Η κεντρική πλατεία και το Ιστορικό Κέντρο προσπάθησαν να… σπάσουν τη σιωπή μας
Σε αγώνα ενημέρωσης της τοπικής κοινωνίας επιδόθηκαν χθες τα μέλη του τοπικού παραρτήματος της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την ευαισθητοποίηση για τον αυτισμό.
Με ένα τραπεζάκι και πλούσιο ενημερωτικό υλικό, τα μέλη του παραρτήματος προσπάθησαν να περάσουν το μήνυμα ότι ο αυτισμός είναι πλέον μέρος της καθημερινότητας και, συνεπώς, θα πρέπει να εκλείψουν τα φοβικά σύνδρομα ως προς τα άτομα που έχουν μάθει να συμβιώνουν με αυτόν.
Σ’ αυτή την προσπάθεια συμμετείχαν διάφοροι επαγγελματίες της πόλης, ειδικότερα της οδού Αντωνοπούλου, που υποστήριξαν το Σύλλογο Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων Ατόμων με Αυτισμό, ενώ έγιναν και εκδηλώσεις στην κεντρική πλατεία με τη συνδρομή ειδικών παιδαγωγών και δημοτικών σχολείων της πόλης.
Ο Γιώργος Ηλιόπουλος που ήταν υπεύθυνος του Feeling Blue Project, του προγράμματος δράσεων και εκδηλώσεων, που θα διαρκέσουν ένα χρόνο, σχολίασε στο «Θ» ότι σκοπός της προσπάθειας είναι να ενημερωθεί και να έρθει πιο κοντά ο κόσμος στο Κέντρο Ημέρας της πόλης, μαθαίνοντας και συμμετέχοντας σε δράσεις για τον Αυτισμό.
Το Project περιλαμβάνει παιχνίδια, σεμινάρια, προβολές ντοκιμαντέρ, εκδόσεις βιβλίων και cd, διαλέξεις εντός και εκτός Ελλάδας αναφορικά με τον αυτισμό και μια γκάμα αντικειμένων (μπλουζάκια, μπρελόκ, καρφίτσες κ.α.).
Διευκρίνισε δε, ότι όλοι όσοι εργάζονται για το Feeling Blue Project είναι εθελοντές και τα έσοδα διατίθενται εξ ολοκλήρου στο Κέντρο Ημέρας Παιδιών και Εφήβων με Αυτισμό Μεσσηνίας.
Βέβαια, πίσω από την άξια συγχαρητηρίων χθεσινή προσπάθεια κρύβονται δεκάδες προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουν τα παιδιά με αυτισμό, αλλά και οι οικογένειές τους, όμως ήταν μια ουσιαστική ενέργεια για να αρχίσει να σπάζει τα ταμπού για τον αυτισμό, με τα οποία είναι ποτισμένη και η κοινωνία της Καλαμάτας. Άλλωστε, οτιδήποτε είναι… διαφορετικό, δύσκολα γίνεται αποδεκτό. Και ο ανθρώπινος πολιτισμός στις ημέρες μας δεν περισσεύει.
Προσπαθώντας «να… ξεφλουδίσουμε» λίγο την πραγματικότητα μιλήσαμε με την εργοθεραπεύτρια Μαρία Κενσαλή: «Υπάρχει μεγάλος αριθμός παιδιών τα οποία είναι κλεισμένα στα σπίτια, καθώς δεν αποκαλύπτουν το θέμα οι γονείς. Έως το 1992 δεν υπήρχε ούτε ως όρος στο θεσμικό πλαίσιο η έννοια του αυτισμού. Με το νόμο του 2008 καθιερώθηκε ο όρος του αυτισμού τυπικά και θεσμικά και εξ αυτού δίνονται και προνοιακά επιδόματα. Η δομή της Καλαμάτας, αντί για 15 παιδιά που είναι επιθυμητό όριο, φιλοξενεί 30, ενώ υπάρχει ακόμη ένας σημαντικός αριθμός με τον οποίο είμαστε σε τακτική επικοινωνία. Ο αυτισμός δε θεραπεύεται, όμως εκπαιδεύεται δια βίου με σημαντικά αποτελέσματα.
Από την άλλη, ας μην κρύβουμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Ο αυτισμός, όπως και κάθε ιδιαιτερότητα, χρειάζεται αποθέματα ψυχικών δυνάμεων και κατανόηση. Πρώτα απ’ όλα από την οικογένεια του παιδιού.
Κάθε άνθρωπος αντιδρά και αντιμετωπίζει διαφορετικά καταστάσεις που συμβαίνουν στη ζωή του, έτσι παρατηρούνται και διαφορετικές αντιδράσεις στα μέλη της οικογένειας με τον ερχομό ενός αυτιστικού παιδιού.
Τα κυριότερα συναισθήματα είναι σοκ, θλίψη και άρνηση, καθώς περιμένουν ένα όμορφο και υγιές παιδί και ξαφνικά μαθαίνουν ότι έχει αυτισμό, προσπαθώντας αρχικά να πείσουν τον εαυτό τους ότι δε συμβαίνει τίποτα στο παιδί.
Επιπλέον, αισθάνονται θυμό, αγανάκτηση, πανικό και ενοχή. Όμως, με τη σωστή ενημέρωση, αυτά τα συναισθήματα μειώνονται και με το χρόνο παύουν να υπάρχουν. Τέλος, παρατηρείται ανησυχία για τη βαρύτητα της διαταραχής, το μέλλον του παιδιού και τη στάση των οικείων και της κοινωνίας.
Μετά υπάρχει και ο ρόλος ο δικός μας. Στη μικρή μας, και όχι μόνο, κοινωνία, το κυριότερο εμπόδιο που αντιμετωπίζουν τα αυτιστικά παιδιά και οι οικογένειές τους είναι το στίγμα και οι διακρίσεις. Για την αντιμετώπιση αυτών απαιτούνται προσπάθειες των γονέων, εκστρατείες ενημέρωσης για τη φύση του αυτισμού, τα συναισθήματα και τις ανάγκες των παιδιών, καθώς και αναγνώριση του δικαιώματος για ζωή.
Ξέρετε, από τις πιο οδυνηρές εμπειρίες της ζωής μου είναι όταν βγαίνουμε με τα παιδιά βόλτα και ο κόσμος τα κοιτάζει περίεργα. Κι αυτό που θα ήθελα να φωνάξω εκείνη τη στιγμή, είναι δείτε τον αυτισμό με την καρδιά σας. Τα μάτια σας ίσως σας ξεγελάσουν. Ο αυτισμός δεν είναι μεταδοτικός. Το χαμόγελό σας όμως είναι…».
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
