ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ ’73 ΜΕ ΤΟΝ Δ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟ
Στην Καλαμάτα βρέθηκε προχθές ο συγγραφέας Δημήτρης Παπαχρήστος, η… φωνή του Πολυτεχνείου το 1973. Σκοπός η συμμετοχή του σε συζήτηση στο «Καφέ- Σινέ», αμέσως μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ «Στο δρόμο» του σκηνοθέτη Σταύρου Ιωάννου. Η αφορμή δεν μπορούσε να είναι άλλη από τη συμπλήρωση 41 χρόνων από την εξέγερση του Νοεμβρίου, μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία της χώρας.
Για τον Δημήτρη Παπαχρήστο ο Νοέμβριος μήνας σηματοδοτεί το δρόμο των νέων, για να συνεχίσουν από εκεί που δεν μπόρεσαν να φτάσουν οι γονείς τους. Η οικονομική κρίση και οι κοινωνικές συνθήκες θερμαίνουν το έδαφος, η θερμοκρασία ανεβαίνει, δε γίνεται να μη συντελεστεί η έκρηξη.
Ο συγγραφέας, και μία από τις πλέον εμβληματικές προσωπικότητες των γεγονότων εκείνης της εποχής, θεωρεί ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες κι αυτό φαίνεται από το φόβο και τον πανικό των κάθε λογής εξουσιαστών καπιταλιστών, που βλέπουν το καπιταλιστικό νεοφιλελεύθερο σύστημά τους να κινδυνεύει, να αδυνατεί να ανταπεξέλθει στα νέα δεδομένα που δημιουργούνται, από την απληστία, από τη λογική των υπερκερδών και την υπεραξία που πνίγει όχι μόνο αυτούς που την παράγουν, αλλά και τους κεφαλαιούχους που δεν ξέρουν τι να την κάνουν, από τη στιγμή που «πνίγονται» μέσα στη χλιδή και γύρω τους η ξηρασία και η δυστυχία μεγαλώνουν.
Ο Νοέμβριος μήνας, σχολίασε, είναι εξεγερσιακός, ως πνεύμα αντίστασης των νέων, έχουν το Πολυτεχνείο κληρονομιά τους και γνωρίζουν πως δεν έχει ιδιοκτήτες, γιατί ανήκει σε όλους εκείνους που στέκονται όρθιοι και συνεχίζουν τον αγώνα για το δικαίωμα στη ζωή, στο ψωμί, στην παιδεία, στη δημοκρατία και την ελευθερία, γι’ αυτό φωνάζουν το Πολυτεχνείο δεν τελείωσε το ’73.
Όλα απαξιώνονται, γίνεται συστηματική προσπάθεια να μην πιστεύει κανένας σε τίποτα, να κοιτάζει ο καθένας τον εαυτό του, το χαμένο από χέρι. Η επικοινωνιακή πολιτική των συγκυβερνώντων βασίζεται πάνω στο φόβο που σπέρνουν μέσα στην κοινωνία με τα τεχνάσματα και τις απειλές πως, άμα δεν εφαρμοστούν τα μέτρα και οι συνταγές, η χώρα, όλοι εμείς που θαλασσοδερνόμαστε, θα χαθούμε, θα βυθιστεί το καράβι Ελλάς, όχι γιατί ο καπετάνιος και ο ανθυποκαπετάνιος φταίνε που στραβά αρμενίζουν, αλλά γιατί ο γιαλός -ο λαός- είναι στραβός.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου άφησε στους νέους παρακαταθήκες. Δεν μπόρεσαν να τις σπιλώσουν, να τις διαβάλουν, να τις διαστρεβλώσουν, αν και το προσπάθησαν πολλές φορές οι κρατούντες, αναφερόμενοι απαξιωτικά σε μια γενιά που εξαργύρωσε τη νιότη της, γιατί βολεύτηκε, δείχνοντας πεντέξι – δέκα που τους εγκολπώθηκε.
Τα σαράντα και ένα χρόνια είναι πολλά, δε θα γίνουν ογδόντα, εκατό, διακόσια, για να απελευθερωθούμε από τα δεσμά των δανειστών. Δεν πάει άλλο. Η ρήξη, όπως και ο αγώνας, για τη ριζική ανατροπή είναι αναπότρεπτη.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
