Επιμένει η Δημοτική Αρχή σε νομότυπες αλλά μη αποδεκτές πρακτικές
Είναι διάχυτη σήμερα η αίσθηση ότι οι θεσμοί του ελληνικού πολιτικού συστήματος, σε όλες του τις μορφές και στάδια, δε λειτουργούν με τον αρμόζοντα τρόπο.
Όλα τα δημοσκοπικά δεδομένα, εδώ και δύο δεκαετίες, επιβεβαιώνουν τη δυσθυμία των Ελλήνων πολιτών, ιδίως απέναντι στην «πολιτική κοινωνία» και τους φορείς της.
Η κρίση συνυφαίνεται με το ζήτημα της ικανότητας του κράτους και των διοικητικών μηχανισμών να ανταποκριθούν με αποτελεσματικές δημόσιες πολιτικές στις νέες προκλήσεις της κοινωνίας.
Θα ισχυριζόταν κάποιος ότι υπάρχει μια δυσπιστία, εν προκειμένω στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, απέναντι στο ασυνήθιστο και το διαφορετικό. Κι αυτό, διότι εμπνέεται από τα μέχρι σήμερα δεδομένα και το ερχόμενο δεν το βλέπει ως εφαλτήριο και δημιουργικό.
Τα παραπάνω θεωρητικά είναι για να επανέλθουμε στην πρακτική της Δημοτικής Αρχής Καλαμάτας σχετικά με τους διαγωνισμούς έργων, όπου ναι μεν επιλέγει το νομότυπο δρόμο, αλλά όχι το δημοκρατικό και ηθικό.
Τελευταίο παράδειγμα, από την πληθώρα που έχει αναφέρει σε ρεπορτάζ του το «Θάρρος», είναι ο διαγωνισμός με ΑΔΑ 7ΑΙ4ΟΡΓ6-ΦΧ6 για τη συντήρηση και επισκευή λοιπών μονίμων εγκαταστάσεων του κτηρίου της Δημοτικής Φιλαρμονικής, με προϋπολογισμό 14.993,70 ευρώ με ΦΠΑ.
Η διαδικασία που ακολουθήθηκε, σύμφωνα με την απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου, είναι η απευθείας ανάθεση έπειτα από έρευνα της αγοράς (σ.σ. η δικαιολογία του κατεπείγοντος δεν ισχύει, αφού το πρόβλημα έχει δημιουργηθεί από τον Αύγουστο).
Σύμφωνα με την απόφαση, βρέθηκαν τρεις ενδιαφερόμενοι, οι οποίοι κατέθεσαν τις εξής προσφορές: 14.790,75 ευρώ με ΦΠΑ, 14.730,48 ευρώ και 14.568,12 ευρώ. Μειοδότης αναδείχτηκε ο τρίτος, αλλά η έκπτωση που επιτεύχθηκε ήταν, φυσικά, ελάχιστη.
Για την πληρότητα του ρεπορτάζ ρωτήσαμε έναν αριθμό επαγγελματιών του χώρου, οι οποίοι μοιραία δεν είχαν ενημερωθεί για το διαγωνισμό, για το ποσό της έκπτωσης που θα σημειωνόταν, αν ο διαγωνισμός γινόταν με κατάθεση προσφορών και λάμβανε τη δημοσιότητα που έπρεπε. Η απάντηση ήταν ότι, με τις δεδομένες συνθήκες και με βάση τον προϋπολογισμό του έργου, τουλάχιστον 20%, ήτοι περίπου 3.000 ευρώ!
Η ερώτηση είναι γιατί δεν επιλέχθηκε αυτός ο τρόπος, μια και μεγαλύτερη οικονομία θα είχε ο Δήμος, ενώ το ποσό της έκπτωσης θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να γίνουν διάφορα… περαιτέρω μερεμέτια στο κτήριο.
Σε αντιδιαστολή με το παραπάνω παράδειγμα, ας δούμε τι έγινε με το έργο της συντήρησης θερμάνσεως σχολείων. Το 2012 η Δημοτική Αρχή αποφάσισε να δώσει τις εργασίες ύψους 10.000 ευρώ περίπου με απευθείας ανάθεση. Το 2013 διεξήχθη διαγωνισμός και ο μειοδότης πρόσφερε 6.500 ευρώ (ήτοι κέρδος για το Δήμο 3.500 ευρώ). Το 2014, για το ίδιο έργο, κατατέθηκαν 10 προσφορές και η έκπτωση που επετεύχθη ήταν ύψους 40%, αφού ο μειοδότης πήρε το έργο με προσφορά 5.500 ευρώ! (σ.σ. γι’ αυτούς που ψάχνουν… βελόνες στ’ άχυρα, να σημειώσουμε ότι με το μειοδότη έχουμε την ίδια οικογενειακή ρίζα).
Η ερώτηση που απορρέει από τα παραπάνω είναι εύλογη: Γιατί η Δημοτική Αρχή δεν προστατεύει το δημόσιο χρήμα στο βαθμό που απαιτούν οι καιροί;
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
