Η Δημοτική Αρχή Καλαμάτας μάς πληροφορεί με δελτίο Τύπου ότι βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο περίφραξης στο λιμάνι, που θα έχει ολοκληρωθεί εντός της εβδομάδας. Όσον αφορά στην εγκατάσταση περίφραξης, πληρούνται όλες οι προδιαγραφές ασφάλειας των λιμένων.
Σημειώνει, μάλιστα, ότι την περασμένη εβδομάδα ο δήμαρχος επισκέφθηκε το λιμενάρχη και τον τελώνη, τους οποίους ευχαρίστησε για την πολύ καλή συνεργασία που υπάρχει, η οποία και προωθεί τα συμφέροντα της πόλης και των πολιτών.
Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο μας λέει η ανακοίνωση. Πρώτα και κύρια, η επί εβδομάδων καθαίρεση στα κάγκελα περίφραξης στη δυτική πλευρά θα έπρεπε να έχει κινητοποιήσει το Λιμεναρχείο και το Τελωνείο, ενώ ορισμένοι μιλούν και για αυτόφωρη διαδικασία για όσους συνέβαλαν στην αυθαιρεσία, αφού επί της ουσίας δεν υπήρχε καμία έγκριση από τα αρμόδια υπουργεία. Έτσι, ο κώδικας ασφαλείας της λιμενικής εγκατάστασης πήγε… περίπατο, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτή η πράξη.
Έπειτα υπάρχει και το θέμα των νέων έργων, με τη μείωση της χερσαίας ζώνης και του τελωνειακού χώρου κατά 1,5 μέτρο περίπου. Άραγε, ο γενικός γραμματέας Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου που υπέγραψε για την παρέμβαση, γνώριζε τι θα συμβεί ή αρκέστηκε στην περιγραφή του έργου «Μετακίνηση της υπάρχουσας δυτικής περίφραξης του λιμένα και κατασκευή δύο νέων θυρών στη δυτική πλευρά του λιμένα (προβλ. 1 & 2), αντικατάσταση σιδερένιων θυρών (προβλήτες 5 & 6) και κατασκευή μιας θύρας στο νότιο τμήμα της προβλήτας 1 & 2»;
Από εκεί και πέρα, προσπερνώντας τα παραπάνω, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το τελευταίο διάστημα κυοφορούνται διαδικασίες ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης στο λιμάνι της Καλαμάτας, αφού συζητείται έντονα η ενοποίηση των ταμείων της Νότιας Πελοποννήσου (Αρκαδίας, Λακωνίας, Μεσσηνίας) σε ένα νέο οργανισμό. Κι αυτό, αφού αποδείχτηκε ότι το ιδεολόγημα της διαχείρισης των λιμανιών από τους Δήμους είναι ατελέσφορο.
Λιμενική πολιτική δε γίνεται από ανθρώπους ανειδίκευτους, αλλά από στελέχη εξειδικευμένα στο αντικείμενο. Διαφορετικά, εκείνο που θα θριαμβεύει είναι ο ερασιτεχνισμός. Κι από αυτόν «έχουμε φάει» αρκετά…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
