«Πίσω στο σπίτι! Αυτό να βάλουμε τίτλο», μου λέει ο Παναγιώτης, καθώς γυρνάμε Σάββατο πρωί στις καφετέριες της πόλης και ψάχνουμε για νέους που μένουν ακόμη στο πατρικό με τους γονείς τους. Άλλοι γιατί επέστρεψαν στην οικογενειακή εστία, επειδή δεν μπορούσαν πια να ανταπεξέλθουν με τα έξοδα και τις καθημερινές υποχρεώσεις, και άλλοι γιατί δεν πήραν την απόφαση να φύγουν μέχρι τώρα.
«Ξέρεις… από το σήριαλ που επιστρέφουν όλα τα παιδιά στο σπίτι, λόγω οικονομικής κρίσης», συνεχίζει ο Παναγιώτης και αμέσως μου έρχεται στο μυαλό η σειρά με τον Αθερίδη και την Καβογιάννη, που, αντί να πάνε διακοπές όπως σχεδίαζαν, βρίσκονται χρεωμένοι, με μια Γερμανίδα να τους εκβιάζει και τα τρία τους παιδιά να μεταφέρουν… πίσω στο σπίτι όλα τους τα προβλήματα.
Μαίρη Τσίχλη, 29 ετών
«Έμενα μόνη μου για χρόνια, λόγω σπουδών και δουλειάς. Γύρισα πίσω στην Καλαμάτα για δουλειά και τώρα μένω ξανά με τους γονείς μου. Όμως, επειδή περνάνε τα χρόνια, θέλω σιγά σιγά να ανεξαρτητοποιηθώ. Το σκέφτομαι να ξαναφύγω και να μείνω μόνη. Οι γονείς μου συμφωνούν, το επιδιώκουν μπορώ να πω».
Μάριος Παρθένιος, 27 ετών
«Με τους γονείς μου μένω, αλλά σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό. Σπούδασα, γύρισα πίσω και τώρα μένω ξανά με την οικογένειά μου μέχρι να δω τι θα κάνω. Η συγκατοίκηση με τους γονείς είναι λίγο περίεργη. Είχα συνηθίσει αλλιώς 9 χρόνια μόνος μου. Αν έμενα εδώ μόνιμα, θα διάλεγα να μείνω μόνος, αν και με τα χρήματα που βγάζει ένας νέος, είναι δύσκολο να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις. Στην Καλαμάτα θα μπορούσε, στην Αθήνα πιστεύω πως όχι».
Θανάσης Παρράς, 27 ετών
«Μένω με την οικογένεια, γιατί είναι δύσκολα τα πράγματα, ανεργία, οικονομικοί λόγοι. Δεν είμαι ακριβώς άνεργος, αλλά κάνουμε εν μέρει δουλειές, δηλαδή δε ζεις από αυτές. Αν πάνε καλύτερα τα πράγματα, θα κοιτάξω να βρω δικό μου σπίτι, αλλά μέχρι τότε στων γονιών μου. Η συγκατοίκηση δεν είναι εύκολη. Το σωστό είναι το παιδί να μένει μόνο του. Μπορεί μένοντας με τους γονείς να μην έχεις τις υποχρεώσεις του σπιτιού, αλλά αυτό δε σε βοηθάει ως άνθρωπο. Πρέπει κάποια στιγμή να αναλάβεις ευθύνες».
Σωτήρης Κριτσωτάκης, 28 ετών
«Μένουμε όλοι μαζί. Τι να κάνουμε έτσι όπως έχει η οικονομική κατάσταση; Σίγουρα θα ήθελα να ζήσω πιο ανεξάρτητα, αλλά ποιος νοικιάζει σπίτια τώρα; Τα χρήματα που βγάζει ένας νέος σήμερα, για ένα άτομο μπορεί να φτάνουν, αλλά άμα θες να κάνεις οικογένεια, δε φτάνουν με τίποτα. Και στην παρέα μου όλοι μένουν με τους δικούς τους. Στηρίζει ο ένας τον άλλον, μοιράζονται οι δουλειές, αλλά το θέμα είναι ότι δε μαθαίνουμε να ζούμε μόνοι μας, είμαστε συνέχεια εξαρτημένοι από τον μπαμπά και τη μαμά».
Σταυρούλα Μπαλοδήμα, 23 ετών
«Για οικονομικούς λόγους μένω με τους γονείς μου, ώσπου να βρω κάποια εργασία, αλλιώς θα αναγκαστώ να φύγω έξω. Έχω τελειώσει Οικονομικά και θεωρώ ότι προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι. Για την ηλικία μας, δεν είναι και το καλύτερο να μένουμε με τους γονείς μας, αλλά πάλι καλά που υπάρχει η οικογένεια και μας παρέχει το σπίτι. Θα ήθελα, όμως, να έχω τη δουλειά μου, το σπίτι μου, να μπορώ να κάνω ένα ξεκίνημα δικό μου».
Παναγιώτης Ματζώρος, 25 ετών
«Μένω με τους γονείς μου, γιατί βαριέμαι να μαγειρεύω (γελάει). Το πρόβλημα είναι ότι δε θέλουν να βγαίνω τη νύχτα. Αυτή τη στιγμή εργάζομαι και με τα χρήματα που βγάζω θα μπορούσα να ζήσω μόνος. Άνετα. Κάποια στιγμή θα ανεξαρτητοποιηθώ κι εγώ».
Βασίλης Σπύρης, 35 ετών
«Μένω με τους γονείς μου και συνεισφέρουμε όλοι. Όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά και επειδή έχουμε ένα πρόβλημα υγείας με τη μητέρα μου. Δε νιώθω ότι καταπιέζομαι, γιατί βοηθάμε όλοι, υπάρχει καλή σχέση. Αν ήμουν στο σπίτι όλη την ημέρα ξάπλα, εντάξει, θα υπήρχαν παράπονα. Εν τω μεταξύ, εργάζομαι. Όμως, αν ήθελα να μείνω μόνος, νομίζω δε θα έφταναν τα χρήματα. Έχω ζήσει και μόνος μου και εκτός Καλαμάτας στο παρελθόν. Σήμερα είναι δύσκολο. Για να κάνεις οικογένεια, ούτε καν το σκέφτεσαι πλέον».
Ανδρέας Τσιάμης, 28 ετών
«Μένω με τους γονείς μου. Είναι οικονομικοί οι λόγοι. Έχω δουλειά, κατάστημα, αλλά αυτό δεν είναι πια αρκετό. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πάρα πολύ, μένουμε στους γονείς μας και τα μαγαζιά μας χαροπαλεύουν. Η σχέση με την οικογένεια καλή είναι, αλλά, όπως και να το κάνεις, δεν είναι φυσιολογικό να μένεις με τους γονείς σου. Μετά τα 25 πρέπει να φεύγεις. Οικογένεια; Εδώ δεν μπορούμε να ζήσουμε με τους δικούς μας, θα κάνουμε και οικογένεια;».
Παναγιώτης Βάγιας, 22 ετών
«Μένω με τους γονείς μου και για οικονομικούς λόγους, αλλά και γιατί μόνος μου δε θα μπορούσα να ζήσω. Με βοηθάει το σπίτι μου, βοηθάω κι εγώ, έχουμε και το μαγαζί που πρέπει να είμαι εκεί. Στηρίζει ο ένας τον άλλον. Με την κρίση είναι δύσκολο να ζήσεις μόνος, αλλά δεν το κυνηγάω κιόλας. Μ’ αρέσει με τους γονείς μου, είναι ανοιχτοί άνθρωποι και δεν έχω κανένα πρόβλημα. Εξάλλου, δε νιώθω έτοιμος να φύγω ακόμα. Θα γίνει κι αυτό κάποτε».
Άρης Αρβανίτης
«Επιχείρησα να μείνω μόνος μου, το έκανα για κάποιον καιρό, αλλά στη συνέχεια είδα ότι τα οικονομικά δε φτάνουν, οπότε πήρα απόφαση να μείνω πάλι με τους δικούς μου. Εργάζομαι, αλλά και πάλι είναι περιορισμένου χρόνου αυτό που κάνω, δεν είναι κάτι στάνταρ».
Χρήστος Τσιμπουρίκος, 29 ετών
«Δουλεύω με τον πατέρα μου στην οικοδομή και για ελιές. Με τα χρήματα που βγάζω δε θα μπορούσα να ζήσω μόνος μου. Ούτε οικογένεια μπορεί να κάνει κάποιος. Πάντως, δεν υπάρχει καμία καταπίεση από τους γονείς μου. Έχω το δικό μου χώρο».
Χριστίνα Ζαρακά, 30 ετών
«Μένω με τους γονείς μου για οικονομικούς λόγους, λόγω κρίσης και αστάθειας δουλειάς, δεν πληρωνόμαστε σταθερά. Υπάρχει ανασφάλεια ότι αύριο μπορεί να είσαι άνεργος. Είχα μείνει μόνη μου για σπουδές και μετά τελειώνοντας, αλλά ήταν δύσκολα τα πράγματα, γι’ αυτό και γύρισα. Ωστόσο, όσο μένεις με τους γονείς, δεν μπορούν να δεχτούν ότι έχεις μεγαλώσει».
Από την Πύλο και το Κορυφάσιο οι δύο ευγενέστατες κοπέλες που μας μίλησαν χθες για το ρεπορτάζ, αλλά δυστυχώς ο «δαίμων του μαγνητοφώνου» μας «χτύπησε» και χάσαμε τα στοιχεία τους (συγγνώμη, κορίτσια…).
Και οι δυο ζουν με τις οικογένειές τους και πάνω- κάτω αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση με τους περισσότερους νέους σήμερα. Αισθάνονται ότι η οικογένεια είναι στήριγμα, αλλά από την άλλη θα ήθελαν να ανοίξουν τα φτερά τους και να κάνουν σχέδια για τη ζωή τους, πράγμα που προς το παρόν βλέπουν δύσκολο.
Των Μαρίας Νίκα, Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
