Περίπου 7 χρόνια μετά τον «Αμερικάνο βούβαλο» του Ντέιβιντ Μάμετ, ο Αντώνης Καφετζόπουλος επιστρέφει στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, αυτή τη φορά ως «Μενέλαος» στην «Ελένη» του Ευριπίδη, σε συμπαραγωγή με το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου.
Με αφορμή τη χθεσινή πρεμιέρα στην Καλαμάτα και τις παραστάσεις που ολοκληρώνονται αύριο, τον συναντήσαμε στο αμφιθέατρο του Κάστρου, όπου μας μίλησε για το έργο και όχι μόνο.
Δεύτερη φορά στο ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας…
Ναι, αλλά τώρα είναι διαφορετικό. Την προηγούμενη ήρθαμε για να παίξουμε στην Καλαμάτα. Βέβαια και τώρα θα παίξουμε τρεις παραστάσεις και άλλες δύο το Σεπτέμβρη.
Η «Ελένη», όπως σημείωσε και ο σκηνοθέτης σας, Βασίλης Νικολαΐδης, ακροβατεί ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία…
Κανένας δεν ξέρει ακριβώς. Εννοώ ότι γι’ αυτά τα έργα δεν είχαμε ποτέ τη δυνατότητα να ξέρουμε τι σκεφτόταν ο συγγραφέας όταν τα έγραφε. Επίσης, έχουν έρθει στα χέρια μας ως αντίγραφα, άρα οι αντιγραφές εγγυώνται λάθη, παραλείψεις και τέτοια πράγματα, αλλά σίγουρα δεν είναι ένα αρχαίο δράμα όπως όλα τ’ άλλα.
Μιλάει για έναν πόλεμο που έγινε…
Για το τίποτα.
Έχει σχέση με το σήμερα;
Πάντα αυτό το ζήτημα έχει σχέση με την κάθε εποχή. Πράγματα που φέρνουν δυστυχία σε ανθρώπους που δεν αποφασίζουν, καμιά φορά γίνονται για αιτίες που κανένας δεν κατανοεί. Αυτό είναι πολύ συνηθισμένο στην ανθρώπινη ιστορία.
Στην παράσταση είστε ο Μενέλαος. Δε σας έχουμε συνηθίσει σε τέτοιους ρόλους…
Όχι, και δεν έχουμε ξαναδουλέψει μαζί ούτε με την Πέμη Ζούνη (Ελένη) ούτε με τον Βασίλη το Νικολαΐδη.
Η τραγωδία, το αρχαίο δράμα, σας ενδιαφέρει ως είδος;
Είναι κάτι που κάνουν τα κρατικά θέατρα ή τα ΔΗΠΕΘΕ, είναι μεγάλες παραγωγές. Δεν ήταν ποτέ μέσα στις προτεραιότητές μου, εννοώ ότι δεν μπορούσα να το οργανώσω. Και με κρατικά θέατρα δεν έχω συνεργαστεί ποτέ στη ζωή μου, ενώ με ΔΗΠΕΘΕ αυτή είναι η δεύτερη φορά. Είμαι του ελευθέρου θεάτρου.
Σας έχουμε συνδέσει με την κωμωδία…
Τα τελευταία χρόνια μάλλον, όμως και πάλι στο θέατρο παίζω και άλλα πράγματα.
Σας λείπει η εποχή του κινηματογράφου, όταν ξεκινούσατε; Οι ρόλοι που κάνατε τότε;
Ε, όχι. Εκείνη η εποχή ήταν άλλη, τώρα είναι άλλο.
Ποια είναι η γνώμη σας για τα ΔΗΠΕΘΕ; Βρίσκονται σε κρίσιμη φάση…
Σε κρίσιμη φάση είναι εδώ και πολλά χρόνια. Απλώς πρέπει να ξαναδεί κανείς όλο αυτό το πράγμα από την αρχή. Τώρα η κρίση, από αυτή την άποψη, είναι μια ευκαιρία. Δε χρειαζόμαστε 70 ΔΗΠΕΘΕ. Χρειαζόμαστε 5 – 6 ισχυρά, που να έχουν δεσμούς με τις τοπικές κοινωνίες, το ερασιτεχνικό θέατρο, να υπάρχει μια συνεργασία. Δε νομίζω ότι είναι έτοιμος κανένας να κάνει τέτοια πράγματα, υπουργοί, κυβερνήσεις και τέτοια. Εδώ μετά δυσκολίας έχουμε κάτι που μοιάζει με υπουργείο Πολιτισμού. Δεν έχω πολλές προσδοκίες.
Οι καλλιτέχνες πώς βλέπουν την κρίση;
Οι καλλιτέχνες δεν τη βλέπουν, τη ζούνε. Τους απασχολεί, δηλαδή, η επιβίωση.
Μεταξύ των ταινιών στις οποίες έχετε συμμετάσχει είναι και η «Ακαδημία Πλάτωνος», που αναφερόταν στο ρατσισμό. Πώς βλέπετε το κύμα ρατσισμού που αναπτύσσεται τελευταία στην Ελλάδα;
Δε νομίζω ότι αυτό αναπτύχθηκε τελευταία. Υπήρχε μέσα στην ελληνική κοινωνία, δυστυχώς. Ε, τώρα το εκφράζει μία πολιτική δύναμη. Από μια άποψη είναι καλό να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε, να ξέρουμε ποιος υπερασπίζεται αυτά τα πράγματα, διότι ήταν διάχυτο στην κοινωνία. Τώρα δεν είναι μόνο διάχυτο, υπάρχει και μια πολιτική δύναμη που το υπερασπίζεται. Από αυτή την άποψη είναι καλύτερα να ξέρει κανείς ποιος λέει τι. Το ότι υπάρχουν άνθρωποι που αποκαλούν τους συνανθρώπους τους «πιθήκους», δεν αφορά ένα πολιτικό κόμμα, αφορά ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Είναι πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή, δε δικαιούται κάποιος να βγαίνει και να λέει αυτό το πράγμα. Σε άλλες κοινωνίες δεν μπορεί να το πει, αυτοσυγκρατείται, ακόμα και αν το πιστεύει.
Με το κλείσιμο της ΕΡΤ πώς αισθανθήκατε;
Δεν ήταν κάτι που είχε να κάνει με την ΕΡΤ αυτή καθεαυτή, ήταν μία γκαφατζίδικη πολιτική απόφαση. Είχε να κάνει με πολιτική και με το συσχετισμό των δυνάμεων στην κυβέρνηση, με τα τρία κόμματα κ.λπ., με τσαμπουκάδες τέτοιους, πολιτικούς. Η ΕΡΤ σίγουρα ήταν ένα προβληματικό μέρος, αλλά προβληματική είναι όλη η Ελλάδα και θέλει κλείσιμο και ξανάνοιγμα. Το θέμα είναι να έχεις και ένα σχέδιο για να την ξανανοίξεις. Εγώ δεν είμαι κατά των βίαιων λύσεων, αρκεί να έχουν συζητηθεί μέσα στην κοινωνία, να ξέρουν όλοι τι θέλει να κάνει αυτός που θέλει να κάνει κάτι και μετά ας έχει το πολιτικό θάρρος να το κάνει. Όταν, όμως, γίνονται για να στριμώξεις τον Κουβέλη ή τον Βενιζέλο, δε με αφορά εμένα. Είναι δικό τους θέμα.
Το 2009 ήσασταν υποψήφιος…
Συμβολικά, όχι σε εκλόγιμη θέση. Στις ευρωεκλογές και τελευταίος.
Εξακολουθεί να σας ενδιαφέρει η πολιτική;
Ναι, πάντα. Ως πολίτη, όμως, όχι ως πολιτικό. Προσπαθώ να λανσάρω το στυλ του πολιτευόμενου πολίτη.
*Η «Ελένη» του Ευριπίδη από τα ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας και Αγρινίου, παρουσιάζεται σήμερα και αύριο, στις 9.30 το βράδυ, στο αμφιθέατρο του Κάστρου Καλαμάτας.
Της Μαρίας Νίκα
