθήκες αυτές, επειδή και τα περισσότερα σπίτια είναι ισόγεια, πολλοί έχουν γίνει στόχος διαρρηκτών. Γι’ αυτό μέχρι να μεγαλώσει η μέρα μένουν στα σπίτια τους από νωρίς. Ή περιμένουν τη… φιλοτιμία κάποιων γειτόνων, οι οποίοι αφήνουν ανοιχτά τα φώτα του δικού τους σπιτιού, για να πάνε μια σύντομη βόλτα για μικροαγορές.
Αφορμή για να βρεθούμε χθες το πρωί στην περιοχή υπήρξε προχθές μια κουβέντα στο διάδρομο του παλιού δημαρχείου για διαμαρτυρίες κατοίκων. Αυτό που αντικρίσαμε περιγράφεται και με τη λέξη «χαμοζωή». Ή, αν προτιμάτε, ήταν η ευκαιρία να καταλάβουμε, για ακόμα μία φορά, ότι ζούμε στην εποχή που ορισμένοι περιγράφουν ως διχασμό της Καλαμάτας. Την Καλαμάτα του κέντρου, της βιτρίνας, του καρναβαλιού, και την Καλαμάτα των… πληβείων.
Πρώτη εικόνα που συναντά κανείς είναι αυτή της εμφανούς εγκατάλειψης. Χόρτα παντού, λάμπες σπασμένες ή χαλασμένες, με επικάλυμμα εποχής του 1960, ένα ανύπαρκτο γήπεδο για βόλεϊ και ένα επίσης για μπάσκετ. Το τελευταίο λειτουργεί μόνο όταν ένας δραστήριος κάτοικος της περιοχής πάρει άδεια κι έτσι φροντίσει να υπάρξουν γραμμές και διχτάκια στα δύο καλάθια.
Μάθαμε, επίσης, ότι επειδή το προηγούμενο διάστημα τα φίδια από τον… αγρό είχαν φτάσει στα σπίτια των κατοίκων, ορισμένοι από αυτούς με προσωπική εργασία ημερών φρόντισαν να καθαρίσουν, φορτώνοντας με χόρτα τρία φορτηγά!
Όπως και οι διάσπαρτες 60 περίπου ρίζες ελιές συντηρούνται από προσωπική εργασία. Κι όταν ένας κάτοικος ζήτησε να τις περιποιείται, ο δήμαρχος ζήτησε το λάδι που θα βγάλει από την εργασία του!
Η συνομιλία με τους κατοίκους σού φέρνει το αίμα στο κεφάλι. Συνεχή τηλεφωνήματα στο Δήμο Καλαμάτας για το φωτισμό, τουλάχιστον, συνεχής αδιαφορία. Κι όταν ένας από αυτούς βρήκε κάποιον υπεύθυνο, του είπαν ότι “ο Δήμος δεν έχει λάμπες”! Κι ενώ πρότεινε να τις αγοράσει ο ίδιος, αρκεί να πάει το ειδικό μηχάνημα του Δήμου, ακόμα περιμένει.
Ακούσαμε ακόμη για το… μονοπάτι του θανάτου που ακολουθούσαν μέχρι πρότινος κάποιοι χρήστες ναρκωτικών ουσιών, για τους οποίους, όμως, οι κάτοικοι μόνο λόγια κατανόησης είπαν.
Βέβαια, κάποιοι θα σκεφθούν ότι το θέμα είναι να βάλει ο δήμος δέκα (10) λάμπες και όλα θα είναι μια χαρά. Για εμάς το πρόβλημα είναι πολυπαραγοντικό. Άπτεται, δε, μέχρι του προγραμματισμού του Δήμου για ορισμένες περιοχές της πόλης, ακουμπά άμεσα σ’ αυτό που ονομάζουμε βιώσιμη αστική ανάπτυξη για μία πόλη.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
