Την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου παρουσιάζει το νέο της βιβλίο «Αστραφτερά πεδία» στο «Βιβλιόπολις», στην Καλαμάτα
«Ο κοσμοπολιτισμός είναι το αντίθετο της πολυπολιτισμικότητας: η πολυπολιτισμικότητα κλείνει τις μειονότητες στον εαυτό τους, εμποδίζει το άνοιγμα στον κόσμο»
Η Ελληνίδα συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου βρέθηκε τα τελευταία χρόνια πολλές φορές στο «προσκήνιο». Με την ξεχωριστή κοφτερή της πένα και τον αντικομφορμισμό που τη διακρίνει, δε δίστασε να πάει «κόντρα» στο ρεύμα, μέσα από την αρθρογραφία και τα βιβλία της, εκφράζοντας ελεύθερα τις απόψεις της για κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής.
Απέκτησε μεγάλες συμπάθειες, αλλά και ανθρώπους που τη «μισούν»… Το σίγουρο, όμως, είναι ότι δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο.
Με αυτόν το δικό της, μοναδικό τρόπο, με ευθύ λόγο, χωρίς στρογγυλοποιήσεις και αστερίσκους, μίλησε και στο «Θάρρος». Αφορμή, το νέο της βιβλίο «Αστραφτερά πεδία», το οποίο την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου και ώρα 8.00 μ.μ. θα παρουσιάσει η ίδια στο βιβλιοπωλείο «Βιβλιόπολις» (Νικηταρά 3) στην Καλαμάτα.
Στα «Αστραφτερά πεδία» της Σώτης Τριανταφύλλου, οι σκέψεις, οι ιστορίες, τα ταξίδια σε Παρίσι – Αθήνα, οι αναμνήσεις γίνονται ένα μωσαϊκό και αφορμή για να μιλήσει η συγγραφέας για τη λογοτεχνία, τη νιότη, την πολιτική, τον έρωτα και το θάνατο…
Αλλά ας αφήσουμε καλύτερα την ίδια να μας τα εξηγήσει:
«Ο θάνατος είναι μια απώλεια και μια μορφή ελευθερίας»
-Στο νέο σας βιβλίο περιγράφετε μια περιδιάβαση στο Παρίσι και την Αθήνα, ενώ σε δεύτερο πλάνο βρίσκεται και η διαμονή σας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γιατί νιώσατε την ανάγκη, αυτή την εποχή, να γράψετε γι’ αυτές τις «αναμνήσεις» σας;
Δεν είναι ακριβώς αναμνήσεις, είναι όσα συμβαίνουν στο παρόν. Το παρόν είναι πολύ ανησυχητικό, αλλά αποτελεί μέρος ενός ιστορικού συνεχούς. Αν δεν υπήρχε το Α, δε θα συνέβαινε το Β και λοιπά. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για νοσταλγία ή για επίκληση της μνήμης, όσο για μια προσπάθεια να γίνει κατανοητό το παρόν.
-Τα «Αστραφτερά πεδία» δεν έχουν προορισμό, στη διαδρομή γίνεται λόγος για τη λογοτεχνία, για τη νιότη, την πολιτική, την ιστορία, τη διεθνή στρατηγική, τον έρωτα, την ποίηση, το ροκ εντ ρολ, το θάνατο και την αυτοκτονία… Τον προορισμό τον ψάχνετε ακόμα;
Δεν υπάρχει προορισμός. Η εξετασμένη ζωή οδηγεί στον ήσυχο θάνατο. Και πριν από τον ήσυχο θάνατο επικρατεί η αταραξία. Κι αν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε κάτι που να ωφελήσει τον κόσμο, τόσο το καλύτερο.
-Είπατε ότι αυτό το βιβλίο το γράψατε για τους νεκρούς, ενώ σ’ αυτό γίνεται πολύ συχνά λόγος για το θάνατο και την αυτοκτονία… Είναι η απαισιοδοξία και οι συνθήκες της εποχής μας που οδηγούν τους ανθρώπους τελικά στο θάνατο και την αυτοκτονία, ή είναι λάθος να συνδέουμε τις συνθήκες κάθε εποχής με την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση;
Οι χαρούμενοι άνθρωποι γεννιούνται χαρούμενοι άνθρωποι. Η ευτυχία βρίσκεται στα γονίδια και στον εγκέφαλό μας. Με σκληρή προσπάθεια ίσως μπορούμε να μεταλλάξουμε το βιολογικό μας χάρτη – με σκληρή προσπάθεια. Ωστόσο, υπάρχουν εποχές χαράς και άλλες εποχές που μοιάζουν σκοτεινότερες. Δεν έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες στην εποχή μας – έχει αυξηθεί η καταγραφή τους. Δεν έχει καν αυξηθεί η βία: έχει διευρυνθεί η θέασή της, η πληροφόρηση γύρω από αυτή. Γενικά μιλώντας, μολονότι δε φαίνεται, έχουμε λιγότερους πολέμους, που είναι λιγότερο φονικοί από ό,τι
στο παρελθόν.
Το βιβλίο περιγράφει σχέσεις με ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια: ο θάνατος είναι μια απώλεια και μια μορφή ελευθερίας. Οι νεκροί δε θα έπρεπε να δικαιολογούνται, αν και πράγματι, εφόσον είναι απόντες, δεν έχουν φωνή.
-Τελικά, αυτές οι μικρές ιστορίες από τη ζωή που περιγράφονται στα «Αστραφτερά πεδία» αποτελούν και ένα είδος αυτοβιογραφίας σας;
Έχω γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Ο χρόνος πάλι», που εντασσόταν σε μια εκδοτική σειρά με τίτλο «Η κουζίνα του συγγραφέα», όπου περιέγραφα, με τον τρόπο μου, τη διαδρομή μου, πώς έγινα συγγραφέας και όχι κάτι άλλο. Τα “Αστραφτερά πεδία” είναι μια συνέχεια εκείνου του βιβλίου, επτά χρόνια αργότερα. Επτά χρόνια που συνέβησαν πολλά και που πολλά άλλαξαν γύρω μου.
-Τα τελευταία χρόνια γίνεται πολλή κουβέντα τόσο για την πολιτική όσο και για την ιστορία και τη διεθνή στρατηγική… Πώς βλέπετε εσείς το μέλλον του πλανήτη να προδιαγράφεται, με βάση την «οικουμενική» σας εμπειρία»;
Ανέκαθεν υπήρχαν φόβοι για τη Συντέλεια του κόσμου. Αυτή την εποχή έχουμε δύο θεμελιώδη προβλήματα που συνδέονται μεταξύ τους: τον υπερπληθυσμό και το Ισλάμ. Τίθεται ένα δημογραφικό ζήτημα που, σε συνδυασμό με τα λάθη, με τις βλακείες, της Δύσης, μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή της. Επικρατεί τυφλότητα, εθελοτυφλία… Αρνούμαστε να ορίσουμε τα μεγάλα πλανητικά προβλήματα, επειδή παραείναι τρομακτικά κι επειδή υπερβαίνουν τη δικαιοδοσία του έθνους-κράτους, επειδή απαιτούν μεγάλες συνεργασίες.
-Παρότι άνθρωπος «κοσμοπολίτης», στο πρόσφατο δοκίμιό σας, «Πλουραλισμός, Πολυπολιτισμικότητα, Ενσωμάτωση, Αφομοίωση», εκφράζεστε ενάντια στη σύγχρονη τάση της εποχής, την «Πολυπολιτισμικότητα», προκαλώντας μάλιστα ποικίλες αντιδράσεις…Τι είναι για εσάς, τελικά, η αυτή η «Πολυπολιτισμικότητα»;
Η πολυπολιτισμικότητα είναι ένας σίγουρος τρόπος να κατακερματιστούν οι κοινωνίες μας και να αλλοιωθούν, οδεύοντας ολοταχώς προς το μεσαιωνικό σκοταδισμό. Η μουσουλμανική μετανάστευση πρέπει να περιοριστεί στο ελάχιστο, σε εκείνους δηλαδή τους μουσουλμάνους που αναγνωρίζουν την ιδιωτική φύση της θρησκείας, υπακούουν στους νόμους μας και δε διεκδικούν εξαιρέσεις από αυτούς. Η πολυπολιτισμικότητα καταστρέφει το δυτικό πολιτισμό, για τον οποίον οι άνθρωποι έκαναν μεγάλους και οδυνηρούς αγώνες. Ο κοσμοπολιτισμός είναι το αντίθετο της πολυπολιτισμικότητας: η πολυπολιτισμικότητα κλείνει τις μειονότητες στον εαυτό τους, εμποδίζει το άνοιγμα στον κόσμο.
Οι αντιδράσεις στο βιβλίο που έγραψα ήταν από ανθρώπους που δεν έχουν σκεφτεί πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα: ο καθένας έχει γνώμη για όλα…
«Η ηγεμονική κουλτούρα είναι αριστερή και λαϊκιστική κι ο ελληνικός πνευματικός κόσμος αρέσκεται σε ηγεμονικές ιδεολογίες»
-Δε φοβάστε, να εκφράζετε δημόσια τις απόψεις σας, ακόμα και αν γνωρίζετε ότι είναι «κόντρα στο ρεύμα» της πλειοψηφίας… Σας φοβίζουν οι επιθέσεις και το ιδιόμορφο “bullying” που δεχτήκατε από ανθρώπους που διαφωνούσαν μαζί σας;
Ποτέ δε φοβάμαι -τι να φοβηθώ; – και πάντοτε υπήρχαν σφοδρότατες αντιδράσεις από πολλές πλευρές (φεμινίστριες, γονείς και κηδεμόνες, αναρχικούς, ΚΚΕ, Εκκλησία, Παλαιστίνιοι, Ισραηλινοί…Όλοι!). Απλώς, παλιότερα, δεν υπήρχαν κοινωνικά δίκτυα, ούτε ήταν τόσοι πολλοί οι χρήστες του ίντερνετ. Μου έστελναν γράμματα… «Θα πεθάνεις». Αλλά οι άνθρωποι βαριούνται να στέλνουν γράμματα – υπερβολικός κόπος! Έτσι, οι αντιδράσεις δεν ήταν τόσο ηχηρές και δημόσιες όπως είναι σήμερα. Δε μου κάνει καμιά εντύπωση: η πλειοψηφία δε σκέφτεται, είναι μια αγέλη – και ως αγέλη έχει αγελαία συμπεριφορά. Εκλέγει αυτούς που εκλέγει, τους επιβάλλει στη μειοψηφία, έχει τυραννικές ιδέες…
Ο ολοκληρωτισμός βασίστηκε στην πλειοψηφία: τόσο ναζισμός όσο και ο σταλινισμός είχαν ευρύτατη λαϊκή συναίνεση. Τα χειρότερα πράγματα, οι χειρότερες ιδέες, έχουν τη στήριξη του «λαού».
-Ακούμε συχνά ότι στα χρόνια της κρίσης ο «πνευματικός κόσμος» της χώρας σιώπησε… Συμφωνείτε με αυτή την άποψη;
Δεν ξέρω. Δεν έχω ιδιαίτερες επαφές και σχέσεις. Δεν ανήκω σε παρέες και σινάφια. Ζω ανάμεσα στους φίλους μου και στο σπίτι μου, δεν παρακολουθώ ποιος μιλάει και ποιος σιωπά. Ξέρω, όμως, ότι η ηγεμονική κουλτούρα είναι αριστερή και λαϊκιστική κι ότι ο ελληνικός πνευματικός κόσμος αρέσκεται σε ηγεμονικές ιδεολογίες. Ευχαριστώ, δε θα πάρω.
Του Κώστα Γαζούλη
