«Τα όνειρά μας σαν τα κάρβουνα σβηστά και η ζωή μας ένα πέλαγο μπροστά. Πάμε για ύπνο, Κατερίνα, πάμε ν’ αλλάξουμε ζωή, να δούμε όνειρα από κείνα που τελειώνουν το πρωί».
Στίχοι ενός εκ των δημοφιλέστερων τραγουδιών, κάποιες δεκαετίες πριν. Δυστυχώς, ταιριάζουν απόλυτα και με την κατάσταση που επικρατεί στα διάφορα υπουργεία, με τους υπουργούς και τους αναπληρωτές υπουργούς, σχετικά με τους αυτοκινητόδρομους και ειδικότερα αυτούς που αφορούν στη Μεσσηνία.
Πριν από τις 25 Ιανουαρίου 2015 το στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ «όργωνε» Βουλή και πεζοδρόμια, κατηγορώντας την καταχρηστική πολιτική των παλαιότερων κυβερνήσεων υπέρ ενός καρτέλ μεγαλοεργολάβων (σ.σ. και πολύ καλά έκανε), ενώ ζητούσε και την ολοκλήρωση του αυτοκινητόδρομου του Μορέα και του Πάτρα- Πύργος- Καλό Νερό -Τσακώνα. Εξάλλου, είναι πρόδηλη η σημαντικότητα για την ανάπτυξη της περιοχής μας (υπάρχει, βέβαια, και ο σιδηρόδρομος, αλλά ας μη βάζουμε ακόμα δύσκολα στην κυβέρνηση των τριών περίπου μηνών).
Μετά την ανάληψη των καθηκόντων διακυβέρνησης της χώρας από τη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ… χάσαμε τη μπάλα. Ο ένας υπουργός (Γ. Σταθάκης) έλεγε ότι τα έργα θα ολοκληρωθούν, ορίζοντας και ημερομηνία διαγωνισμού, ο άλλος (Χρ. Σπίρτζης) έβαζε μια σειρά από αστερίσκους.
Η ουσία είναι ότι με το σταγονόμετρο προβλέπεται ότι θα βγουν το επόμενο διάστημα νέα δημόσια έργα, εξαιτίας, αφενός, της ρευστής οικονομικής και πολιτικής κατάστασης και, αφετέρου, της υπερδέσμευσης πόρων στο νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα (ΣΕΣ), που δημιουργούν σοβαρό έλλειμμα χρηματοδότησης.
Τελευταία, μαθαίνουμε ότι άμεσα, με βάση τους σχεδιασμούς του υπουργείου, προβλέπεται να προκηρυχθεί ο διαγωνισμός για το Πάτρα-Πύργος, ένα έργο που «κόπηκε» από τον προγραμματισμό που είχε ξεκινήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, εξαιτίας σοβαρής ανωριμότητας σε πολλά επίπεδα (νόμος Χατζηδάκη, μελέτες, χρηματοδότηση κ.ά.).
Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε στη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός, ο σχετικός διαγωνισμός συνολικού ύψους 475 εκ. ευρώ θα προκηρυχθεί μέσα στο επόμενο δίμηνο και θα σπάσει σε κομμάτια.
Ο κ. Σπίρτζης απέφυγε να αναφερθεί στις λεπτομέρειες του έργου, αρκέστηκε όμως να πει ότι απώτερος σκοπός είναι να μην καταλήξει στο χαρτοφυλάκιο του γνωστού κατασκευαστικού μονοπωλίου (σ.σ. τις έξι μεγάλες τεχνικές εταιρείες), αλλά να δοθεί χώρος για να αναλάβουν τμήματα του έργου και οι τοπικές εταιρείες και οι εργολάβοι μικρότερων τάξεων, από πλευράς εργοληπτικού πτυχίου.
Όπως αποκάλυψε, μόνο το υπουργείο Υποδομών έχει συμβασιοποιημένα έργα 18,5 δισ. με τις μεγάλες τεχνικές εταιρείες, τη στιγμή που, όπως ανέφερε, υπάρχουν χιλιάδες μηχανικοί, πάνω από το 65% του τεχνικού κόσμου, οι οποίοι δεν μπορούν να καλύψουν στοιχειωδώς τις ασφαλιστικές τους εισφορές.
Μέχρι εδώ πάμε καλά. Σε ό,τι αφορά τα υπόλοιπα προγραμματισμένα έργα, η χρηματοδότηση είναι αβέβαιη. Και ποια είναι αυτά τα έργα; Ένα εξ αυτών και το Καλό Νερό – Τσακώνα, προϋπολογισμού 150 εκατομμυρίων ευρώ. Η δικαιολογία είναι ότι δεν υπάρχουν χρήματα.
Την ίδια στιγμή, ο αναπληρωτής υπουργός Υποδομών, Χρήστος Σπίρτζης, προειδοποιεί για στροφή στο μοντέλο δημοπράτησης, εκτιμώντας ότι τα 18,5 δισ. ευρώ που θα μοιραστούν οι ισχυρές τεχνικές εταιρείες από την πίτα των μεγάλων έργων, είναι πολλά και δημιουργούν συνθήκες άνισης κατανομής πλούτου στην αγορά.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
