Τη γνωρίσαμε, ειδικά το κοινό εκτός Αθηνών, μέσα από την πολύχρονη τηλεοπτική σειρά του Νίκου Φώσκολου «Καλημέρα Ζωή».
Όταν τελείωσε η σειρά, η ίδια θέλησε να κάνει ένα διάλειμμα από την τηλεοπτική οθόνη, παραμένοντας ωστόσο στο σανίδι και, μάλιστα, έχοντας από το 2002 δημιουργήσει το δικό της πολυχώρο τέχνης, Altera Pars.
Ο λόγος για την ηθοποιό Μίνα Χειμώνα, που σήμερα και αύριο θα βρίσκεται στην Καλαμάτα, ανεβάζοντας στο ΔΗΠΕΘΕΚ την επίκαιρη παράσταση «Η Αόρατη Αλυσίδα» του Κάρλος Φερρέρα.
Το περιβάλλον, πάντως, δεν της είναι άγνωστο, αφού τα τελευταία δύο χρόνια μοιράζεται μεταξύ Αθήνας και Καλαμάτας, κυρίως για οικογενειακούς λόγους, ενώ τελευταία της ανατέθηκε το θεατρικό εργαστήρι στα ΚΕΚ και το ανέβασμα μιας παράστασης από τη νεοσύστατη ομάδα art and theater team.
Το «Θάρρος» είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί της, κατά την οποία μας μίλησε για την παράσταση και τα μηνύματά της, το Θέατρο, την Καλαμάτα, τη ζωή της σήμερα μακριά από τις κάμερες της τηλεόρασης και όχι μόνο:
-Πόσο δύσκολο είναι να κάνετε ένα μονόλογο και, μάλιστα, τριών διαφορετικών χαρακτήρων.
Η πρόκληση και το στοίχημα από την αρχή ήταν να διαμορφωθούν οι καθαρές γραμμές του κάθε ρόλου, ως προς τη διάνοια, την ψυχική τους κατάσταση, τη σωματική συμπεριφορά και την εκφραστική τους ιδιαιτερότητα.
Το δύσκολο εγχείρημα ήταν αυτές οι τρεις να μη μοιάζουν ή ίσως κάποιες στιγμές να αντιλαμβανόμαστε τα κοινά τους στοιχεία, εφόσον έχουν μεγαλώσει στο ίδιο σπίτι, που συνεπάγεται ίδια βιώματα.
Η παράξενη αόρατη αλυσίδα που τις ενώνει μέχρι τέλους, οδεύοντας από το κοινό τους παρελθόν προς το μέλλον, δίνει διαφορετική διέξοδο για την κάθε μία ως προς το πώς θα συνεχίσει τη ζωή της.
Ο μονόλογος υπήρξε ανέκαθεν ένα σημαντικό θεατρικό είδος. Στην πραγματικότητα είναι διάλογος: με το θεατή, με τον ίδιο τον χαρακτήρα, το συγγραφέα, απαιτεί έναν ιδιαίτερο και δύσκολο σκηνικό τρόπο επικοινωνίας. Αυτή, όμως, είναι και η πρόκληση για τον ηθοποιό. Απαιτεί αμεσότητα και αλήθεια, όπως άλλωστε σε κάθε σκηνική πράξη…
Προσπάθησα να βρω τους μηχανισμούς συμπεριφοράς του καθενός από τους τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες, ώστε να αποκτήσουν την ξεχωριστή σκηνική τους οντότητα. Ο θεατής ξετυλίγει το κουβάρι μαζί με τις τρεις αδερφές σταδιακά, μέχρι τέλους, ακούγοντας την ιστορία από τρεις διαφορετικές οπτικές.
-Το έργο μιλά για καθημερινά δράματα. Εσείς ποια θεωρείτε καθημερινά δράματα και τι, τελικά, εμποδίζει να επουλωθούν;
Το έργο θίγει σημαντικά θέματα, όπως η ενδοοικογενειακή βία και η παιδική κακοποίηση, θέματα τα οποία ακόμα και σήμερα αποτελούν φαινόμενο.
Τα ποσοστά της ενδοοικογενειακής βίας είναι τεράστια σε παγκόσμια κλίμακα.
Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια σε τέτοια κοινωνικά δράματα.
Δυστυχώς, πρόκειται για θέματα που συναντώνται σε κάθε μορφή κοινωνίας. Πρόσφατα γεγονότα σε πολλές χώρες του κόσμου αποδεικνύουν πως υπάρχουν ομάδες γυναικών και παιδιών που υποφέρουν. Τις περισσότερες φορές δε γίνονται καταγγελίες και αυτές οι γυναίκες υφίστανται κακοποίηση εφ’ όρου ζωής…
Τα αποτελέσματα μπορεί είναι από τραγικά έως μοιραία. Η βία και η κακοποίηση παρουσιάζονται σε πολλαπλές μορφές… σύμφωνα με ειδικούς επιστήμονες.
Στην εξελιγμένη κοινωνία που ζούμε μιλάμε για ισότητα, αλλά πραγματική ισότητα δεν υπάρχει ακόμα, ειδικά σε κάποιες χώρες υποβαθμισμένες.
Σαφώς υπάρχουν και άλλα θέματα και προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στην καθημερινότητά του, αλλά είναι φοβερό να υπάρχουν τόσο καίρια ζητήματα που παραμένουν «κεκλεισμένων των θυρών»….
-Θεωρείτε, λοιπόν, ότι οι γυναίκες έχουν μιαν «Αόρατη Αλυσίδα» και αν ναι, σε τι τις κρατά και γιατί δε σπάει;
Πιστεύω πως πιο δύσκολο είναι να εντοπιστεί η αλυσίδα που αόρατα μας ενώνει: με την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τις σχέσεις, τους συνεργάτες και γενικότερα ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. Το αν θα τη σπάσουμε ή όχι, είναι θέμα προσωπικής επιλογής ο τρόπος και απόφασης με ποιους θα συμπορευθούμε στο υπόλοιπο της ζωής μας. Ό,τι μας κρατάει δέσμιους δεν είναι απαραίτητα ψυχοφθόρο… θα μπορούσε να είναι δημιουργικό μέσα από το αυθόρμητο της ψυχής και την επεξεργασία του πνεύματος…
-Είστε συν-ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του Πολυχώρου Τέχνης Altera Pars. Πώς αποφασίσατε να πάρετε αυτό το ρίσκο και πώς σας φαίνεται αυτό το εγχείρημα μετά 14 χρόνια;
«Altera pars» σημαίνει «άλλη πλευρά». Η άλλη πλευρά των συναισθημάτων, των γεγονότων, των καταστάσεων! Ο στόχος της θεατρικής ομάδας Altera Pars, που ιδρύσαμε με το συνάδελφο και σκηνοθέτη Πέτρο Νάκο, ήταν να προτείνουμε έργα με αφορμή κοινωνικοπολιτικά γεγονότα που να αφορούν στο θεατή. Το σκεπτικό για να γίνει αυτή η ομάδα και να δραστηριοποιηθεί σ’ ένα χώρο που να την εκφράζει, ήταν τα κείμενα που θα μας απασχολήσουν να μιλάνε στη σημερινή εποχή και στο σύγχρονο θεατή, μέσα από το ανέβασμα και την οπτική τους, να θίγουν επίκαιρες καταστάσεις. Επιθυμία μας είναι οι θεατές που θα παρακολουθήσουν κάποια από τις παραστάσεις μας, πέρα απ’ το να ψυχαγωγηθούν, να αποκομίσουν κάτι. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά συνάμα προκλητικό. Πολύ προσωπική εργασία. Αντιμετωπίσαμε αγωνίες, αποτρόπαιες συμπεριφορές, σκληρότητα, απογοήτευση, αλλά και ηθική ικανοποίηση για την επίτευξη του στόχου. Όταν αποφασίζεται κάποιο τέτοιο εγχείρημα, είναι ρίσκο από μόνο του. Εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπει κανείς. Η ζωή είναι ανατρεπτική και αναπάντεχη, αρκεί να βιώνουμε την κάθε στιγμή της και στο θέατρο αυτό συμβαίνει καθημερινά. Υπάρχουν πολλοί χώροι στην Αθήνα όπου γίνεται ουσιαστική δουλειά.. Όμως, παράλληλα με το όνειρο συντρέχουν και οι πραγματικές συγκυρίες. Που καλό θα ήταν να αντιμετωπίζονται με ομαδικό πνεύμα και συλλογικότητα… αλλά και κρατική μέριμνα για τον πολιτισμό, που τα τελευταία χρόνια είναι ανύπαρκτη. Το θέατρο είναι μια συνολική τέχνη, συμβάλλουν πολλοί παράγοντες μέχρι να αποκτήσει τη δική του ταυτότητα, που να μην προσβάλλει την αισθητική κανενός και να επιμένει στους στόχους του, όσες δυσκολίες και αν προκύπτουν…
-Στην Αθήνα βλέπουμε ότι το Θέατρο ακόμα αντέχει. Θεωρείτε ότι αποτελεί μια διέξοδο για τον κόσμο;
Η νέα πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε είναι γνωστή σε όλους μας. Μια πραγματικότητα χωρίς αξίες, χωρίς όνειρα, χωρίς ανθρωπιά, χωρίς ελπίδα, καθώς οι ανάγκες της επιβίωσης έχουν σκοτώσει κάθε όραμα. Όμως, σε περιόδους κρίσης η τέχνη δεν παύει να υπάρχει, αντιθέτως είναι μια φυγή από την καθημερινότητα. Μπορεί να μη γεμίζει άδεια στομάχια… αλλά γεμίζει την ψυχή μας. Το θέατρο έχει τη δύναμη να παρασύρει, να εμψυχώσει, να γίνει ανάσα ζωής και ψυχικής ανάτασης για τον κόσμο που βιώνει μια σκληρή καθημερινότητα. Αντέχει όσο υπάρχουν θεατές που το στηρίζουν και καλλιτέχνες που το υπηρετούν…
-Σας λείπει η τηλεόραση;
Ήταν επιλογή μου μετά τα τόσα χρόνια παρουσίας στην καθημερινή σειρά και όχι μόνο, να αποστασιοποιηθώ για κάποιο διάστημα από μία συγκεκριμένη εικόνα.
Όντως, το κοινό εύκολα σε ταυτίζει με κάποιο ρόλο. Το επάγγελμα του ηθοποιού όμως δεν είναι ένας ρόλος… είναι η αναζήτησή του σε πολλούς. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνει την καλλιτεχνική του ταυτότητα.
Στο θέατρο ξεκίνησα να δουλεύω πριν προκύψουν οι τηλεοπτικές εμφανίσεις – που καλώς προέκυψαν-, όπως και κατά τη διάρκειά τους και, ευτυχώς, συνεχίζω. Η δουλειά του ηθοποιού δε σταματά, επειδή τελειώνει μια τηλεοπτική σειρά.
Δεν έχω διακόψει το δίαυλο επικοινωνίας με την τηλεόραση. Μου λείπει κάποιες φορές, αλλά πλέον θα ήθελα να συμμετέχω σε μια σειρά που να με εκφράζει το σενάριο, αλλά και οι συντελεστές. Η τηλεόραση υπήρξε πάντα σημαντικό μέσο προβολής και αναγνώρισης. Ευτυχείς συγκυρίες με βοήθησαν στο να επιτευχθεί και το πρώτο και το δεύτερο. Το κοινό αν είναι ευχαριστημένο στο ανταποδίδει με τον τρόπο του και σε ακολουθεί.
-Ως τηλεοπτική ηθοποιός έχετε ταυτιστεί με το «Καλημέρα Ζώη». Σας ενοχλεί αυτό; Επίσης, γιατί πλέον δε βλέπουμε σεναριογράφους σαν τον Νίκο Φώσκολο;
Προσωπικά δεν έχω ταυτιστεί με καμία από τις σειρές που έχω πάρει μέρος τηλεοπτικά. Ο ηθοποιός οφείλει να υποστηρίζει τον εκάστοτε ρόλο που του εμπιστεύονται να ερμηνεύσει -κυρίως στο θέατρο-, αρκεί να τον αγαπήσει και να συμπορευθεί μαζί του και να συνεχίζει να πηγαίνει παρακάτω, να εξελίσσεται. Τώρα αν το τηλεοπτικό κοινό ταυτίζεται με τους χαρακτήρες των ηρώων, αυτό έχει να κάνει με την ερμηνεία του ηθοποιού και παράλληλα σημαίνει πως η τηλεοπτική σειρά έχει πετύχει το στόχο της. Κι αυτός εξαρτάται από ένα σενάριο έξυπνα δομημένο, με ανατροπές, σασπένς για το θεατή και υποκριτικές δυνατότητες από πλευράς ηθοποιών.
Η ανταπόκριση και η συμμετοχή του κόσμου δεν είναι τυχαία, αν η «συνταγή» είναι πετυχημένη.
Στην κινηματογραφική αλλά και τηλεοπτική του διαδρομή ο Νίκος Φώσκολος θεωρώ πως ήταν πρωτοπόρος. Εκτελούσε καλά αυτή τη συνταγή. Ανέδειξε πολλούς από τους παλαιότερους ηθοποιούς και εμπιστεύτηκε εμάς τους νεότερους, δίνοντάς μας ώθηση προς την αναγνώριση από το ευρύτερο κοινό.
Σεναριογράφοι σαφώς και υπάρχουν και καινούργιοι και με ενδιαφέρουσα γραφή. Δεν κρίνουμε αν είναι πιο ευφάνταστοι ή μη. Αναρωτιέμαι μήπως αναγκαστικά προσαρμόζονται σύμφωνα με τις ανάγκες του κοινού, που επιλέγει κάτι πιο εύπεπτο ως μέσο διαφυγής από τις δυσμενείς συνθήκες της ζωής του ή επηρεάζονται από ηθοποιούς που στερούνται παιδείας και δυναμικής… Ή μήπως όλα αυτά είναι μόνο σημεία των καιρών;
-Ποια η σχέση σας με την Καλαμάτα;
Τα τελευταία δύο χρόνια μοιράζομαι μεταξύ Αθήνας και Καλαμάτας, κυρίως για οικογενειακούς λόγους. Έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά την πόλη, τους ανθρώπους της και να δραστηριοποιηθώ ενεργά, μεταφέροντας τις προσωπικές και επαγγελματικές μου εμπειρίες σε ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο. Τελευταία μου έχει ανατεθεί το θεατρικό εργαστήρι στα ΚΕΚ και το ανέβασμα μιας παράστασης από τη νεοσύστατη ομάδα art and theater team. Πιστεύω πως όπου κι σε βγάλει το ρεύμα της ζωής, υπάρχει πάντα ο τρόπος επικοινωνίας και δημιουργίας, αρκεί να υπάρχει η θετική διάθεση και το έμψυχο υλικό. Στην Καλαμάτα, υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τις τέχνες, γι’ αυτό και τις στηρίζουν. Προσωπικά ευχαριστώ όσους αγκάλιασαν την πρώτη μου απόπειρα να παρουσιάσω την «Αόρατη Αλυσίδα» στο ΔΗΠΕΘΕΚ. Γεγονός που μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω να ονειρεύομαι…
-Πείτε κάτι στο κοινό της Καλαμάτας για τη σημερινή παράσταση.
Θεωρώ πως είναι ένα έργο με πολλά μηνύματα, που αφορούν στο σύγχρονο θεατή, τον αφυπνίζουν και τον ευαισθητοποιούν… Ας αναζητήσουμε την ανιδιοτελή αγάπη στους δικούς μας και στη δύναμη που μας δίνουν να συνεχίζουμε να κάνουμε όσα έχουμε επιλέξει… και ας αναζητήσουμε το ανυπόκριτο και αυθεντικό που συνδέει σαν αόρατη αλυσίδα τους ανθρώπους… τους ωραίους ανθρώπους.
Βιογραφικό
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Αριστούχος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Μεταπτυχιακού Προγράμματος του ίδιου τμήματος. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα φωνητικής και χορού. Συμμετείχε σε σεμινάρια πρακτικής και θεωρίας θεάτρου στα Πανεπιστήμια Βristol και Brighton στην Αγγλία. Έχει μεταφράσει θεατρικά κείμενα και μυθιστορήματα.
Ως ηθοποιός έχει πάρει μέρος, μεταξύ άλλων, στα παρακάτω έργα: «Τρωαδίτισσες», «Ηλέκτρα», «Επτά επί Θήβας», «Φοίνισσες», «Γλάρος» (Μάσα) με το Εθνικό Θέατρο. «Βυσσινόκηπος» (Βάρια), «Λυσιστράτη», «Κάτω από τον ίσκιο του βουνού» «Πριμαντόνα», «Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ», «Αγγέλα» και «Αγγελία θανάτου».
Έχει συνεργαστεί με το «Αμφιθέατρο» του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου και σε άλλες πολλές παραγωγές.
Από το 2002 είναι συν- ιδρύτρια και καλλιτεχνική διευθύντρια του Πολυχώρου Τέχνης Altera Pars, παίρνοντας μέρος στις ακόλουθες παραστάσεις: «Handbag» του Mark Ravenhill, «Αγκα – Σφι και Φι», «Η Αόρατη Αλυσίδα», «Η καρδιά ενός σκύλου» του Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ και «Βάσσα Ζελεσνόβα» του Μαξίμ Γκόρκι.
Έχει διατελέσει αντιδήμαρχος Πολιτισμού και δημοτική σύμβουλος Καισαριανής.
Είναι μέλος της επιτροπής του υπουργείου Πολιτισμού στις πτυχιακές εξετάσεις των δραματικών σχολών (2011-2012).
«Η Αόρατη Αλυσίδα»
Σάββατο 19 και Κυριακή 20 Μαρτίου
Ώρα έναρξης: 20.00
ΔΗΠΕΘΕ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ – Κεντρική Σκηνή (Δημοσθένους 2)
Πληροφορίες/κρατήσεις: 2721082616
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
