Απόψε κάνει πρεμιέρα η νέα παραγωγή της Πειραματικής Σκηνής Καλαμάτας «Λούνα Πάρκ».
Για ακόμα μια φορά στόχος της Πειραματικής είναι να αναδείξει το ταλέντο των παιδιών και να μας ταξιδέψει στο μαγικό κόσμο του θεάτρου. Παραστάσεις θα δίνονται τις καθημερινές από την Παρασκευή έως την Τετάρτη 7 Ιανουαρίου, στις 8.00 το βράδυ, ενώ το Σάββατο και την Κυριακή θα υπάρχουν διπλές, μία στις 12.00 το μεσημέρι και μία στις 8.00 το βράδυ.
Εισιτήρια προπωλούνται στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας, ενώ οι θέσεις είναι αριθμημένες. Το εισιτήριο για ενήλικες κοστίζει 10 ευρώ, ενώ το μειωμένο (μαθητές- άνεργοι- πολύτεκνοι) είναι στα 6 ευρώ.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Μια παράσταση γεμάτη μουσική, τραγούδια, χορό, κέφι, τρυφερότητα, μηνύματα αγάπης και αλληλεγγύης. Μια παράσταση που κυλάει σαν βάλσαμο στην ψυχή μας, μας χαροποιεί, μας συγκινεί, μας προβληματίζει και μας προτρέπει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Μια παράσταση σε κείμενα, σκηνοθεσία, χορογραφία της Όλγας Αλεξανδροπούλου εμπνευσμένα από το μουσικό άλμπουμ του Νότη Μαυρουδή με τον τίτλο «Λουνα παρκ».
Όπως αναφέρεται σχετικά από το Διοικητικό Συμβούλιο της Πειραματικής: «Ζούμε στην εποχή της παράνοιας, της παρανομίας, της παραπληροφόρησης, της παρακμής και της παραοικονομίας.
Η κρίση μάς κατέκλυσε, εξαφάνισε την ανθρωπιά μας, τα συναισθήματα, τις αρχές μας, συνέθλιψε τα όνειρά μας.
Η μουσική του Νότη Μαυρουδή από το δίσκο του, “Λουνα παρκ”, και οι στίχοι των τραγουδιών του άγγιξαν την καρδιά μας. Έτσι γεννήθηκε η έμπνευση για τη δημιουργία αυτής της θεατρικής παράστασης με τα κείμενα της Όλγας. Στόχος μας η αφύπνιση της συνείδησής μας, αλλά κυρίως των παιδιών μας, των παιδιών που θα οδηγήσουν το μέλλον αυτής της χώρας. Κι όπως λένε οι στίχοι των τραγουδιών μας: “ζούμε όλοι σ’ ένα Λούνα Παρκ του τρόμου/μ’ ένα όνειρο στο βάθος του διαδρόμου”. Τραγουδάμε, λοιπόν, μαζί με το θίασό μας “ένας παλιάτσος είμαι εγώ, καλή σας μέρα/ ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ/ ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα. Γι’ αυτό μπορώ να σας το πω… τραγούδι λέω δυνατά, ν’ ακούσουν όλα τα παιδιά, ν’ ακούσει η πολιτεία, κι απ’ το τραγούδι μου αυτό/ παλιάτσοι άλλοι εκατό να βγουν στην κοινωνία/ κι έτσι όλοι μαζί κι όλοι αντάμα, να τραγουδάμε τα δίκια της ζωής/να τραγουδάς, θεατή, κι εσύ απ’ την πλατεία/για να μπορέσεις, φίλε μου, σωστά να ζεις”.
Και για να μη φτάσουμε, λοιπόν, να πούμε: “πάει το παραμύθι, πάει/ μας το κλέψανε και πίσω πώς γυρνάει/το περάσανε από στημένη δίκη/δις εις θάνατον έχει βγει η καταδίκη”.
Γι’ αυτό, λοιπόν, φίλε μας θεατή, “άσε απόψε σαπουνόπερες κι ειδήσεις/ σ’ άλλη Ελλάδα απόψε θα σε πάω να μεθύσεις…”».