Έπινε νερό στο όνομα του συμπατριώτη του και στενού φίλου του, Αντώνη Σαμαρά… Ήταν παντού μπροστά… Κι αν δε χωρούσε, έσπρωχνε και λίγο για να σταθεί δίπλα του…. Ήταν δάχτυλο από το δεξί του χέρι…
Κι αυτός, όμως, ο πρόεδρος, δεν τον άφηνε έτσι. Πάντα τον αντάμειβε. Με ό,τι καλύτερο μπορούσε. Τον ξεχώριζε και τον είχε πρωτοπαλίκαρο…
Κι όταν έγινε πρωθυπουργός, κιμπάρης και πάλι ο Αντώνης. Μια θέση… ΝΑ! (με το συμπάθιο).
Και ο Αντώνης πλέον δεν είναι πρωθυπουργός και οι κακές γλώσσες δίνουν και παίρνουν για τον «κολλητό».
Δεν έφυγε, λένε, από τη θέση που του έδωσε ο «ευεργέτης» του, με αντάλλαγμα να αλλαξοπιστήσει.
Και οι –κακές πάντα – γλώσσες λένε ότι το έκανε: Και να στην πρώτη γραμμή με τον Αλεξη Τσίπρα… Και να αγκαλιές και να φιλιά…
Δεν είναι, μανούλα μου, για ό,τι κι ό,τι ο άνθρωπος… Μόνο δίπλα σε πρωθυπουργούς μπορεί! Πώς να το κάνουμε τώρα, δηλαδή;
Β.Β.
«Ευεργετηθείς αχάριστος»
