Ξέρετε ποιο είναι το ολιγόλογο ποίημα που λένε όλοι οι υπουργοί Γεωργίας αμέσως μόλις αναλάβουν τα καινούργια τους καθήκοντα; Μα, ότι ο πρωτογενής τομέας είναι η ατμομηχανή ανάπτυξης για τη χώρα μας. Βέβαια, άλλο είναι να το λες, άλλο να το πιστεύεις και άλλο να το εφαρμόζεις.
Έτσι, κάθε πετυχημένη ιδιωτική προσπάθεια, στο ελαιόλαδο εν προκειμένω, κρύβει πίσω της προσωπικό μόχθο, αντοχή, υπομονή, αλλά ελάχιστη κρατική ενίσχυση.
Μια τέτοια πετυχημένη ιστορία είναι και αυτή της εταιρείας Παναγιώτη και Γιώργου Καρελά, η οποία παράγει στην Καρποφόρα το εξαιρετικής ποιότητας λάδι με το όνομα “My Olive Tree”, τιμημένο με πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις.
Το “My Olive Tree” είναι δημιούργημα της κρίσης. Η οικογένεια Καρελά είχε ανέκαθεν ιδιαίτερη σχέση με τον τόπο καταγωγής της και χρησιμοποιούσε λάδι το οποίο παρήγαγε στα κτήματά της από την «Κορωνέικη» ποικιλία ελιάς.
Το 2012, σε μια προσπάθεια να αποκτήσει όλη αυτή η διαδικασία επαγγελματική μορφή, αποφασίζουν να προχωρήσουν σε διάθεση του προϊόντος στην ελληνική αγορά. Οι αδελφοί Παναγιώτης και Γιώργος ήταν τα επιχειρηματικά μυαλά που οργάνωσαν τη δημιουργία του “My Olive Tree”, επιλέγοντας προσεκτικά τους συνεργάτες που θα συνέβαλαν στην καλύτερη ποιότητα του τελικού προϊόντος.
Όπως αυτοσυστήνεται το εγχείρημα στην ιστοσελίδα του, «είμαστε μέλη μιας πολυπληθούς οικογένειας, η οποία, αν και σκορπισμένη στον κόσμο, συνδέεται με την πατρογονική μας γη, η οποία βρίσκεται στον εύφορο Μεσσηνιακό Νότο. Χρησιμοποιούμε το λάδι το οποίο παράγεται από την “Κορωνέικη” ποικιλία ελιάς που καρπίζει στα κτήματά μας, εδώ και χρόνια. Tο αποτέλεσμα αυτής της προσεκτικής διαδικασίας διατίθεται με το όνομα “My Olive Tree” από επιλεγμένα γκουρμέ σημεία.
Τα ονόματα της οικογένειάς μας είναι γραμμένα στα κλαδιά του δέντρου που χαρακτηρίζει κάθε μπουκάλι συσκευασίας. Είναι μια υπενθύμιση για την ταυτότητα και τις ρίζες μας, καθώς και για την ευθύνη που μοιραζόμαστε απέναντι στον κόσμο και το περιβάλλον. Είναι μια υπόσχεση που ανανεώνουμε και μια ειλικρινής, προσωπική πρόσκληση προς όλους όσοι επιλέγουν να μοιραστούν το λάδι μας».
Η συνάντηση με τον Παναγιώτη
Με τον Παναγιώτη συναντηθήκαμε, η αλήθεια είναι, πριν από αρκετό καιρό και είχε την ευκαιρία να μας αναπτύξει τη φιλοσοφία της εταιρείας του: «Η προσπάθειά μας ξεκίνησε από μια υπόσχεση στο θείο μου που ζει στην Αυστραλία. Οι ελιές της οικογένειάς μας και οι μνήμες που τις συνδέουν με αυτές με οδήγησαν στην απόφαση να παράξω ένα λάδι που θα φτάσει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Από εκεί και πέρα, μαζί με τον αδερφό μου και τη βοήθεια του πατέρα μου, ξεκινήσαμε να υλοποιούμε την υπόσχεση. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι σήμερα δεν τα έχουμε καταφέρει και άσχημα. Το λάδι μας βρίσκεται σε ράφια καταστημάτων της Κορέας, της Αμερικής, της Κίνας και της Ευρώπης. Φυσικά, τίποτα δεν τελείωσε για εμάς.
Θα πρέπει να γνωρίζετε ότι για να βρει αγορές μια ελληνική εταιρεία τυποποίησης ελαιολάδου στο εξωτερικό, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αν καταλάβουν ότι προσπαθείς να τους κοροϊδέψεις, τιμωρείσαι. Από την πλευρά μας σεβόμαστε τον οποιονδήποτε πελάτη, μικρό ή μεγάλο, και επιζητούμε πάντα να διαθέτουμε σ’ αυτόν το καλύτερο προϊόν. Η ποιότητα και ο επαγγελματισμός είναι τα δύο στοιχεία που μπορούν να μας κρατήσουν στο παιχνίδι».
Ρωτήσαμε τον Παναγιώτη αν υπήρξε κρατική πρόνοια για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας του προϊόντος του: «Κανείς κρατικός υπάλληλος δεν έχει σχέση με την προσπάθειά μας. Δε χρωστάμε σε κανέναν και είμαστε μια αυτοχρηματοδοτούμενη επιχείρηση. Βέβαια, με λυπεί που ακόμα δεν έχουμε εθνικό μπούσουλα για τον πρωτογενή τομέα. Χάσαμε αδικαιολόγητα την αγορά του σύκου, αλλοίμονο αν έχουν την ίδια τύχη λάδι και ελιές. Ξέρω ότι ακούγεται κοινότυπο, αλλά η χώρα μας σε τρία πράγματα μπορεί να είναι απολύτως ανταγωνιστική. Στον πρωτογενή τομέα, στην παροχή ποιοτικών τουριστικών υπηρεσιών και στην ανάπτυξη των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας».
Η ιστορία της οικογένειας
Η ιδέα δημιουργίας της εταιρείας μοιάζει με μυθιστόρημα. Τα πρόσωπα είναι πρωταγωνιστές μιας άλλης, δύσκολης, εποχής, που περιέχει ένα απίστευτο μείγμα συναισθημάτων. Βρισκόμαστε στην περιοχή της Καρποφόρας στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής.
Η οικογένεια Λαμπρόπουλου χάνει μέσα σε δύο χρόνια τα στηρίγματά της. Στην αρχή τη μητέρα από μηνιγγίτιδα. Στη συνέχεια τον πατέρα, θύμα της θηριωδίας των ναζί και των υποστηρικτών τους στη χώρα μας, σ’ ένα μπλόκο.
Τα παιδιά μεταφέρονται στην Αθήνα. Υιοθετούνται από διάφορες οικογένειες. Καταλήγουν σε Αμερική, Αυστραλία και ο Μιχάλης υιοθετείται από τον Παναγιώτη Καρελά, που παραμένει στην Ελλάδα και στην Αθήνα.
Κι όμως, οι δεσμοί αίματος κρατούν τα παιδιά ενωμένα. Ξανασμίγουν ύστερα από δεκαετίες, το 1974. Τίποτα δεν κατάφερε να τους χωρίσει. Μέχρι σήμερα η αγάπη τους παραμένει αναλλοίωτη.
Σ’ ένα ταξίδι του στην Αυστραλία για να δει το θείο του Λάμπρο, ο νεαρός Παναγιώτης δίνει τη δική του υπόσχεση: «Θείε, πέρα από τη μνήμη, αυτό που μας ενώνει είναι και ο ελαιώνας μας στο χωριό. Σου υπόσχομαι ότι το λάδι που θα βγάλουμε θα βρίσκεται στα καταστήματα του πλανήτη».
Εδώ τελειώνει η ιστορία και αρχίζει η όμορφη περιπέτεια του “My Olive Tree”.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Φωτό: Στασινός Μουτσούλας
