Της Χριστίνας Ελευθεράκη
ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΣΤΟ 5Ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΑΞΙΟΠΟΙΗΤΑ ΤΑΛΕΝΤΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Οι δράκοι του Παναγιώτη Διονυσόπουλου και της κρίσης…
Μια εντυπωσιακή ζωγραφιά δράκου σχεδιασμένη με κάθε λεπτομέρεια στο πίσω μέρος μιας παρτιτούρας έδωσε το έναυσμα να συναντήσουμε τον Παναγιώτη Διονυσόπουλο, στο σχολείο του, το 5ο Δημοτικό Καλαμάτας.
Η σκέψη ήταν να προβληθεί το ταλέντο του 11χρονου μαθητή και μέσα από αυτό ένα θετικό πρότυπο, ως μια αχτίδα φωτός στην απογοήτευση, τη μιζέρια και την απαξίωση που βιώνουμε όλοι με οδυνηρό τρόπο τα τελευταία χρόνια.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι παιδιά με ξεχωριστές ικανότητες γεννιούνται πάντα και ο Παναγιώτης είναι ένα ελάχιστο δείγμα του πλούτου που υπάρχει στα σχολεία και εν γένει στην κοινωνία μας, αλλά πόσα από αυτά έχουν τη δυνατότητα να τις καλλιεργήσουν; Και ποια μεγαλύτερη επένδυση, άραγε, από την αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού μιας χώρας; Αλλά ποια κυβέρνηση στην Ελλάδα έδωσε ποτέ ουσιαστική βάση σε αυτό; Προτιμά, αντίθετα, τη μαζικοποίηση και την παπαγαλία…
Η κρίση ήρθε ως χαριστική βολή, πλήττοντας καίρια ακόμα και τα παιδιά, τα οποία βιώνουν τραυματικά την αγωνία για το μέλλον και προσαρμόζουν τα όνειρά τους στη σκληρή πραγματικότητα. Κι αυτή ήταν, ίσως, η μεγαλύτερη έκπληξη που βγήκε μέσα από τη συζήτηση με τον Παναγιώτη.
Ο 11χρονος μαθητής βλέπει τα σχέδια που κάνει στο χαρτί ως ένα μέσο μελλοντικής εξασφάλισης. «Είναι αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου και ως επάγγελμα. Στόχος μου είναι να γίνομαι όλο και καλύτερος. Γίνεται χαμός με την κρίση και πιο πολύ επηρεαζόμαστε εμείς παρά οι μεγάλοι. Ο πατέρας μου δουλεύει στα ορυχεία της ΔΕΗ, δύσκολη δουλειά και τους έχουν κόψει πολλά χρήματα από το μισθό. Είμαστε πέντε άτομα στο σπίτι και αναγκαστικά έχουμε περιορίσει πράγματα, αφού και η μαμά μου έχασε τη δουλειά της. Και οι γονείς μου δεν είναι τυχαίοι, αλλά σοβαροί άνθρωποι και με ιδιαίτερο μορφωτικό επίπεδο. Εμείς κάνουμε το λάθος και τους βγάζουμε αυτούς. Αυτοί μας κυβερνούσαν πάντα κι έχουμε φτάσει εδώ. Αλλά ας μη μιλάμε άλλο για αυτά, γιατί είναι άσχημα» είναι τα αυθόρμητα λόγια του Παναγιώτη, ο οποίος πάει ακόμη πιο πέρα: «Στο εξωτερικό είναι το μέλλον. Εδώ στην Ελλάδα δε γίνεται τίποτα. Ούτε μετά από 5 ή 10 χρόνια. Ποτέ η Ελλάδα δε θα έχει αυτά που έχει το εξωτερικό»!
«Ταλέντο και επιμονή»
«Από 3 ετών άρχισα να ζωγραφίζω και μου άρεσε ιδιαίτερα» θυμάται ο Παναγιώτης για το ξεκίνημα της σχέσης του με τη ζωγραφική: «Στην αρχή οι γραμμές μου δεν ήταν καλές, αλλά σιγά σιγά το χέρι μου άρχισε να σταθεροποιείται και έχω φτάσει εδώ που είμαι τώρα. Το εξασκούσα και γινόμουν καλύτερος. Όσο έβλεπα δυσκολότερα πράγματα, προσπαθούσα να τα φτιάξω. Άλλες φορές δεν το πετύχαινα -πάντα αποτυχαίνεις τις πρώτες φορές-, αλλά πολλά πράγματα που δε φανταζόμουν ότι μπορώ να τα πετύχω, τα κατάφερνα. Ο πατέρας μου ζωγραφίζει, επίσης, καλά –μάλλον από αυτόν πήρα το ταλέντο- και μου λέει ότι κάποτε μπορεί να γίνω καλύτερος από αυτόν. Εγώ δεν τον πιστεύω, αλλά ποτέ δεν ξέρει κανείς.
Τα αδέλφια μου ζωγραφίζουν καλά, αλλά δε θέλουν και δεν προλαβαίνουν κιόλας. Χρειάζεται ταλέντο και επιμονή πάντα.
Παλιότερα προσπάθησα να πάω στη Σχολή Ζωγραφικής της ΔΕΠΑΚ, αλλά δε μας εξασκούσαν στο επίπεδο που ήμουν εγώ. Ήμουν και πιο μικρός. Σίγουρα θα ήθελα να βοηθηθώ για ν’ αξιοποιήσω το ταλέντο μου. Στο σχολείο, ο δάσκαλός μας, Ηλίας Πουλακίδας, πάντα μας έδινε μια ώθηση όταν ήμαστε καλοί σε κάτι.
Ο καθένας έχει ένα διαφορετικό ταλέντο, αλλά βασικά είναι θέμα δικής σου επιμονής να το εξελίξεις.
Πολλές φορές μού ζητούν οι φίλοι ή οι συμμαθητές μου να τους ζωγραφίσω κάτι. Πιο καλό είναι, όμως, να το φτιάξει κάποιος μόνος του κι ας μην είναι τόσο ωραίο».
Μιλώντας για τη θεματολογία του, τη σχέση του με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα μελλοντικά του σχέδια, ο μικρός Παναγιώτης Διονυσόπουλος μεταφέρει τα παρακάτω: «Μου αρέσει να φτιάχνω δράκους και εξωπραγματικά όντα από μια άλλη διάσταση. Κάποια τα έχω δει στο κομπιούτερ και μερικά τα αντιγράφω ή τα σχεδιάζω όπως θέλω, ενώ άλλα τα έχω φανταστεί εξ ολοκλήρου. Εθίζομαι στο ίντερνετ και οργιάζει, εξασκείται η φαντασία μου. Επηρεαζόμαστε από τα κομπιούτερ και είναι άσχημο αυτό. Σε καμία περίπτωση, όμως, δε με κάνουν κι εμένα βίαιο. Σίγουρα δεν είναι μόνο κακό το ίντερνετ. Υπάρχουν και παιχνίδια που ανεβάζουν το δείκτη ευφυΐας.
Θα ήθελα να σχεδιάζω κόμικ, να κάνω γραφικά για παιχνίδια ή να γίνω σχεδιαστής αυτοκινήτων ή φόρμουλας. Σκέφτομαι να ασχοληθώ και με τοπία και άλλα θέματα, αλλά δε θέλω να κάνω μια έκθεση. Οι εκθέσεις έχουν ιδιαίτερη αξία, αναγνωρίζω την καλλιτεχνική τους μορφή και χαίρομαι, αλλά εμένα μου αρέσουν αυτά.
Οι καλλιτέχνες, αν μείνουν μόνο στην τέχνη τους, ζουν σε έναν άλλο κόσμο και δεν επικοινωνούν με το περιβάλλον. Εγώ δε θέλω να γίνω έτσι, θέλω να είμαι μέσα σε όλα, καλλιτέχνης, αλλά και κοινωνικός.
Είμαι ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο. Ως παρέα, όχι για τη ζωγραφική.
Θεωρώ ταλέντο τα πάντα, έχω δει πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες παιδιού και τα παιδιά που κάνουν αγγαρεία ή φασαρία μέσα στην τάξη κι αυτοί καλοί είναι, ο καθένας έχει κάτι ξεχωριστό πάνω του.
Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, να φτιάξει ό,τι θέλει και να γίνει ό,τι του αρέσει -αρκεί να το θέλει.
Εμένα το περιβάλλον του σχολείου μού αρέσει και θέλω να πάω στο πανεπιστήμιο. Έχω πολλά χρόνια μπροστά μου. Στο Γυμνάσιο-Λύκειο θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, αλλά όλα με τη σειρά τους θα γίνουν καλά» μας δήλωσε ο Παναγιώτης κι εμείς δεν έχουμε παρά να του ευχηθούμε να εκπληρώσει τα όνειρά του.
Ζητήσαμε, τέλος, από το διευθυντή του 5ου Δημοτικού Σχολείου, Σπύρο Ταμπούρλο, τη σύντομη δική του παρέμβαση στο ερώτημα «πώς μπορούν να αξιοποιηθούν ταλέντα σαν τον Παναγιώτη»: «Πέρα από ταλέντο και τη σκληρή δουλειά, χρειάζεται στήριξη από την πολιτεία, που δεν έχουν τα παιδιά. Υπάρχουν πολλά ταλέντα σε διάφορους τομείς. Το δημόσιο σχολείο τα βοηθάει όσο μπορεί. Ο σκοπός είναι να τους δίνεται η δυνατότητα να ανακαλύπτουν τα ταλέντα τους, γιατί πολλά δεν τα ανακαλύπτουν ποτέ. Το βασικό είναι να έχουν εμπειρίες, σε αθλητικούς χώρους, στο θέατρο, στη μουσική ή αλλού, όμως και οι οικογένειες περνάνε δύσκολα και σίγουρα όλα αυτά δεν μπορούν να είναι πια σε προτεραιότητα».
