Στο προσκήνιο έχει βρεθεί και πάλι το τεράστιο ζήτημα της υποχρεωτικής παρουσίας γιατρών στους αγώνες μπάσκετ, ειδικότερα των τοπικών πρωταθλημάτων όλων των κατηγοριών (Ανδρών, Γυναικών, Εφήβων, Νεανίδων, Παίδων, Κορασίδων, κ.ά), καθώς στα πρωταθλήματα εθνικών κατηγοριών η παρουσία γιατρών είναι εδώ και αρκετό καιρό υποχρεωτική. Μέχρι τώρα το φλέγον αυτό κομμάτι, έμπαινε σε δεύτερη μοίρα, με τις τοπικές ενώσεις να το τοποθετούν μεν στις ειδικές προκηρύξεις των πρωταθλημάτων, αλλά ουσιαστικά να μην το εφαρμόζουν.
Ας δούμε τι αναφέρει το άρθρο 14 των προκηρύξεων των πρωταθλημάτων της ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ, σχετικά με τους γιατρούς αγώνων…
«Υπενθυμίζεται στα γηπεδούχα σωματεία, η υποχρέωσή τους για παρουσία γιατρού κατά τη διάρκεια των αγώνων, με δική τους μέριμνα», επισημαίνει το σχετικό άρθρο, αφήνοντας την ευχέρεια στα σωματεία να δράσουν αναλόγως.
Η αλήθεια είναι ότι μ’ εξαίρεση τις εθνικές κατηγορίες, όπου είναι υποχρεωτική η παρουσία γιατρού, καθώς σε αντίθετη περίπτωση, δηλαδή απουσίας γιατρού, το γηπεδούχο σωματείο μηδενίζεται, στα τοπικά σπάνια δίνουν γιατροί το παρών στους αγώνες. Η μετάφραση του σχετικού άρθρου της ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ, αλλά και πολλών άλλων Ενώσεων, έδινε μέχρι τώρα τη δυνατότητα στα γηπεδούχα σωματεία να μην καλούν γιατρούς αλλά και να μην τιμωρούνται.
Τα δεδομένα αλλάζουν όμως και μπορούμε να πούμε ότι αλλάζουν προς την λογική πλευρά καθώς δεν νοείται το 2015 να γίνονται αγώνες χωρίς ιατρική κάλυψη. Ρόλο σε αυτό έπαιξαν κάποια τραγικά περιστατικά, που εξελίχθηκαν σε γήπεδα της χώρας. Θυμόμαστε το περιστατικό με το χαμό του 17χρονου μπασκετμπολίστα στην Ελευσίνα, τον τραυματισμό νεαρού αθλητή του Διαγόρα Ρόδου, αλλά και πολλά ακόμη αντίστοιχα περιστατικά σε γήπεδα της χώρας. Μάλιστα κάποιες Ενώσεις, όπως για παράδειγμα η Τοπική Επιτροπή Δωδεκανήσου, πήραν κατά τη διάρκεια της σεζόν που ολοκληρώθηκε την απόφαση για επιβολή υποχρεωτικής παρουσίας γιατρών, με το εξοδολόγιο να βαραίνει το γηπεδούχο σωματείο. Υπάρχουν κι άλλες ενώσεις που έλαβαν αντίστοιχες αποφάσεις, όμως στην Ένωσή μας και μέχρι τώρα, δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο.
Ο Γιάννης Κουτραφούρης και τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. της Ένωσης προσανατολίζονται προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση, περιμένοντας όμως τις αποφάσεις του Δ.Σ. της ΕΟΚ που θα δώσει και την κατευθυντήρια γραμμή. Επαναλαμβάνουμε ότι σωστά, μολονότι καθυστερημένα, θα γίνει η συγκεκριμένη διαφοροποίηση, όμως εδώ έρχεται να προστεθεί ένα λογικό ερωτηματικό από την πλευρά κυρίως των παραγόντων των σωματείων.
Ποιος θ’ αναλάβει το κόστος; Η απάντηση είναι βεβαίως απλή… Τα σωματεία θα κληθούν να πάρουν στις πλάτες τους και αυτό το έξοδο. Τα σωματεία ήταν που ανέλαβαν τους διαιτητές, τις γραμματείες, τα οδοιπορικά, τα έντυπα νέων δελτίων και μεταγραφών και τώρα θα αναλάβουν ένα ακόμη. Μπορούν όμως να ανταπεξέλθουν τη δεδομένη χρονική περίοδο, όπου τα έσοδα μειώνονται και η πολιτεία αλλά και η Ομοσπονδία δεν συνεισφέρουν; Οι επιχορηγήσεις έχουν εξαφανιστεί, οι Δήμοι δεν μπορούν να συνδράμουν και τα σωματεία κάνουν τεράστιες προσπάθειες για να μείνουν ζωντανά, περιμένοντας κυρίως τα έσοδα από τις ακαδημίες τους. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η ΕΟΚ και οι Ενώσεις, όσες τουλάχιστον δεν το έχουν πράξει ήδη, θα μετακινήσουν το εξοδολόγιο στα σωματεία, που έρχονται αντιμέτωπα μ’ έναν ακόμη πονοκέφαλο. Και δεν είναι ο μόνος, καθώς κάθε άλλο παρά εύκολο είναι η εξεύρεση γιατρού, ειδικότερα σε μικρές κοινωνίες και περιοχές. Το λέμε με βεβαιότητα γνωρίζοντας καλά την αγωνία των περιφερειακών Σωματείων του ποδοσφαίρου, που κάνουν τεράστιο αγώνα για να έχουν γιατρό στις αναμετρήσεις τους. Υπάρχει, θα πουν κάποιοι, η λύση των Σαμαρειτών, όμως δεν πρόκειται για γιατρούς και προφανώς δεν μπορούν να καλύψουν αριθμητικά το εύρος των αγωνιστικών υποχρεώσεων.
Όλα αυτά που φέρνει στην επιφάνεια το «Θάρρος» στο σημερινό φύλλο, έχουν τεθεί επί τάπητος στις συνεδριάσεις της Ομοσπονδίας, που προσπαθεί να βρει λύσεις, έτσι ώστε να μεταφέρει τη γραμμή σ’ όλες τις Ενώσεις της χώρας και να ισχύει ανά κάθε μπασκετική γωνιά το ίδιο καθεστώς.
Του Νίκου Μπαλόπουλου
