«Ποιο είναι το πιο διαδεδομένο έγκλημα στον κόσμο; Η βία κατά των γυναικών. 1 στις 3 γυναίκες πέφτει θύμα βίας. Μία από αυτές είμαι κι εγώ. Το 2008 κινδύνευσε η ζωή μου από τη βία της εργοδοσίας. Γιατί αποκάλυψα την απλήρωτη εργασία. Γιατί ήμουν γυναίκα, μετανάστρια, συνδικαλίστρια. Μπορούν να αποτραπούν περιστατικά βίας, όπως το δικό μου;”, σημείωσε, μεταξύ άλλων, σε παρέμβασή της η ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κωνσταντίνα Κούνεβα.
Για την ίδια η απάντηση βρίσκεται στην υπογραφή κάποιων διεθνών συνθηκών, αλλά από την πλευρά μας θεωρούμε σημαντικότερο τα θύματα να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και αρχίσουν να καταγγέλλουν τη βία που υφίστανται.
Σύμφωνα με το Κέντρο Συμβουλευτικής Γυναικών του Δήμου Καλαμάτας, μόνο στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας τα περιστατικά που έχουν καταγγελθεί είναι δεκάδες. Περισσότερα είναι αυτά, όμως, που παραμένουν “σφραγισμένα” στα σπίτια των κακοποιημένων γυναικών, κυρίως από φόβο.
Το Κέντρο θα είναι ανοικτό σήμερα στο κοινό, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Παγκόσμιας Ημέρας Εξάλειψης της Βίας Κατά των Γυναικών. Με το μήνυμα «Δεν είσαι η μόνη – δεν είσαι μόνη», καλούν όλες τις γυναίκες, που υφίστανται κάθε μορφής βία να σπάσουν τη σιωπή και να απευθυνθούν στο Κέντρο Συμβουλευτικής του Δήμου Καλαμάτας.
Σταθερά πάνω από 3.000 οι καταγγελίες τα τελευταία χρόνια
Σήμερα, εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Κακοποίησης των Γυναικών, η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Τα στοιχεία του Αρχηγείου της ΕΛΑΣ δείχνουν πως στα χρόνια της κρίσης οι αριθμοί μένουν σχεδόν οι ίδιοι. Συγκεκριμένα, το 2014 καταγράφηκαν 3.512 εγκλήματα, το 2015 έφτασαν τα 3.572 και το πρώτο 10μηνο του 2016 άγγιξαν τα 3.233.
Σχετικά με τους δράστες αναφέρεται ότι το 2014 ήταν 3.859, εκ των οποίων 494 αλλοδαποί (συλληφθέντες 1.523), το επόμενο έτος οι δράστες ανήλθαν σε 1.580, εκ των οποίων 491 αλλοδαποί (1.580 συλληφθέντες) και το 2016 (πρώτο 10μηνο) ήταν 3.551, εκ των οποίων 487 αλλοδαποί (1.327 συλληφθέντες).
Ο φόβος κρατά κλειστά στόματα
«Δεν αντέχω άλλο!» είπε η γυναίκα που μπήκε ξαφνικά ένα πρωί στην Αστυνομική Διεύθυνση Μεσσηνίας και έκλαιγε με αναφιλητά. Μισή ώρα μετά και αφού ηρέμησε, άρχισε να εξιστορεί στον αξιωματικό υπηρεσίας τα όσα βίωνε. Ήταν παντρεμένη, με δύο παιδιά, και κατήγγειλε ότι ο σύζυγός της εκείνη την ημέρα την είχε χτυπήσει. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά – όπως συμβαίνει συνήθως.
Η αστυνομικός τής εξήγησε τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί. Εκείνη έφυγε, αλλά λίγες ημέρες αργότερα εμφανίστηκε πάλι μπροστά στην αστυνομικό: «Θέλω να ανακαλέσω όσα σας είπα την τελευταία φορά. Ο άντρας μου δεν είναι κακός, απλά ό,τι έκανε το έκανε πάνω στα νεύρα του. Μου ζήτησε να τα ξαναβρούμε, να ξαναγυρίσω σπίτι. Έχουμε και δύο παιδιά…».
Είναι δύσκολο για κάποιον να καταγγείλει ένα περιστατικό ενδοοικογενειακής κακοποίησης. Ο φόβος του στιγματισμού, η ανασφάλεια της μοναξιάς, το άγχος του συναισθηματικού αποχωρισμού, το ενδεχόμενο της προσωπικής αστάθειας που προκαλείται από μία τέτοια κατάσταση, είναι μερικοί από τους λόγους που εμποδίζουν να καταγγείλει ή οδηγούν στο να ανακαλέσει την αρχική απόφαση.
Γιατί δε φεύγουν από το σπίτι
Οι λόγοι που δε φεύγουν οι γυναίκες από το σπίτι είναι πολλοί. Πρώτον, γιατί πολύ συχνά δεν αναγνωρίζουν τη βία που υφίστανται ως ενδοοικογενειακή βία. Έχουν μεγαλώσει σε ένα βίαιο οικογενειακό περιβάλλον και η βία τούς είναι οικεία και γνώριμη. Δεν την καταλαβαίνουν σαν κάτι διαφορετικό, έτσι βρίσκουν ένα σύντροφο και αναπαράγουν – διαιωνίζουν το ίδιο συναίσθημα.
Ένας δεύτερος λόγος είναι και η μεγάλη κοινωνική ανασφάλεια. Ο στιγματισμός, η ανασφάλεια, το αίσθημα της ντροπής. Ντρέπεται πάρα πολύ για αυτό που της συμβαίνει και κατηγορεί τον εαυτό της γι’ αυτό.
Επίσης, η κακοποίηση έχει διακεκομμένο χαρακτήρα. Υπάρχουν στιγμές κακοποίησης, αλλά και στιγμές τρυφερής και καλής σχέσης, οπότε η γυναίκα πολλές φορές μπερδεύεται. Έχει ανάμεικτα συναισθήματα για το σύντροφό της. Δεν είναι σίγουρη ότι είναι μια κακοποιημένη γυναίκα. Όσο πιο πολύ κρατάει η κακοποιητική σχέση, τόσο πιο πολύ αυξάνεται η εξάρτησή της από το δράστη.
Από την άλλη, το να φύγει από το σπίτι είναι ακόμα πιο δύσκολο τώρα και λόγω της ανεργίας. Καθώς δυσκολεύεται πολύ να αυτονομηθεί, να βρει εργασία. Καμιά φορά τα ζητήματα επιβίωσης είναι πολύ σοβαρά και σημαντικά και συσκοτίζουν τα ψυχικά.
Επιμέλεια: Αντώνης Πετρόγιαννης
