Γιώργος Χριστοδουλάκης: Όταν κολλήσεις το «μικρόβιο» της ποδηλασίας δεν μπορείς να λείψεις ποτέ…

Ο Γιώργος Χριστοδουλάκης δεν είναι ο ορισμός του πρωταθλητή –ξεκίνησε άλλωστε συστηματικές προπονήσεις αρκετά πρόσφατα και είναι ήδη 36 ετών- όμως είναι ο άνθρωπος που θα θέλαμε να είμαστε όσοι σκεφτόμαστε ότι θα πρέπει να αλλάξουμε την καθιστική ζωή, αλλά πάντα το αναβάλλουμε, βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες, όπως ο φόρτος ή η κούραση της καθημερινότητας…
Είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε τον παθιασμένο ποδηλάτη του Ευκλή πριν από λίγες μέρες και μας μίλησε για αυτή την ιδιαίτερη σχέση που έχει με τα πεντάλ, το πώς τη συνδυάζει με τις υπόλοιπες ασχολίες του, τις πικρίες και τις χαρές που έχει γνωρίσει καταπίνοντας χιλιόμετρα στους δρόμους της Μεσσηνίας, της Πελοποννήσου και όλης της Ελλάδας:
«Ξεκίνησα πριν από 2,5 χρόνια στον Ευκλή. Το …μικρόβιο το πήρα από τους πρωτοπόρους της ομάδας, το Σταύρο Κανελλόπουλο και το Δημήτρη Δημητρακόπουλο. Πριν από την ποδηλασία έκανα ερασιτεχνικά μότο κρος για δύο χρόνια, αλλά αυτό που με μάγευε ήταν η  προσπάθεια και η «αθλητικότητα».
Θυμάμαι όμως ότι στα 12 έως τα 14 χρόνια μου περίπου το πρώτο μου άθλημα ήταν η ποδηλασία, πάλι στον Ευκλή. Στη συνέχεια τα παράτησα, ασχολήθηκα λίγο με στίβο, λίγο με βόλεϊ πριν πάω στο μότο κρος. Φαίνεται ότι το είχα σαν απωθημένο…
Στην αρχή ξαναξεκίνησα για χόμπι, για τις διαδρομές από …τουριστική άποψη, να δούμε τι γίνεται, αλλά πολύ γρήγορα έγινε πάθος. Δέσαμε σαν ομάδα με το Δημητρακοπούλο και τον Κανελλόπουλο, οι οποίοι με βάλανε στα …βαθιά. Αν ήθελα να τους ακολουθήσω έπρεπε να κάνω την ανάλογη προπόνηση, που είναι πλέον πέντε φορές την εβδομάδα -δύο 3ωρα, ένα 2ωρο και δύο 4ωρα τα Σαββατοκύριακα. Οι διαδρομές είναι συνήθως από 70 έως 100 χλμ. ημερησίως. Πάμε Μάνη, Κορώνη, Πύλο, Μεγαλόπολη, Σπάρτη… Η αγαπημένη μας είναι η Κορώνη, μας μαγεύει το τοπίο, η διαδρομή, η άσφαλτος είναι καλή, αλλά μας αρέσει ιδιαίτερα και η Μάνη»,  μεταφέρει ο Γιώργος Χριστοδουλάκης και συνεχίζει …αναλύοντας την προσωπική του περίπτωση:
«Θεωρώ ότι δίνω μια απάντηση σε όσους λένε ότι δεν έχουν το χρόνο να κάνουν ποδήλατο ή να αθληθούν. Εγώ προσπαθώ, αν και είναι πολύ σημαντικό ότι βοηθάει η οικογένεια μου, βοηθούν όλοι. Η σύζυγός μου Δήμητρα καταλαβαίνει ότι είναι αυτό που θέλω να κάνω  και το αποδέχεται χωρίς να έχουμε στενοχώριες και πιέσεις. Με τις δουλειές κοιτάζω να τα βολέψω και να κάνω όσο πιο πολύ μπορώ ποδήλατο. Εργάζομαι στον Καρέλια (σ.σ. είναι και συνιδιοκτήτης στο καφέ Ρετρό στην Ιατροπούλου) τη μια εβδομάδα 6 π.μ.-2 μ.μ. οπότε σχολάω ντύνομαι και φεύγω για προπόνηση και όταν είμαι 2-10 μ.μ. πηγαίνω το πρωί».
Και η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει συναντήσει:
«Ευτυχώς δεν είχα κάποιο σοβαρό ατύχημα. Στις προπονήσεις όμως κάποιες φορές προσπαθείς να βγάλεις μεγαλύτερη προπόνηση με άλλους ή και μόνο σου και βρίσκεσαι σε μεγάλες διαδρομές 250-260 χλμ. κι αναρωτιέσαι αν θα καταφέρεις να γυρίσεις».
Και οι χαρές που έχει ζήσει από την ποδηλασία:
«Η χαρά έρχεται όταν βάζεις κάποιο στόχο μέσα από τους αγώνες και τον πετυχαίνεις. Προσέχεις τη διατροφή σου και κάνεις ό,τι χρειάζεσαι για ν’ ανεβάσεις την απόδοσή σου. Αρκεί να πω ότι πριν από 2,5 χρόνια ήμουν 90 κιλά… Η αγωνιστική ποδηλασία είναι ένα δυνατό μικρόβιο προσαρμόζεται όλη σου η ζωή σε αυτό».
Αναφερόμενος σε συγκεκριμένο αγώνα ο Γιώργος Χριστοδουλάκης ξεχωρίζει το Γύρο της Ρόδου που ήταν ιδιαίτερα οργανωμένος και ασφαλής από έναν και μόνο άνθρωπο που είχε το μεράκι να το κάνει.
Ρωτήσαμε το Γιώργο για το πόσο επικίνδυνο είναι τελικά το άθλημα και μας είπε:
«Όταν κινείσαι δίπλα στα αυτοκίνητα επικινδυνότητα υπάρχει πάντα. Καταλαβαίνεις πολλές φορές ότι δεν σε υπολογίζουν καθόλου, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Προσωπικά δε μου έχει συμβεί κάποιο ατύχημα, αλλά και στο Δημήτρη και μπροστά μου το Σταύρο, τον έχει χτυπήσει αυτοκίνητο, ευτυχώς όμως δεν ήταν κάτι σοβαρό.
Δεν μας υπολογίζουν καθόλου οι οδηγοί, είναι σα να μη μας βλέπουν καθόλου ή έχουν συνήθως στο μυαλό τους το πρότυπο του ερασιτέχνη ποδηλάτη. Εμείς όμως κινούμαστε με 30-35 χλμ. μέση ταχύτητα κι έτσι δεν περιμένουν  ότι θα βρεθούμε τόσο γρήγορα κοντά τους. Πρέπει να τους υπολογίζουμε κι εμείς και λίγη παραπάνω προσοχή από τους οδηγούς για να μην έχουμε δυσάρεστα συμβάντα».
Στην ερώτηση για το αν θα πρότεινε στα νέα παιδιά να ασχοληθούν με την ποδηλασία ο Γιώργος μοιράζεται τον ενθουσιασμό του:
«Τώρα που βλέπω τι προσφέρει η ποδηλασία το συνιστώ ανεπιφύλακτα.  Θέλει πολλές ώρες και αυτό είναι το μόνο μειονέκτημα για να ασχοληθεί κάποιος. Αν το αποφασίσεις η τόσο μεγάλη ανταγωνιστικότητα σε φτάνει σε ένα σημείο που δεν θέλεις να κάνεις άλλα πράγματα. Γίνεσαι πιο πειθαρχημένος. Κοιτάς τη διατροφή σου, να είσαι όπως πρέπει από βάρος ή ό,τι άλλο χρειάζεται και στο τέλος δεν μπορείς να λείψεις από την ποδηλασία…».
Για το τι χρειάζεται για να ξεκινήσει κάποιος ποδηλασία:
«Η ποδηλασία δεν είναι πολύ ακριβό σπορ. Με 1200-1300 ευρώ μπορείς να πάρεις ένα καλό ποδήλατο για αγώνες κι αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί πιο ερασιτεχνικά αρκού 300-400 ευρώ.
Στους αγώνες καταλαβαίνεις όμως τι είναι πραγματική ποδηλασία. Όσες προπονήσεις και να κάνεις, ακόμα και στο πλαίσιο μιας ομάδας, δεν υπάρχει αυτή η ένταση του αγώνα. Εκεί δουλεύεις τελείως διαφορετικά».
Για τις διαφορές που υπάρχουν σε σχέση με το εξωτερικό:
«Σε άλλες χώρες, όπως στη Γαλλία, το ποδήλατο είναι το πρώτο άθλημα απ’ όλα. Σίγουρα είναι κάτι που μας στεναχωρεί  ότι στην Ελλάδα είμαστε πολύ πίσω και θα θέλαμε να βοηθούμε για να κάνουμε κάτι παραπέρα. Για τα νέα παιδιά πλέον.
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια το άθλημα της ποδηλασίας έχει ανέβει πολύ στη χώρα μας. Πιστεύω ότι πλέον κάνουν πιο οργανωμένα ποδήλατο, ενώ κάποια παιδιά κατάφεραν να φύγουν στο εξωτερικό κι έφεραν κι εδώ τις τεχνικές προπόνησης και άλλα στοιχεία ανεβάζοντας το επίπεδο».
Για το τι ισχύει και τι μπορεί να γίνει στη Μεσσηνία  για να μπουν νέα παιδιά:
«Η ακαδημία του Ευκλή συνεχίζει και υπάρχουν 3-4 παιδιά που προπονούνται με το Σταύρο και πάνε καλά. Από εκεί και πέρα μετράει το χρήμα, καθώς ένας σύλλογος θα πρέπει τουλάχιστον να έχει έναν προπονητή να βγάζει δύο τμήματα την ημέρα για προπόνηση, ένα πρωί ένα απόγευμα ώστε ν’ ανακαλυφθούν κάποια ταλέντα. Όσο δεν μπορεί να γίνει αυτό είναι δύσκολο γιατί τα παιδιά θέλουν βοήθεια, υποστήριξη και προσοχή στο δρόμο».
Για το αν υπάρχει στήριξη:
«Όταν ξεκίνησα θυμήθηκα την Ομοσπονδία να μας χορηγεί κάποια εισιτήρια και διαμονή για συγκεκριμένους αγώνες, αλλά μετά τίποτα, καμία χορηγία. Μόνο ένας αγώνας πρωταθλήματος, πια, κι αυτός όχι τα μεταφορικά, μόνο το ξενοδοχείο. Προσπαθούμε στο σύλλογο με δικές μας κινήσεις,  διοργανώνοντας αγώνες, προσελκύοντας αθλητές και με μια μικρή συνδρομή περίπου 5 ευρώ να μαζευτούν κάποια χρήματα για να γίνονται κάποιοι αγώνες».
Αξιολογώντας το «εγχείρημα» του Ευκλή την τελευταία διετία, ο Γιώργος Χριστοδουλάκης αναφέρει: «Φτιάξαμε μια ομάδα που συζητιέται σ’ όλη την Ελλάδα και είναι δύσκολο αυτό που έγινε, με λίγα άτομα να πάρουμε 5-6^η θέση πανελλαδικά στην ετήσια συλλογική κατάταξη. Πιστεύω ότι θα πάμε λίγο καλύτερα φέτος γιατί είχαμε κάποιες μεγαλύτερες επιτυχίες (σ.σ. η αξιολόγηση θα βγει το Νοέμβρη). Στον Ευκλή υπάρχουν περίπου δέκα αθλητές με τακτικές συμμετοχές σε αγώνες, 28 ενεργοί με κάποιες παρουσίες και άλλοι 15 που ανήκουν και προπονούνται με τον Ευκλη.
Τέλος, ο Γιώργος Χριστοδουλάκης εκμυστηρεύεται τις προθέσεις του για τη συνέχεια:
«Είμαι 36 ετών και όσο μπορώ θα συνεχίσω να τρέχω στην ελίτ κατηγορία. Νομίζω η κατηγορία μάστερ (παλαίμαχοι) μπορεί να περιμένει λίγο ακόμη για μένα. Όσοι τρέχουν έχουν στόχο να βγουν πρώτοι. Για μένα είναι λίγο δύσκολο, αλλά μπορώ να κυνηγήσω κάποιες θέσεις καλές. Είμαι ευχαριστημένος από την παρουσία μου τη φετινή χρονιά, οπότε και κατάφερα κάποια υψηλά πλασαρίσματα. Πιστεύω να πάω λίγο καλύτερα την επόμενη, οπότε και σχεδιάζω να συμμετάσχω πάλι σε τουλάχιστον 20 αγώνες».
-Επόμενες αγωνιστικές προκλήσεις για τον Γιώργο Χριστοδουλάκη και την παρέα του, αυτή την Κυριακή τα 70 χλμ. αντοχής στην Επίδαυρο, την άλλη εβδομάδα η 7^η Ανάβαση Ταϋγέτου και στις 2 Νοεμβρίου ο 3^ος αγώνας ορεινής ποδηλασίας στη Νέδουσα –οι δύο τελευταίες συναντήσεις με διοργανωτή τον Ευκλή.
 
 
 Της Χριστίνας Ελευθεράκη