Η Μυρτώ Καμβυσίδη είναι το μικρότερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας. Το αξιοσημείωτο, όμως, είναι ότι τρία από
τα αδέλφια κατάφεραν να φτάσουν πολύ ψηλά σε επίπεδο μουσικής. Ο Παναγιώτης (τούμπα) και η Ελένη (κρουστά) έχουν ήδη δώσει δεκάδες συναυλίες σε Ελλάδα, αλλά και εξωτερικό. Αυτή τη φορά, ωστόσο, έφτασε η ώρα της Μυρτούς, που απόψε θα τραγουδήσει μαζί με τον Πασχάλη στην Καλαμάτα.
-Τέσσερα αδέλφια, εκ των οποίων τα τρία ταγμένα στη μουσική. Είστε μια μικρή μπάντα στο σπίτι;
Ακριβώς. Έχουμε δεχτεί ουκ ολίγες φορές τις προτροπές φίλων μουσικών να φτιάξουμε ένα σχήμα οικογενειακό. Άλλωστε, μια ζωή παίζουμε μαζί… Μεγαλώσαμε ο ένας απολαμβάνοντας τις μελωδίες του άλλου. Αυτό το διαπιστώνει εύκολα όποιος περάσει από το σπίτι μας, όπου κυριαρχεί η μουσική… και φυσικά η γειτονιά μας το έχει εμπεδώσει…
-Πώς και πότε ξεκίνησες να τραγουδάς;
Χμμ… νομίζω πρώτα τραγούδησα κι έπειτα μίλησα! Αλλά η πόλη μας είναι ευλογημένη, από την άποψη ότι υπήρχαν οι υποδομές για να ξεκινήσουμε σωστά τα πρώτα μας βήματα. Έτσι γράφτηκα στη Φιλαρμονική και στο Ωδείο, πιάνο, βιολί, κόρνο, χορωδίες και θεωρητικά.
Θυμάμαι ακόμα πόσο δύσκολο ήταν να μας δεχτεί το Ωδείο σε τόσο μικρή ηλικία… Όταν καθόμουν να παίξω πιάνο, είτε δεν έφταναν τα χέρια μου είτε δεν έφταναν τα πόδια μου… Μάλιστα, την πρώτη φορά που έδωσα εξετάσεις είχα παίξει όρθια!
-Μέχρι σήμερα τι έχεις κάνει;
Η ζωή του μουσικού είναι πραγματικά πολύ δύσκολη κι ο ανταγωνισμός πολύ έντονος. Έφηβη ούσα με έπιασε μία αντίδραση με τη μουσική… ότι όλα μου τα αδέρφια ήταν μουσικοί, οπότε έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό, να χαράξω δική μου πορεία. Η μουσική, όμως, είναι η πρώτη μου φύση κι όσο κι αν θέλει κάποιος να απαρνηθεί τη φύση του, εκείνη επιστρέφει ακόμα πιο δυναμικά. Αυτό έπαθα κι εγώ, για κάποια χρόνια είχα σταματήσει να ασχολούμαι, τουλάχιστον σε επαγγελματικό επίπεδο, με το τραγούδι και είχα αφιερωθεί στο πανεπιστήμιό μου, στις κοινωνικοπολιτικές μου ανησυχίες, στη φιλοσοφία, στο θέατρο, στις τέχνες… Κι αφού η μουσική περίμενε υπομονετικά να κάνω την περιήγησή μου, ήρθε και ωρίμασε μέσα μου περισσότερο από ποτέ. Σήμερα δεν τραγουδάω γιατί απλώς αυτό ξέρω να κάνω. Η μουσική και, κυρίως, το τραγούδι είναι η υπέρτατη έκφραση της ψυχής μας, των ανησυχιών μας, των οραμάτων μας. Σήμερα θα μπορούσα να πω ότι βλέπω τη μουσική με άλλα μάτια… κι ότι τραγουδάω για να επικοινωνήσω τις ιδέες μου.
Με ακολουθούν ακόμα τα λόγια του Χατζιδάκι, κατά τον οποίο δε φτάνει να είναι κανείς μουσικός, πρέπει να σπουδάζει και κάτι άλλο, να ολοκληρώνεται, για να μπορεί η μουσική να αγγίξει την πιο υψηλή της έκφραση.
-Είσαι μέλος και σε μπάντες. Μίλησέ μας για αυτό…
Η μία αγγίζει πολλά είδη μουσικής, αλλά είναι κυρίως έντεχνη, με εμπνευστή τον Δαμιανό Πάντα, έναν από τους λίγους Έλληνες μουσικοσυνθέτες που γράφουν κοινωνικοπολιτικό τραγούδι αυτή τη στιγμή. Έχουμε ανεβάσει στο youtube ήδη τα εξής: Ανυπότακτος, Βραχνάς, ο Λόρδος Είρων, Παγίδες, σε στίχους Αντώνη Παπακωνσταντινίδη, Αντώνη Μποσκοΐτη και Βασιλικής Β. και ερμηνεία της υποφαινόμενης. Ο συνδυασμός σκληρού πολιτικού στίχου και επαναστατικής μουσικής σύνθεσης σπάει κόκαλα και είναι η υπέρτατη έκφραση που όλοι οι μουσικοσυνθέτες και συντελεστές αντιστοίχως πρέπει να υιοθετήσουν. Για μένα είναι συνεργασία ζωής.
Η δεύτερη, την οποία έχουμε παρουσιάσει και στο Καλλιτεχνικό Στέκι στην Καλαμάτα, είναι ο «Πάπυρος του Fackelmann», με πρωτογενές υλικό από τον ερευνητή και μέγα δάσκαλο Γιώργο Λυκούρα. Ο κ. Λυκούρας, μέσα από τις έρευνές του, αναμειγνύει τους αρχαιοελληνικούς και παραδοσιακούς μουσικούς δρόμους. Έχουμε πραγματοποιήσει εμφανίσεις σε πολλά φιλοσοφικά συνέδρια σε Ελλάδα και Κύπρο, ενώ προσφάτως εμφανιστήκαμε και στο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας στην Αρχαία Ολυμπία. Επίσης, είχαμε την ιδιαίτερη τιμή να παίξουμε μέσα στο Μουσείο Ακρόπολης με φόντο τον Παρθενώνα, με αφορμή την επέτειο για τα τρία χρόνια λειτουργίας του.
Επιπροσθέτως, του ζητήθηκε από το Πανεπιστήμιο Ηarvard να ενδύσει μουσικά τις σειρήνες στην Οδύσσεια του Ομήρου. Η συγκίνηση, όταν τραγουδάμε το πρωτότυπο αρχαιοελληνικό κείμενο, είναι μέγιστη, η ηχογράφηση δε, την οποία και κράτησε το πανεπιστήμιο, υπάρχει στο youtube.
Επιπλέον, στην πόλη μας συνεργάζομαι με παλιούς μου συμμαθητές από το Μουσικό Σχολείο Καλαμάτας. Το σχήμα μας λέγεται No Project κι όταν βρισκόμαστε παίζουμε σε διάφορα στέκια της Καλαμάτας σε ύφος Rock, Jazz, Funky.
-Έχεις τελειώσει δημοσιογραφία στο Πάντειο. Πόσο δύσκολο είναι να βρεις δουλειά σε αυτό το χώρο;
Αρκετά. Τα πρώτα δύο χρόνια συνεργάστηκα με το site της Έλλης Στάη, από το οποίο έμεινα ικανοποιημένη, όχι σε επίπεδο οικονομικών απολαβών, αλλά επειδή ασχολήθηκα με όλα τα κοινωνικοπολιτικά και διεθνή θέματα που με απασχολούσαν έντονα. Επίσης, ήμουν υπεύθυνη για τα πολιτιστικά ως κριτικός τέχνης. Άλλωστε, εκεί έχω εντρυφήσει μέσω του Παντείου.
-Σήμερα θα εμφανιστείς με τον Πασχάλη. Πώς προέκυψε αυτό;
Ο Πασχάλης είναι μια ξεχωριστή σελίδα στο ελληνικό και μοντέρνο τραγούδι. Η συνεργασία επετεύχθη μέσω του Μάνου Κιτσικόπουλου, βιρτουόζου πιανίστα από τους λίγους. Ο Μάνος είναι υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση, σπουδάζει στη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής του Λονδίνου και είναι συνεργάτης του Πασχάλη, καθώς κι άλλων διασήμων.
-Τι θα έλεγες σε έναν Καλαματιανό για το σημερινό live;
Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια ξεχωριστή βραδιά. Τα τραγούδια και η φωνή του Πασχάλη, αναλλοίωτα στο χρόνο, σε συνδυασμό με τον πολύ όμορφο χώρο του Yachting, θα αποτελέσουν τα συστατικά για μια πολύ όμορφη και ατμοσφαιρική βραδιά! Ελάτε να σιγοτραγουδήσετε μαζί μας…
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
