Ανθρώπινες εικόνες, μοναχικές ιστορίες…
Αλήθεια, ποιος πιστεύει ότι το αύριο θα είναι καλύτερο από το χθες, τουλάχιστον στις ανθρώπινες σχέσεις; Το καθημερινό θέατρο που πρωταγωνιστούμε όλοι μας περί άλλων ομονοεί. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας οι περισσότεροι δεν έχει τίποτα το ηρωικό. Μοναξιά, ίσως.
Ο φωτογράφος Babycakes Romero ανίχνευσε άτομα κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης, σε όλους τους χώρους και διαπίστωσε ότι, αντί να συζητούν ή να κρατούν κάποια επαφή, είναι χαμένοι στα «έξυπνα κινητά» τους. Υπάρχει κανείς που δεν έχει δει αντίστοιχες εικόνες στους δρόμους, στα καφέ, στα εστιατόρια, στους χώρους συνάθροισης γενικότερα ανθρώπων, στην Καλαμάτα; Τις προάλλες παρατηρούσα ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων που για περισσότερο από μία ώρα δεν είχαν ανταλλάξει ούτε κουβέντα, γιατί απαντούσαν, έγραφαν, μιλούσαν στο κινητό τους τηλέφωνο.
«Ήταν κάτι που το διαπίστωνα καθημερινά. Πρόκειται για μαρτυρία από πρώτο χέρι» δήλωσε ο φωτογράφος στο BuzzFeed News, σχολιάζοντας τη σειρά φωτογραφιών του με τίτλο The “Death Of Conversation (σ.σ. Ο θάνατος του λόγου, της συζήτησης, της επικοινωνίας)”.
«Είδα ότι τα “έξυπνα κινητά” έγιναν ένας τοίχος στην επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων. Πίστεψα πως οι άνθρωποι τα χρησιμοποιούν σαν κοινωνική δραστηριότητα για να κρύψουν την αδεξιότητά τους, να καλύψουν τη σιωπή τους. Όσο όμως προχωρούσα στο να διερευνώ και να φωτογραφίζω αυτό το σύγχρονο φαινόμενο, διαπίστωσα ότι αυτές οι συσκευές είναι που προκαλούν την αδεξιότητα και τη σιωπή» προσθέτει.
«Τα κινητά επιτρέπουν στους ανθρώπους να αποσύρονται και όχι να δεσμεύονται. Όταν έλεγα σε αυτά τα άτομα ότι τα φωτογραφίζω, δεν έμοιαζαν καν παρόντα στον πραγματικό κόσμο. Ήταν βυθισμένα σε έναν τεχνητό κόσμο που είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι. Δεν έχω τίποτα εναντίον της τεχνολογίας, αλλά εκτιμώ ότι αρχίζει να πλήττει την ανθρώπινη συνοχή και θα πρέπει να μάθουμε πότε να το κλείνουμε ή αλλιώς θα κλείσουμε εντελώς εμείς οι ίδιοι για τους άλλους» δηλώνει ο καλλιτέχνης.
Μαρτυρία
Η διαπίστωση ότι το είχα ξεχάσει έγινε περίπου πέντε λεπτά αφότου έφυγα από το σπίτι. Αγχωμένος με το χρόνο και το κυκλοφοριακό, πού να βρεις μυαλό. Η ιδέα να επιστρέψω να το πάρω αμέσως εγκαταλείφθηκε, αφού με πίεζε ασφυκτικά ο χρόνος. Το ξέχασα, λοιπόν, το κινητό μου και για μια ημέρα άλλαξε η ζωή μου. Προχώρησα με το αυτοκίνητο, αλλά μου έλειπε. Περνούσε η ώρα και ένιωθα περίεργα. Έκανα τη γνωστή κίνηση στο διπλανό κάθισμα που το άφηνα και ένιωθα αμήχανα. Γενικά η μέρα μου πέρασε παράξενα. Χτυπούσαν άλλα κινητά και νόμιζα ότι ήταν το δικό μου.
Τέτοια εξάρτηση ούτε που τη φανταζόμουν. Αυτό το μικρό τερατάκι μού έχει γίνει απαραίτητο. Αναγκαίο. Ένας φίλος. Μου έλειπε. Όταν πλήττω, το περιεργάζομαι. Όταν νιώθω μόνος, επικοινωνώ με γνωστούς. Ένα αποκούμπι στη μοναξιά μου. Στο καφέ έβλεπα τους άλλους με τα κινητά τους και τους ζήλευα. Ο διπλανός μου έστελνε μήνυμα, η απέναντί μου μιλούσε χαμογελώντας, ο νεαρός πιο πέρα έπαιζε με τα πλήκτρα.
Βγήκα στο δρόμο και οι πάντες προχωρούσαν με ένα κινητό στο χέρι, στο αφτί. Κι εγώ ένιωθα μόνος. Πήγα στη δουλειά και δε μου έφτανε το σταθερό τηλέφωνο. Αναζητούσα το κινητό μου. Ήταν για μένα κάτι το απαραίτητο. Το δικό μου κινητό. Ένα κομμάτι της ζωής μου. Τελικά, σκέφτηκα, όλοι είμαστε εξαρτημένοι από τα κινητά. Όπως με την τηλεόραση. Όπως συμβαίνει και με το τσιγάρο. Με τα πάθη. Και τα λάθη μας. Γύρισα αργά το βράδυ στο σπίτι, κουρασμένος. Πήγα και το βρήκα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Αναπαυμένο στη μοναξιά του. Με αναπάντητες κλήσεις, πεσμένη μπαταρία και πολλά μηνύματα. Το έπιασα με ανακούφιση. Το έβαλα να φορτίσει και έπεσα να κοιμηθώ. Μια άδεια ημέρα είχε τελειώσει.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
