Η δικαστική ιστορία με τη «Χρυσή Αυγή» μάλλον εξελίσσεται σε παρωδία. Όμως, μέχρι να φθάσουμε στα προχθεσινά γεγονότα της «απελευθέρωσης», παρατηρήσαμε κάποιους αριστερούς, οι οποίοι ταλαιπωρούν την πολιτική, τη λογική και την ηθική ενός ολόκληρου χώρου, να λένε διάφορα.
Όταν στους φόνους στη Μαρφίν, φέρ’ ειπείν, δεν έβλεπαν την ωμή φασιστική βία, ούτε την πιθανόν κατευθυνόμενη βία από πονηρούς, αλλά κάτι το «οικείο», που θα έπρεπε να προστατεύσουν, να το αφήσουν να υπάρχει ανάμεσά τους.
Για όσους πιστεύουν ότι το σπάσιμο του κεφαλιού ενός φασίστα δεν είναι φασιστικό, δε χωράνε πλέον μισόλογα. Είναι αυτοί που δίνουν λαβή στο δικομματικό μονοκομματισμό να ζητά απ’ την Αριστερά την «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τη βία του κράτους (τώρα τη μνημονιακή, άλλοτε άλλη), τη φασιστική βία του παρακράτους και την κρυπτοφασιστική βία τύπου Μαρφίν, με τη βία διαδήλωσης, της απεργίας, της διαμαρτυρίας, της άμυνας υπέρ της ίδιας της νομιμότητας.
Είμαστε σε μία κρίσιμη στιγμή. Θέλουν κάποιοι να ξεχάσουμε ότι πίσω απ’ τα μαύρα πουκάμισα των φασιστών υπάρχουν τα λευκά κολάρα των αστών. Μη χυθεί, εξαιτίας των παραπάνω, η καρδάρα με το γάλα, για άλλη μια φορά…
Α.Π.
Καιρός να δουν τα πράγματα αλλιώς…
