Από την 1η έως τις 19 Μαρτίου παρουσιάζει την πρώτη της ατομική έκθεση στο Κέντρο Τέχνης Καλαμάτας
Το ραντεβού δόθηκε σε καφέ στον πεζόδρομο της Αριστομένους. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα μόλις συναντηθήκαμε ήταν τα δάχτυλά της. Γεμάτα χρώματα. Όπως μου είπε, είναι πλέον μια μόνιμη κατάσταση.
Ο λόγος για τη ζωγράφο Νάντια Παπαδοπούλου, ένα παιδί της Καλαμάτας και της ΔΕΠΑΚ, η οποία από την 1η έως τις 19 Μαρτίου θα παρουσιάσει την πρώτη της ατομική έκθεση, με τίτλο «Διάφανα Σώματα», στο Κέντρο Τέχνης Καλαμάτας που στήθηκε από το Εικαστικό Εργαστήρι της «Φάρις» και το διευθυντή του Παναγιώτη Λαμπρινίδη. Μάλιστα, δεν παρέλειψε να τον ευχαριστήσει για την προσπάθεια που κάνει όλα αυτά τα χρόνια για την ανάπτυξη του πολιτισμού στην Καλαμάτα.
-Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Σε βρήκε η ζωγραφική ή την έψαξες εσύ;
Θα έλεγα ότι η διαδικασία έγινε ταυτόχρονα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ζωγραφίζει πριν πάω σχολείο. Επομένως, δεν ξέρω ποιος βρήκε πρώτος ποιον. Όλα ξεκίνησαν πολύ νωρίς. Στη συνέχεια υπήρξε το Εικαστικό Εργαστήρι της ΔΕΠΑΚ, οπότε συνεχίστηκε η σχέση. Στο Γυμνάσιο παρακολούθησα μαθήματα ελεύθερου σχεδίου με τον Χρήστο Λαδά, αγιογραφία έκανα με τον Κώστα Ζαφειρόπουλο και μετά πήγα στην Αθήνα σε εργαστήριο, ώστε να προετοιμαστώ για τη Σχολή Καλών Τεχνών. Έκανα κάποια μαθήματα, όπου έμαθα πολλά πράγματα, και μετά ήρθαν τα χρόνια της σχολής.
-Η έκθεσή σου ονομάζεται «Διάφανα Σώματα». Γιατί διάλεξες αυτό τον τίτλο;
Κατ’ αρχάς το υλικό που χρησιμοποίησα είναι ακουαρέλες, ένα υλικό πολύ άμεσο, που δε σου επιτρέπει λάθη. Πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος σ’ αυτό που κάνεις, αφού δεν έχεις τη δυνατότητα να επέμβεις πολλές φορές στον πίνακα. Ταυτόχρονα, είναι ένα υλικό που σου δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιείς το φως του χαρτιού, το οποίο σε κάποια σημεία χάνεται, ενώ αλλού ορίζεται περισσότερο. Με λίγα λόγια, διατηρεί αυτή τη διαφάνεια, και εξ αυτού προέκυψε ο τίτλος της έκθεσης.
-Το περιεχόμενο της έκθεσης;
Η συγκεκριμένη έχει αποκλειστικά γυμνά σώματα, άνδρες και γυναίκες.
-Αλήθεια, πώς αντιμετωπίζεις από την πλευρά σου το γυμνό;
Την ώρα που ζωγραφίζω δε σκέπτομαι κάτι συγκεκριμένο, διαφορετικά το έχεις χάσει το παιχνίδι. Προσπαθώ να είμαι συγκεντρωμένη και να βρω τη χημεία ανάμεσα σε μένα και το πρόσωπο που ποζάρει. Παράλληλα, με ενδιαφέρει και η σχέση που έχει ο άνθρωπος με το περιβάλλον του. Πώς ορίζεται και πώς χάνεται. Πώς δημιουργεί και πώς δημιουργείται μέσα από αυτό.
-Υποστηρίζουν ορισμένοι ότι η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει σαν ένας σπασμένος καθρέπτης για να αντικρίσει ο θεατής ένα μέρος από τον αληθινό του εαυτό. Ισχύει αυτή η θεώρηση κατά τη γνώμη σου;
Το αντίθετο. Η τέχνη λειτουργεί σαν καθρέπτης. Θεωρώ ότι έχει αυτό το ρόλο η τέχνη, του καθρέπτη μιας ολόκληρης κοινωνίας. Κι αυτό μπορεί να διαπιστωθεί μέσα από την ιστορία της τέχνης. Τα προβλήματα που ταλαιπωρούν κάθε εποχή φαίνονται μέσα από τα καλλιτεχνικά έργα. Όχι μόνο επιβίωσης. Υπάρχει ένας κοινός νους σε όλους τους ανθρώπους και η τέχνη είναι ο καθρέπτης.
-Πιστεύεις ότι η τέχνη αγγίζει περισσότερο τους «γρατζουνισμένους» ανθρώπους;
Όχι απαραίτητα. Η τέχνη είναι για όλους. Βέβαια, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πάθει κάτι ή να μη βρίσκεται συνεχώς σε μια διαδικασία που μαθαίνει. Κανείς μας δεν είναι ολοκληρωμένος. Διαφορετικά, δε θα είχαμε λόγο ύπαρξης σ’ αυτό τον πλανήτη. Όλοι μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλον.
-Για να φτάσεις σήμερα στο σημείο που βρίσκεσαι έχεις περάσει από προσωπικά κανάλια;
Ναι. Και μάλιστα, πάρα πολλά. Στη ζωγραφική βρήκα μια διαδικασία δημιουργίας η οποία σου δίνει δύναμη για ζωή. Ή, αν προτιμάς, μια άλλη όψη της ζωής. Από τη στιγμή, δε, που υπάρχει δημιουργία, τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει. Πλέον.
-Θεωρείς ότι στις μέρες μας, εξαιτίας και των γεγονότων που ζούμε εδώ και κάποια χρόνια, η τέχνη έχει περισσότερο πολιτικό χαρακτήρα;
Προσωπικά δε διαφωνώ με την παρατήρηση, αλλά ενδιαφέρομαι περισσότερο για άλλα πράγματα. Όπως το φως, είτε με την έννοια της ζωγραφικής είτε με την έννοια της ύπαρξης. Βέβαια και η τέχνη είναι μια στάση ζωής, οπότε από μόνη της εμπεριέχει το πολιτικό στοιχείο.
-Την κρίση στις μέρες μας πώς τη βιώνεις; Έχεις φτάσει σε στιγμές που έχεις πανικοβληθεί;
Είναι πολλές φορές που αγανακτώ με τα όσα γίνονται. Δηλαδή, δεν πάει άλλο με όλα αυτά. Από την άλλη, αυτό που μπορεί να με έχει σώσει, είναι ότι δε στέκομαι ακίνητη μπροστά σε όλο αυτό αρνητικό κλίμα που υπάρχει γύρω μας. Δε μου κόπηκαν ποτέ τα πόδια. Σε κάθε περίπτωση, δε θεωρώ τους εαυτούς μας άμοιρους ευθυνών γι’ αυτό που ζούμε, αλλά οι πολιτικοί μάς οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο. Για το πω χοντρά. Ας σκεφτούμε για μια στιγμή την ευθύνη που έχει ο νταβατζής και η πόρνη. Η δεύτερη κάνει κάτι και δε συμφωνώ με την επιλογή της, αλλά είναι σε μια κατάσταση άθλια για να κάνει αυτό που κάνει. Αντίθετα, ο πρώτος είναι αυτός που εκμεταλλεύεται την αθλιότητα και ζει σε βάρος της. Δεν έχουν όλοι την ίδια ευθύνη.
Βέβαια, δεν παρομοιάζω τον κόσμο με πόρνη. Όμως, θέλουν να μας πείσουν ότι ευθυνόμαστε γι’ αυτό που συμβαίνει, να μας γεμίσουν ενοχές και να μας κόψουν τα πόδια. Έτσι μας διατηρούν ακίνητους και με σκυφτό το κεφάλι. Δε λέω να κάνουμε την αυτοκριτική μας, αλλά να προχωρήσουμε πέρα από αυτό. Το αυτομαστίγωμα δε λυτρώνει.
Το κοινωνικό σύστημα που ζούμε, πρέπει να το καταλάβουμε, έχει φάει τα ψωμιά του. Εξάλλου, ζούμε τα αποτελέσματά του καθημερινά. Αυτό πού θα οδηγήσει; Δε γίνεται να συνεχιστεί.
Όμως, η επανάσταση ξεκινάει από την προσωπική ζωή του καθενός. Άμα σέβεσαι το συνάνθρωπο που έχεις απέναντι, αυτό φτάνει. Δεν είναι δυνατόν να εκλιπαρείς για την ελευθερία σου. Αυτή την έχεις, είναι μέσα σου. Απλά, πρέπει να δημιουργήσεις τις συνθήκες, ώστε αυτό να πάρει μια συλλογική κατεύθυνση και μορφή.
-Έχεις σκεφτεί κάποια στιγμή να φύγεις μακριά απ’ όλη αυτή τη μιζέρια που μας περιβάλλει; Να πας σε μια πόλη του εξωτερικού;
Ποτέ. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου, εδώ θα μείνω. Το φως της δεν το έχει άλλη χώρα. Είμαστε παιδιά της φωτεινής πέτρας.
-Η ζωή του καλλιτέχνη χωρίζεται στα δύο; Δηλαδή, ζεις διαφορετικά όταν ζωγραφίζεις και αλλιώς στην καθημερινότητά σου;
Εντάξει, η ζωγραφική είναι το ιδανικό σου, ο εαυτό σου. Αλλά και στην καθημερινότητά μου δε δρω διαφορετικά. Και εκεί είμαι πάλι ο εαυτός μου.
-Ο Περουβιανός συγγραφέας Χόρχε Μάριο Πέδρο Βάργκας Λιόσα σε οδηγίες του προς νέους καλλιτέχνες είχε πει ότι κανένας δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος όταν γράφει. Για σένα ισχύει αυτό στη ζωγραφική;
Δεν το νομίζω. Προσωπικά, όταν δεν είμαι καλά, δεν μπορώ να δημιουργήσω. Η ζωγραφική είναι μια δημιουργική κατάσταση, οπότε αξιωματικά είναι κάτι θετικό. Σε μένα, δηλαδή, λειτουργεί ανάποδα. Βέβαια, έχω φίλους που μου λένε ότι πρέπει να είναι λυπημένοι για να δημιουργήσουν και να εκφραστούν.
-Έχεις άγχος αν πάει καλά η έκθεσή σου, με δεδομένο ότι είναι η πρώτη σου ατομική;
Όσο περίεργο και να ακούγεται, εγώ το βλέπω ως γλέντι. Η έκθεση γίνεται στην πόλη που μεγάλωσα, θα έχω την ευκαιρία να δω παλιούς φίλους και συνεργάτες, δάσκαλους που με βοήθησαν να κάνω αυτό που μου αρέσει. Το βλέπω σαν ένα πολύ ωραίο γεγονός. Για μένα κλείνει πλέον ένας κύκλος και ανοίγει ένας καινούργιος.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
