ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
« ‘Οι δουλειές (επιχειρηματικές δραστηριότητες) δεν μπορούν να συνεχίσουν ως συνήθως’, φαίνεται να είναι ένα ευρύτατο συναίσθημα ακόμα και στις αίθουσες συνεδριάσεων των πιο ισχυρών εταιρειών», έγραψε ο Γιάνης Βαρουφάκης στις 9 Ιανουαρίου (DiEM25 English Financial News).
Στα σίγουρα ζούμε σε μια εποχή που η συνθηκολόγηση της ηγετικής ομάδας του Σύριζα το 2015, όπως και η ήττα των Εργατικών υπό την ηγεσία του Jeremy Corbyn στη Βρετανία το 2019 σκιαγραφούν μια ζοφερή εικόνα για τις ευρωπαϊκές αλλά και παγκόσμιες προοπτικές. Η ελπίδα συνεχίζει να δίνει χώρο στην απογοήτευση, οι καπιταλιστικές πολιτικές φαίνεται να σταθεροποιούνται περισσότερο και «Ο αντικαπιταλισμός να είχε μια δυστυχή χρονιά (Το ίδιο).
Το ίδιο δυστυχή χρονιά είχε όμως και ο καπιταλισμός, θα συμπληρώσει ο Γ. Βαρουφάκης. Που δημιούργησε μια πρωτόγνωρη κατάσταση μέσα στις τάξεις των υπέρ -πλουσίων.
«Όλο και πιο πιεσμένοι και δικαιολογημένα διακατεχόμενοι από αισθήματα ενοχής, οι υπερ-πλούσιοι – ή όσοι από αυτούς έχουν κάποια λογική, σε κάποιο βαθμό – αισθάνονται να απειλούνται από μια επισφάλεια που συντρίβει, στην οποία η πλειοψηφία βυθίζεται…».
Η φτώχεια που ρουφά όλο και μεγαλύτερα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού, την ίδια ώρα που ο πλούτος της Γης συγκεντρώνεται σε ολοένα και λιγότερα χέρια, βρίσκεται στο κέντρο αυτής της επισφάλειας που συντρίβει.
«Εικοσιέξι πρόσωπα διαθέτουν τόσο χρήμα όσο τα 3,8 δισεκατομμύρια των φτωχότερων κατοίκων του πλανήτη. (Oxfam της Βρετανίας)
Σύμφωνα με τον δείκτη «Bloomberg Billionaires», «οι 25 πλουσιότερες οικογένειες του κόσμου ελέγχουν το 1 τρισ. δολαρίων του παγκόσμιου χρήματος».
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο Αμερικανός Ρέι Ντάλιο, του οποίου η περιουσία φτάνει στα 18,4 δισεκατομμύρια δολάρια, δήλωσε:
«Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή. Μπορούμε να μειώσουμε την ανισότητα συνεργαζόμενοι όλοι μαζί, μπορούμε να αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους…»
«Τότε, όμως, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια σύγκρουση μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ανάλογη με αυτήν που γνώρισε η ανθρωπότητα τη δεκαετία του 1930 και οδήγησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο» (Το Βήμα, 16. 4.19).
Ακόμα και άτομα από τον πυρήνα των υπερ-πλούσιων αντιλαμβάνονται που οδηγεί η ακραία ανισότητα και φτώχεια που το σύστημα τους δημιουργεί. Και κάνουν προτάσεις για μεταρρυθμίσεις. Που αναπόφευκτα όμως «κυμαίνονται από ατονικές μέχρι γελοίες…»
«Η έκκληση προς τα διοικητικά συμβούλια να κοιτούν πέρα από τα συμφέροντα των μετόχων θα ήταν θαυμάσια αν δεν ήταν το άβολο γεγονός ότι μόνο οι μέτοχοι αποφασίζουν την αμοιβή και τη θητεία των συμβούλων…»
«Οι εκκλήσεις για τον περιορισμό της εξωφρενικής εξουσίας του χρηματοπιστωτικού τομέα θα ήταν θαυμάσιες αν δεν ήταν το γεγονός ότι οι περισσότερες εταιρείες λογοδοτούν στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος των μετοχών τους» (ΓΒ, το ίδιο).
Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνικός έλεγχος, κανένας έλεγχος, στην παγκόσμια ελεύθερη αγορά, όπου από τον «19ο αιώνα… σχηματίστηκαν οι πρώτες δικτυωμένες mega-εταιρείες – συμπεριλαμβανομένων των Edison, General Electric, και Bell…»
«Επειδή ούτε οι τράπεζες ούτε οι επενδυτές είχαν αρκετά χρήματα για να οργώσουν (plough) μέσα στις δικτυομένες mega-επιχειρήσεις, εμφανίστηκε η μεγατράπεζα με τη μορφή ενός παγκόσμιου καρτέλ τραπεζών και σκιώδους κεφαλαίου…»
«Σε αυτό το σύστημα, οι εκκλήσεις για έναν ευγενέστερο καπιταλισμό αποτελούν φαντασιοπληξία (fads)…» .
Οι πιο πάνω προσεγγίσεις και αναλύσεις Βαρουφάκη αποτελούν, κατά την άποψη μας, μια πολύ καλή βάση πάνω στην οποία θα μπορούσε να κτιστεί ένα πρόγραμμα για κοινό μέτωπο της αριστεράς.
Με αφορμή το ζήτημα των κατασχέσεων σπιτιών, το ΜεΡΑ έκανε ένα τέτοιο βήμα, απευθυνόμενο σε Σύριζα, ΚΙΝΑΛΛ και ΚΚΕ. Αυτό το βήμα, με τόλμη, πρέπει να ακολουθήσουν και άλλα.
Του Σωτήρη Βλάχου
