Της Σάντρας Βούλγαρη
«Τι ώρα κλείνετε;» ρωτάω τη σερβιτόρα του μικρού καφέ απέναντι από το ξενοδοχείο Pharae στην Παραλία της Καλαμάτας. «Μα δεν κλείνουμε, είμαστε ανοιχτοί όλο το εικοσιτετράωρο» μου απαντάει εκείνη.
Η Καλαμάτα, μια πόλη που δεν κοιμάται, μου αρέσει η προοπτική. Ό,τι ώρα κι αν θελήσω, μπορώ να απολαύσω μια από τις πιο όμορφες παραλιακές «γραμμές» της Ελλάδας χωρίς να αισθανθώ μόνη.
Πράγματι στον παιδότοπο που βρίσκεται στον ίδιο δρόμο, δίπλα στο Εικαστικό Εργαστήρι Καλαμάτας, γονείς και παιδιά το ξενυχτάνε, οι μεν χαλαρώνοντας με ένα ποτό, τα δε παίζοντας στα τραμπολίνα, φουσκωτά, συγκρουόμενα αυτοκινητάκια κ.λπ.
Λίγο πιο εκεί στο Λιμάνι ένα καραβάκι έχει φτάσει γεμάτο με φρέσκα ψάρια και πουλάει. Καφετέριες, «φαγάδικα» όλων των ειδών, ταβερνούλες κρυμμένες κάτω από τα δέντρα, ό,τι κι αν επιθυμήσεις απλωμένο μέχρι την άκρη του λιμανιού. Ακόμη και οι ρομαντικοί μπορούν να βρουν την ησυχία τους, ακολουθώντας την προβλήτα έως το τέλος της.
Η Παραλία εκτείνεται μέχρις πέρα έως το ξενοδοχείο «Φιλοξένια» και έχει πολλές επιλογές για βραδινές εξόδους, φυσικά και για μπάνιο το πρωί. Δε συζητώ για τη θέα του Ταΰγετου που ορθώνεται πανύψηλος και μαγευτικός καθώς βυθίζεσαι στη θάλασσα της Καλαμάτας.
Για απογευματινή έξοδο θα σύστηνα μια βόλτα στην κεντρική πλατεία στην Αριστομένους. Απαραίτητη επίσκεψη στο Σιδηροδρομικό Πάρκο, ένα υπαίθριο μουσείο μοναδικό στο είδος τους. Από εκεί και πέρα, είναι ωραίο απλώς να περιπλανιέσαι στην πόλη.
Η Καλαμάτα έχει μια σειρά από υπέροχα νεοκλασικά κτήρια. Τις αρκετές φορές που έχω περπατήσει βράδυ από το κέντρο που ησυχάζει προς την παραλία που δεν κοιμάται, μου αρέσει κάθε φορά να τα ξεχωρίζω: κάποια φωτισμένα, κάποια όχι, κάποια ακατοίκητα, εγκαταλελειμμένα, κάποια με ανοιχτό ένα παράθυρό τους… Αγαπημένη πόλη η Καλαμάτα σε όσους τη «νιώσουν».
(από τη χθεσινή «Καθημερινή»).
