Η πόλη της Καλαμάτας είναι για αρκετούς μια όμορφη περιοχή, η οποία, μεταξύ άλλων, διαθέτει και πολλά μειονεκτήματα. Σκεφθείτε για παράδειγμα το θέμα με τα πεζοδρόμια. Εκτός από αυτό της Αριστομένους και το δυτικό της Φαρών, σε όλους τους υπόλοιπους δρόμους δεν υπάρχει καθόλου χώρος για τους πεζούς.
Πολλά κεντρικά σημεία που καθημερινά τα διασχίζει πολύς κόσμος, αφού εκεί βρίσκονται μια σειρά από υπηρεσίες και καταστήματα, είναι αδιάβατα. Ο σχεδιασμός έγινε με γνώμονα μόνο τα αυτοκίνητα αγνοώντας επιδεικτικά τους πεζούς. Έτσι όσοι είναι αναγκασμένοι να διασχίσουν Καλαμάτα με τα πόδια παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα.
Κανένα δεν έχει επαρκές πλάτος, με αποτέλεσμα αν διασταυρωθείς με άλλο πεζό, τότε ο ένας από τους δυο θα πρέπει να κατέβει στο οδόστρωμα, αφού το πέρασμα για τους πεζούς είναι μόλις ελάχιστα εκατοστά. Αν τώρα σκεφτούμε ότι, σε ορισμένα από αυτά, τα αυτοκίνητα περνούν από κει με μεγάλη ταχύτητα, είναι πραγματικά θαύμα που δεν θρηνούμε θύματα καθημερινά.
Θα αναρωτηθεί κάποιος εδώ, πώς θα μπορούσε να αλλάξει η κατάσταση. Αν υπήρχε μια κίνηση πολιτών ή μια δημοτική παράταξη, η οποία θα έθετε σε προτεραιότητα τα δικαιώματα των πεζών, προκειμένου να αναδείξει το πρόβλημα και να πιέσει το Δήμο Καλαμάτας για τη διαμόρφωση ασφαλών πεζοδρομίων, θα έπρεπε να προχωρούσε στη συμβολική κατάληψη μέρους του οδοστρώματος της πόλης.
Μια ημέρα με πολύ κίνηση, από τις 12:00 έως τις 14:00, αυτοί οι ενεργοί πολίτες θα έκαναν κατάληψη τη μια λωρίδα κυκλοφορίας με κώνους και θα καλούσαν όλους να βρισκόμαστε εκεί για να διεκδικήσουμε το χώρο μας. Για να σχεδιάζονται πόλεις με προτεραιότητα στους ανθρώπους και όχι στις μηχανές.
Ποιες είναι οι απαιτούμενες διαστάσεις πεζοδρομίων
Στην Ελλάδα για τα πεζοδρόμια ισχύουν οι οδηγίες για τα ΑΜΕΑ. Αυτές εξυπηρετούν και τους πεζούς (ΥΑ 52907 ΥΠΕΚΑ/ ΦΕΚ 2621Β/31-12-2009) και μεταξύ άλλων προβλέπουν:
- ελάχιστο πλάτος πεζοδρομίου 2 μέτρα
- ελεύθερο πλάτος 1,50 μέτρο (χωρίς κανένα εμπόδιο για τους πεζούς)
- ελεύθερο ύψος 2,20 μέτρα (χωρίς κανένα εμπόδιο για τους πεζούς)
Οι παρατάξεις της Αντιπολίτευσης
Το έχουμε ξαναγράψει. Μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης στο δήμο Καλαμάτας, αν όχι σύμπασα, έχει επιδοθεί σε άκριτη συγκομιδή. Ό,τι βρίσκει κάτω πεταμένο σκύβει και το μαζεύει. Δεν έχει σημασία αν έχει ακριβώς σχέση με τα προβλήματα της πόλης. Το δόγμα της είναι μάζευε κι ας είναι και ρώγες και πες πες, κάτι θα μείνει.
Κάποτε, λέει, ένας μεγαλο-αμπελουργός έβγαζε πολλούς τόνους σταφύλι. Κεχριμπαρένιο, λαχταριστό. Μάζευε, και σωσμό δεν είχαν τα τσαμπιά του. Πάνω στις κορμούλες άφηνε και κανένα τσαμπί, τσουρούτικο, καχεκτικό – γιατί να σκύψει και γι’ αυτό με τόση λαχταριστή παραγωγή; «Δε βαριέσαι, ας φάει και κανένας φτωχός». Κάποια χρονιά έπεσε αρρώστια στα αμπέλια.
Όταν λοιπόν πήγε ο αμπελουργός με τον γιο του (τι να τους κάνει τους εργάτες τρυγητές;) να μαζέψουν ό,τι υπήρχε, για να φάνε αυτοί οι ίδιοι, για να μπει κάτι στο σπίτι, ο γιος διαμαρτυρήθηκε: «Τι να μαζέψω, ρε πατέρα, πλάκα μου κάνεις, αφού δεν έχει τίποτα» – καλομαθημένο παιδί, μεγαλωμένο στα μπερεκέτια. «Μάζευε κι ας είν’ και ρώγες», τον πρόσταξε ο πατέρας.
Δεν ισχυρίζομαι πως η αντιπολίτευση πρέπει να στέκεται διακριτικά στην άκρη και να σιωπά. Αλίμονο. Δεν είναι και δεν πρέπει να είναι αυτός ο ρόλος της. Οφείλει, όμως, να είναι αποδεικτική στις καταγγελίες της. Να είναι ακριβής. Να επιλέγει την είδηση -έχει τις δυνατότητες να τη φέρνει στις πραγματικές της διαστάσεις- και μετά να κάνει την όποια και με όποιο τρόπο αναπαραγωγή της. Μόνο έτσι μπορεί να επιστρέψει στους ψηφοφόρους αυτό που δείχνει καθημερινά, βήμα το βήμα, να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από αυτές: η εμπιστοσύνη.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
