Βρέθηκα στο παλιό νοσοκομείο για να κάνω μια συνέντευξη δίπλα, στο Κοινωνικό Ιατρείο.
Η πρώτη εικόνα φθάνοντας εκεί είναι κάτι ξεχαρβαλωμένα ασθενοφόρα, πνιγμένα στα βάτα. Δίπλα… μια σιδερένια τουαλέτα και αυτή εγκαταλελειμμένη.
Προχωρώντας βλέπεις το κοινωνικό ιατρείο: το μισό κτήριο βαμμένο και περιποιημένο, ενώ το υπόλοιπο μισό με σπασμένα τζάμια και σημάδια εγκατάλειψης να λάμπουν.
Πίσω από αυτό το περίφημο «προσεχώς δημαρχείο», το κτήριο του παλιού νοσοκομείου, το οποίο έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο εργοτάξιο και περιμένει υπομονετικά να τελειώσει και να υποδεχθεί ξανά κόσμο, υγιή αυτή τη φορά, από την αυτοδιοίκηση.
Κοιτάζοντας δεξιά βλέπεις το επίμαχο κτήριο της Καρδιολογικής, που έχει φέρει σε κόντρα τη διοίκηση του νοσοκομείου με το Δήμο Καλαμάτας. Η κεντρική πόρτα είναι κλειδωμένη, αλλά είναι σαν να έχει κάποιος κλειδώσει… τον ουρανό, αφού από παντού το κτήριο είναι ανοιχτό.
Δεν μπήκα καν στη διαδικασία να μπω στο εσωτερικό, αφού κάνοντας μια βόλτα περιμετρικά διέκρινα το χαμό που γίνεται στο υπόγειο του κτηρίου.
Φάκελοι ασθενών, κατόψεις του νοσοκομείου, τηλέφωνα, κλιματιστικά και φυσικά πολλές πολλές καρέκλες και γραφεία που σίγουρα θα μπορούσαν να μην είχαν αφεθεί έτσι στην τύχη τους.
Πηγαίνοντας στην πίσω μεριά του κτηρίου, η κλεισμένη είσοδος φυσικά παραβιασμένη και ανοιχτή, από εκεί κάποιος τυχερός “ψώνισε” το air condition του, αλλά του σπάσε το καπάκι όπως έβγαινε.
Και με θέα πλέον την είσοδο του νέου δημαρχείου βλέπεις και εκεί παρατημένα ασθενοφόρα και οχήματα, μάλιστα ένα δείχνει σε καλή κατάσταση από άποψη ηλικίας για να σώζει ζωές ακόμα, αλλά κάποιος έκρινε ότι αυτό όπως και πολλά άλλα αντικείμενα που έχουν μείνει εκεί, ότι δεν χρειάζονταν.
Σκέφτομαι απλά ότι όσα είδα ήταν μόνο στο μικρό κτήριο της Καρδιολογικής και μετά από τόσα χρόνια μάλιστα, ας σκεφτεί ο καθένας τώρα τι είχε ξεμείνει σε αυτό το κτήριο και τι έχουν αφαιρέσει μετά από τόσες λεηλασίες διάφοροι.
Τέλος, την τελευταία μέρα λειτουργιάς του παλιού νοσοκομείου, τι είπαν άραγε στους υπάλληλους; Μήπως : αύριο τα λέμε στο καινούργιο, μην φέρετε τίποτα από εδώ τα έχουμε όλα;
Αυτοί δυστυχώς είμαστε και για αυτό φθάσαμε ως εδώ, ας τα είχαν δώσει όλα σε ένα παλιατζή στην τελική αφού τα έβγαλαν άνευ αξίας , ούτε λεηλασίες θα είχαμε, και στην τελική κάτι έστω λίγο θα είχα βγάλει αυτό το ξέφραγο αμπέλι που λέγεται Ελλάδα, αλλά ξέχασα, τι σας νοιάζει, δικό σας σπίτι ήταν; Όχι…
Παναγιώτης Μπαμπαρούτσης
