ΜΕ ΤΟ ΦΑΚΟ ΤΟΥ «Θ» ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΧΘΕΣ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Αν δεν είχε ξαναγίνει τόσες φορές στο παρελθόν, σχεδόν σε κάθε δημόσιο έργο, θα ήταν είδηση πρώτου μεγέθους. Δυστυχώς, όμως, πρόκειται για φαινόμενο επαναλαμβανόμενο, χωρίς να γνωρίζουμε πότε θα σταματήσει.
Η τελευταία κατάληψη στο ΤΕΙ Καλαμάτας, με αφορμή το σχέδιο «Αθηνά», αλλά και την ανεξήγητη και αδικαιολόγητη απόφαση για μετακίνηση του Τμήματος Λογοθεραπείας στην Πάτρα, μας έδωσε την ευκαιρία να επισκεφτούμε το εκπαιδευτικό ίδρυμα. Να μιλήσουμε με καθηγητές, φοιτητές, αλλά και να δούμε πράματα και θάματα σε κτήρια, για την κατασκευή των οποίων ξοδεύτηκαν εκατομμύρια ευρώ.
Δεν καίμε τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι στο συγκεκριμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα γίνονται προσπάθειες από επιστήμονες που αξίζουν τη στήριξη της κοινωνίας, αλλά και του επίσημου κράτους, εκείνου του κομματιού του που δεν έχει μεταμορφωθεί ακόμα σε… γερμανικό προτεκτοράτο.
Πρώτα, όμως, θα μιλήσουμε για τα… εύκολα. Επισκεφτήκαμε, λοιπόν, χθες τις εγκαταστάσεις του ΤΕΙ και διαπιστώσαμε ότι σ’ ένα κτήριο καινούργιο ο ένας όροφος έχει πλημμυρίσει στην κυριολεξία, προφανώς από τις πρόσφατες βροχοπτώσεις, χωρίς όμως να ενδιαφέρεται κανείς για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Μιλάμε για λίμνη με νερό ύψους τουλάχιστον δέκα πόντων.
Είδαμε κατασκευή – κάτι σαν ράμπα για μετακίνηση ανθρώπων με κινητικά προβλήματα ή για άλλη χρήση, λόγου χάρη μεταφορά εμπορευμάτων – η οποία δεν κατέληγε πουθενά!
Περπατήσαμε δρόμους γεμάτους τεράστιες λακκούβες – άγνωστο πότε θα φτιαχτούν. Ξαφνιαστήκαμε, καθότι ΤΕΙ με Τμήμα Βιολογικών Θερμοκηπιακών Καλλιεργειών και Ανθοκομίας, που όλα του τα παρτέρια είναι ξερά και παρατημένα.
Τόσα χρόνια κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για ένα τόσο απλό πράγμα; Άραγε, οι καθηγητές του ιδρύματος που επισκέπτονται στα… εκπαιδευτικά τους ταξίδια ξένα ιδρύματα, έχουν δει ανάλογη κατάσταση;
Και δεν είναι μόνο τα παραπάνω που διαπιστώσαμε. Μαρμάρινες πλάκες να είναι παρατημένες στο έλεος του Θεού και κανείς να μην ενδιαφέρεται για την τύχη τους, αθλητικούς χώρους να έχουν χορταριάσει.
Έχουν περάσει δύο δεκαετίες από τη λειτουργία του ΤΕΙ και δεν έχει γίνει τίποτα για να βελτιωθεί η αισθητική του περιβάλλοντος χώρου. Ξοδεύτηκαν χιλιάδες ευρώ, στο απώτερο και πρόσφατο παρελθόν, για στελέχωση εργαστηρίων που στην ουσία δε λειτουργούν και δε βρέθηκαν κάποια χρήματα για να μπει λίγο χρώμα σε ένα συγκρότημα που κυριαρχεί το μπετόν. Με μια λέξη: εγκατάλειψη.
Ίσως δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος για όλα αυτά, τη στιγμή που το ίδρυμα δίνει (;) μάχη για να διατηρήσει κάποια τμήματά του. Όμως, αυτά είδαμε και πρέπει να τα καταγράψουμε. Μήπως κάποιοι βγουν από τη… νιρβάνα τους. Μήπως και πιστέψουν ότι δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά κάτι παραπάνω.
Είπαμε, όμως, ότι ξέρουμε να μην καίμε τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Σήμερα θα παρουσιάσουμε τη… σκοτεινή πλευρά του ιδρύματος. Θα ακολουθήσει και η φωτεινή του. Γιατί, όντως, υπάρχει και πρέπει, όχι μόνο να αναδειχτεί, αλλά και να προστατευτεί ως κόρη οφθαλμού.
