Αγαπητοί συμφοιτητές,
προ ημερών γίναμε μάρτυρες πολιτικών επιθέσεων εναντίον συνανθρώπων μας. Ζούμε στιγμές που μας μεταφέρουν χρονικά σε άλλες εποχές, τύπου Δεκεμβριανών και αντάρτικου πολέμου, αλλά και πολιτικών δολοφονιών.
Τούτη η χώρα, που πόνεσε και μάτωσε από εμφυλίους, είναι όμηρος του ιδίου της του λαού, που προγενέστερα έδωσε το φως του πολιτισμού. Οι πολιτικές δολοφονίες των συμπατριωτών μας φανερώνουν την ασχήμια του παρακράτους, που παίρνει σάρκα και οστά από το ίδιο το σύστημα. Η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και την ισότητα στη ζωή, κατάντησε να μη δέχεται τη διαφορετικότητα του άλλου. Και εδώ θα σταθούμε στο μοναδικό υπεύθυνο, που σταθερά θα είναι η εκπαίδευση.
Χάθηκε η αξία της παιδείας ως έννοια – θα χάσει και ο λαός της. Η γνώση είναι χρησιμοθηρική και πλέον δε δημιουργεί ολοκληρωμένους ανθρώπους. Κανείς δεν επιδιώκει να διδάξει στα παιδιά μας τις αξίες της ατομικής ελευθερίας, της ιδεολογίας της δημοκρατίας και του ένδοξου αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Λιτότητα στην εκπαίδευση, άρα μεγαλύτερη λιτότητα στην αξία της ανθρώπινης ζωής.
Η πρώτη δολοφονία του αριστερού και αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, σε καιρό ειρήνης και προσωπικής ελευθερίας, ήταν σοβαρό χτύπημα και η αρχή του τέλους για το λαό μας. Ύστερα, επαγγελματίες δολοφόνοι αφαιρούν τη ζωή δύο άλλων νέων παιδιών και με χαριστικές βολές ολοκληρώνεται ο βιασμός, όχι των δολοφονηθέντων, αλλά της δικής τους ύπαρξης.
Η αναγωγή της δεύτερης δολοφονίας στην ανάδειξη του έτερου πόλου αποτελεί πρακτική παγίδευσης, καθώς κατ’ ουσίαν πρόκειται για μία ενέργεια η οποία εντάσσεται στο ίδιο άκρο. Το εκ φύσεως αντίθετο και αντίρροπο αντιστάθμισμα τέτοιων κινήσεων αποτελεί για το φοιτητικό σύλλογο έκδηλη εναντίωση σε τέτοιου είδους πρακτικές. Καταδικάζουμε τη βία ανεξαρτήτως προέλευσης, καθώς αυτή καθιστά την ειδοποιό διαφορά μεταξύ των εναντίων.
Η Ελλάδα μας, που στο παρελθόν μίλησε για Ανθρωπισμό και «πολίτες του κόσμου», έφτασε να ακυρώνει την ιστορία της και να βιώνει γεγονότα δύο πόλων, ένα βήμα πριν από τον Εμφύλιο.
Ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν έχει ένα χωρίο που αναφέρεται στη Διχόνοια και λέει:
«Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει, παρ’ το, λέγοντας, και συ…». Ας γίνει και το κομμάτι αυτό μέρος του εαυτού μας και λίκνο φωτός της δικής μας προσωπικής αναγέννησης.
Τα Διοικητικά Συμβούλια
των Τμημάτων ΙΑΔΠΑ και Φιλολογίας
Φοιτητές καταδικάζουν τη βία ανεξαρτήτως προέλευσης
