Σε μια μακρόχρονη καριέρα συμμετείχε σε δεκάδες ταινίες, παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές
Δεν είμαι σε καμιά περίπτωση αυτός που κάποιοι θα χαρακτήριζαν «θεατρόφιλο». Μέσα, όμως, από τις λιγοστές μου εμπειρίες, μπορώ να περιγράψω τι είναι θέατρο.
Θέατρο είναι ο χώρος. Θέατρο είναι οι άνθρωποι. Θέατρο είναι οι μνήμες. Θέατρο είναι το μέλλον που αυτές οι μνήμες προδιαγράφουν. Θέατρο είναι ο λόγος. Θέατρο είναι όσα ειπώθηκαν, όσα υπονοούνται και ίσως δεν ειπωθούν ποτέ. Θέατρο είναι οι σιωπές. Θέατρο είναι η συγκίνηση που γεννάει. Θέατρο είναι όταν περνάνε δύο και τρεις μέρες από την παράσταση κι αυτή ακόμα στριφογυρνάει μέσα σου και σε βασανίζει, ανήμπορη να κατασταλάξει, αναποφάσιστη αν πρέπει να μείνει ή να φύγει.
Αληθινό θέατρο είναι αυτό που δεν μπορεί να περιγραφεί. Γιατί αυτό που ένιωσες μένει να το ανακαλύψεις. Αληθινό θέατρο είναι εκείνο που ξέρεις ότι είναι ο ιδανικός τρόπος να μιλήσεις σε όσους αγαπάς, στο παιδί σου, στον εαυτό σου. Αληθινό θέατρο είναι όσα νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας μα δεν ξέρω πώς.
Όλα τα παραπάνω είχε κι ένας δικός μας άνθρωπος. Το βράδυ της Πέμπτης, 16 Φεβρουαρίου, πέθανε σε ηλικία 81 ετών ο Βασίλης Τσάγκλος, ένας από τους πλέον δραστήριους και αγαπητούς Έλληνες ηθοποιούς.
Ο Τσάγκλος ήταν «αθόρυβος και αγαπημένος», όπως σχολίασαν κάποιοι στο Facebook. Οι νεότεροι αναγνωρίζουν τη γλυκιά φυσιογνωμία του μέσα από το «Στο παρά πέντε» ή τις «Επτά θανάσιμες πεθερές», τηλεοπτικές σειρές τις οποίες είχε τιμήσει τα τελευταία χρόνια με την παρουσία του.
Οι μεγαλύτεροι θυμούνται τις υπέροχες ερμηνείες του σε μικρούς κυρίως, αλλά χαρακτηριστικούς, ρόλους στον ελληνικό κινηματογράφο των 70’s και 80’s και, κυρίως, την παρουσία του σε δεκάδες τηλεοπτικές σειρές. Αλλά οι άνθρωποι του θεάτρου αποχαιρετούν ένα δάσκαλο.
Ο Τσάγκλος γεννήθηκε στην περιοχή Σχοινόλακκα της Πύλου στις 20 Ιουνίου 1936, ορφανός από πατέρα. Άνθρωποι που τον θυμούνται, μας είπαν ότι από μικρό παιδί έλεγε, ήταν σίγουρος, ότι θα γίνει ηθοποιός. Όταν ανέβηκε στην Αθήνα για μια καλύτερη ζωή, δούλευε το πρωί πλακατζής για να μπορεί να πληρώνει το απόγευμα τα μαθήματα στη Δραματική Σχολή που φοιτούσε.
Ήταν το πρόσωπο πίσω από το Δημοτικό Θέατρο Μαραθώνα (ΔΗ.ΘΕ.ΜΑ.). Δημιούργησε τον πρώτο πυρήνα του το 1989, δίδαξε, σκηνοθέτησε και έβαλε το θεμέλιο λίθο για τη σύστασή του ως νομικό πρόσωπο. Συμμετείχε σε κάθε θεατρική απόπειρα της ομάδας του, η οποία τον αποχαιρέτισε τον «Δάσκαλό» της και μέσω Facebook, όπου και έκανε γνωστή την είδηση του θανάτου του. Προς τιμήν του το θερινό θέατρο του θεάτρου φέρει την επωνυμία «Βασίλης Τσάγκλος». Επίσης μέσω Facebook τον αποχαιρέτησε και η ηθοποιός Καίτη Φίνου. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του έπασχε από την ασθένεια του Πάρκινσον.
Στη μακρόχρονη πορεία του συμμετείχε σε πολυάριθμες ταινίες – Ενδεικτικά: «Αυτοί που μίλησαν με τον θάνατο» (1970), «Η Ανταρσία των Δέκα» (1970), «Άγγελος» (1982), «Ταξίδι στα Κύθηρα» (1984), «Uranya» (2006), «Καντίνα» (2009).
Ειδικότερα η ερμηνεία του στο ρόλο του αλκοολικού πατέρα του Άγγελου στην ομώνυμη ταινία του Γιώργου Κατακουζηνού, την πρώτη ελληνική ταινία που ασχολήθηκε με το θέμα της ομοφυλοφιλίας στην ελληνική κοινωνία, είχε συγκλονίσει το κοινό και την κριτική επιτροπή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, απονέμοντάς του το βραβείο του καλύτερου β’ ανδρικού ρόλου.
Έλαβε μέρος σε σημαντικές θεατρικές παραστάσεις και δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, όπως «Παράξενος ταξιδιώτης» (1972), «Βεντέτα» (1986), «Οι φωτογράφοι» (1998), «Το παιχνίδια της σκιάς» (2001), «Αν θυμηθείς το όνειρό μου» (2003), «Μυστικά και λάθη» (2003), «Επτά θανάσιμες πεθερές» (2004), «Στο παρά πέντε» (2005).
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Έφυγε από τη ζωή ο Μεσσήνιος ηθοποιός Βασίλης Τσάγκλος
