ΣΤΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΡΑΧΗΣ
Στη γειτονιά η οικονομική κρίση δεν κρύβεται
Της Μαρίας Νίκα
Φωτο: Στασινός Μουτσούλας
Νέοι που έμειναν άνεργοι, άνθρωποι που κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να τους κόψουν το ρεύμα, άλλοι που δεν έχουν να βάλουν πετρέλαιο για να ζεσταθούν, ηλικιωμένοι με συντάξεις πείνας, γονείς που δυσκολεύονται να σπουδάσουν τα παιδιά τους…
Στην περιοχή της Ράχης βρεθήκαμε χθες το πρωί. Θέμα του ρεπορτάζ, η οικονομική κρίση. Και μπορεί τα προβλήματα των ανθρώπων μιας λαϊκής συνοικίας να μη διαφέρουν και τόσο από αυτά των υπόλοιπων Καλαματιανών, ωστόσο υπάρχει η γειτονιά που κάνει τη διαφορά. Εδώ οι κάτοικοι γνωρίζονται, η μια πόρτα είναι δίπλα στην άλλη, τα σπίτια ανοίγουν πιο εύκολα από τα διαμερίσματα του κέντρου. Οι δυσκολίες, λοιπόν, δεν κρύβονται.
Καλλιόπη Κοντού
«Σκέφτομαι αν θα μπορέσω να σπουδάσω τα παιδιά μου»
«Τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους. Υπάρχει πολύ μεγάλη ανεργία, μικροεπιχειρήσεις κλείνουν. Τα περισσότερα παιδιά, κάτω από 30 ετών, είναι άνεργα. Αυτό είναι το έντονο πρόβλημα εδώ στη γειτονιά. Αλληλεγγύη υπάρχει. Οι άνθρωποι στηρίζουν ο ένας τον άλλον, αρκετά θα έλεγα, γιατί οι περισσότεροι είναι συγγενείς, κοντινοί ή μακρινοί. Γενικά, στην επαρχία υπάρχει αυτό, στις μεγάλες πόλεις είναι πιο δύσκολα τα πράγματα. Έχω ζήσει στην Αθήνα και το έχω δει. Εγώ είμαι μαμά δύο παιδιών, τα οποία πηγαίνουν στο Δημοτικό. Από τώρα σκέφτομαι εάν σε πέντε χρόνια θα έχω τη δυνατότητα να τα στείλω να σπουδάσουν. Είναι μεγάλη σκέψη αυτή για μένα, όπως και για το σύζυγό μου και για τον αδελφό μου, που έχει και αυτός δυο μικρά παιδιά. Υπάρχει μεγάλη απαισιοδοξία, γιατί δε βλέπουμε κάποιο φως».
Διονύσιος Βράχας
«Ζω με το μηχάνημα και ήρθαν να μου κόψουν το ρεύμα!»
«Διονύσιος Βράχας λέγομαι, του Παύλου και της Παναγιώτας. Γεννήθηκα το 1933 κι έχω περάσει όλη μου τη ζωή στη Ράχη. Ζήσαμε πείνες, κατοχές, αλλά την κρίση τη σημερινή δεν την είδαμε. Αυτή την κρίση δεν τη δημιούργησε η τρόικα που λένε. Τη δημιουργήσανε αυτοί που ψηφίζαμε και μας κυβερνάνε δήθεν. Κλέβουνε τα λεφτά που τους δίνουμε, εφορίες, παραεφορίες, ΔΕές, παραΔΕές, νερά και τέτοια, και τα πάνε στην Ελβετία. Κι εδώ πεινάει ο κόσμος. Και απορώ ακόμα δηλαδή, πώς δεν έχει επαναστατήσει ο λαός! Είμαι συνταξιούχος. Από το 1959 ήμουνα φορτηγατζής 13 χρόνια, μετά έβγαλα ταξί. Και τώρα πήρα σύνταξη. Ξέρεις πόσα παίρνω; 290 ευρώ. Μου δίνανε το ΕΚΑΣ, το κόψανε. Τώρα, λέει, θα μου το κάνουνε 400. Έχω τόσα μηχανήματα εδώ για το αναπνευστικό μου. Πάω στη ΔΕΗ να μου μειώσει το ρεύμα και δε μου το μειώνουν. Με το μηχάνημα ζω, γιατί δεν μπορώ να αναπνεύσω. Πριν από ένα μήνα ήρθανε να μου το κόψουνε. Γιατί ρε, τους λέω, το κόβετε το ρεύμα; Μου λέει, γιατί δεν έχεις πληρώσει. Ορίστε το χαρτί τού λέω. Τα έχασε ο άνθρωπος. Είχα πληρώσει το ρεύμα και το μισό χαράτσι και ήθελαν να μου το κόψουν. Άμα βγάλω το μηχάνημα του αναπνευστικού, “έμεινα”. Πληρώνω το μηχάνημα, πληρώνω φάρμακα… Άμα σου δείξω αποδείξεις, θα τρελαθείς. Αυτοί που κυβερνάνε, έχουν έρθει να δουν πώς περνάει ο λαός; Το ξέρεις ότι έχουμε τους κάδους απέναντι και έρχεται ο κόσμος και ψάχνει να φάει; Απορώ πώς δεν έχει επαναστατήσει ο κόσμος, πώς δεν έχει βγει στα πεζοδρόμια, βρε παιδί μου».
Βασιλική Βράχα
«Έπαιρνα 700 ευρώ και τα έκαναν 485»
«Με τον Διονύση είμαστε μαζί 65 χρόνια. Τα παιδιά μας πήραν το ταξί που είχε, αλλά τώρα οι ταξιτζήδες δε βγάζουν ούτε τα τσιγάρα τους. Εμείς βοηθάμε και τα παιδιά. Έπαιρνα κι εγώ μισθό, 700 ευρώ, και μου τον κόψανε. Τώρα μου δίνουν 485. Άντε να ζήσεις 4 άτομα, γιατί και τα παιδιά έχουν μεγάλο πρόβλημα. Τι να πληρώσουμε το ρεύμα, το νερό; Εγώ είχα μαγαζί, έμπορος ήμουνα, στου Περρέα απέναντι, φάτσα. Πενήντα χρόνια στην αγορά. Αυτά τα λεφτά που τους έδινα 50 χρόνια στο Ταμείο Εμπόρων, γιατί δε μου τα δίνουν; Ήρθε την άλλη φορά το παιδί να κόψει το ρεύμα. Ευτυχώς τον είδα. Του λέω, τι κάνεις εκεί; Μου λέει, κόβω το ρεύμα. Αν κόψεις το ρεύμα, θα μου “μείνει” ο άνθρωπος, του απαντάω. Όταν είδε το παιδί τα μηχανήματα, έβαλε τα κλάματα. Δεν το πείραξε το ρεύμα. Έφυγε, πήγε εκεί κάτω και τους τα είπε».
Ζώης Μουζάκης
«Είμαι… εργαζόμενος – άνεργος»
«Ο κόσμος δύσκολα τα βγάζει πέρα και βλέπω ότι το ΄13 θα είναι χειρότερο. Δε θα έλεγα ότι υπάρχει αλληλεγγύη σε μεγάλο βαθμό, παλιά πιστεύω υπήρχε περισσότερη. Το γεγονός ότι ο καθένας κοιτάζει πιο πολύ τα συμφέροντά του, μας έχει οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση. Οι άνθρωποι κλείνονται από νωρίς στα σπίτια τους, υπάρχει απομόνωση, είναι και ο φόβος της εγκληματικότητας που επιδεινώνει την κατάσταση. Η ανεργία, η έλλειψη χρημάτων είναι τα καθημερινά προβλήματα. Και με τη θέρμανση υπάρχει μεγάλο ζήτημα. Ο κόσμος δεν έχει να βάλει πετρέλαιο στο σπίτι του, κάποιοι μπορεί ακόμη και να μην έχουν να φάνε. Εγώ αυτή τη στιγμή είμαι άνεργος – εργαζόμενος. Περιμένω την εταιρεία στην οποία εργαζόμουν, στην Τρίπολη, να ανοίξει. Θα δούμε. Αν δε γίνει κάτι, καταστρεφόμαστε, μιλάμε για 200 εργαζόμενους».
Σοφία Δεριζιώτου
«Με αγάπη και αλληλεγγύη θα προχωρήσουμε»
«Δόξα τω Θεώ, πολύ καλά περνάμε, δε μας λείπει τίποτα. Οικονομικά ξέρουμε από τα παλιά τα χρόνια, είμαστε παιδιά της Κατοχής, έχουμε ζήσει δύσκολα, αλλά το ξεπερνάμε με τη βοήθεια του Θεού. Με πίστη και αισιοδοξία. Και οι νέοι μαζί μας, αγάπη και αλληλεγγύη, μαζί θα προχωρήσουμε. Τα έχουμε ζήσει, δε θα μας είναι καινούργια».
Τάκης Θεοδώρου
«Να πιάσουν αυτούς που πρέπει»
«Νομίζω ότι υπάρχει αλληλεγγύη, γιατί εδώ στη γειτονιά είμαστε γνωστοί. Και αν καταλάβουμε ότι κάποιος έχει ανάγκη, πρέπει να βοηθήσουμε. Βέβαια, κάποιες φορές υπάρχουν προβλήματα που μπορεί να μην τα ξέρουμε. Μπορεί να υπάρχουν και άνθρωποι που στερούνται το φαγητό. Εγώ προσωπικά δεν ξέρω κάποιον, όμως υπάρχει η Εκκλησία που βοηθάει αθόρυβα. Αλλά ας τα πάρουμε λίγο πιο ψύχραιμα, να αφήσουμε την κακομοιριά στην άκρη και να πιάσουν αυτούς που έχουν βγάλει τα λεφτά τους έξω, τους φοροφυγάδες και τους φοροκλέφτες. Η κακομοιρίλα δεν είναι καλό πράγμα. Να πιάσουν αυτούς που πρέπει, γιατί πληρώνουμε οι ίδιοι και οι ίδιοι μια ζωή».
Συνταξιούχος (ανώνυμος)
«Είναι αδικία»
«Είναι αδικία που μας έκοψαν τη σύνταξη και μας έβαλαν χαράτσια και επιπλέον φόρους. Αυτά είναι πράγματα απαράδεκτα. Μεγάλη δυσχέρεια και φτώχεια. Αλληλεγγύη δεν υπάρχει. Οι άνθρωποι κλείνονται στα σπίτια τους και πολλές φορές κοιτάνε να σου δημιουργήσουν και πρόβλημα, είμαι απογοητευμένος και από τις σχέσεις των ανθρώπων. Αυτοί που κυβερνάνε και οι φορείς των πόλεων είναι “ο κλέψας του κλέψαντος”. Μας βάλανε φόρο στο σπίτι που μένουμε, κι αν έχουμε και δύο κτηματάκια, να μας βάλουν φόρο και στα κτήματα. Ε, ας έρθουν να τα πάρουνε!».
Ανδρέας Αθανασόπουλος
«Τα επόμενα χρόνια θα είναι χειρότερα»
«Είναι δύσκολα. Παλιά έβρισκες δουλειά, τώρα ούτε οι γονείς δεν μπορούν να βοηθήσουν. Αλληλεγγύη στη γειτονιά υπάρχει, εδώ γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Οι νέοι άνθρωποι ψάχνουμε για καμιά δουλειά να βοηθήσουμε την οικογένειά μας. Έτσι όπως τα έχουν κάνειν όμως, όσο και να ψάχνεις, τι να βρεις; Ποιο πετρέλαιο; Όλοι ξύλα, στόφες. Και τα ξύλα ακόμη δύσκολα. Ένα πιάτο φαγητό θα βρεις, υπάρχουν βέβαια άνθρωποι που στερούνται και αυτό. Ελπίδα; Τα επόμενα χρόνια θα είναι χειρότερα. Οι νέοι πώς να αντιδράσουν; Τι να κάνεις; Να πας να τους κρεμάσεις; Δε γίνεται».
