Το 2012 ήταν μια άσχημη και συνάμα χρήσιμη χρονιά. Κι αυτό, γιατί μάθαμε, επιτέλους, ποιοι είμαστε. Είδαμε – οι περισσότεροι τουλάχιστον- το πρόσωπό μας στον καθρέφτη. Μένει να παραδεχθούμε ότι γι’ αυτό που βλέπουμε δε φταίει εκείνος…
Ειδικότερα τώρα για την περιοχή μας, η χρονιά είχε τα καλά της, αλλά και τα κακά της – που στο ισοζύγιο είναι πιο πολλά. Δρόμοι ανοίχθηκαν, η Μεσσηνία «εγκαταστάθηκε» – ποιος ξέρει για πόσο χρόνο- στο Μέγαρο Μαξίμου, κόμματα εξαφανίστηκαν, άλλα ήρθαν στην επικαιρότητα, μεμονωμένες προσπάθειες έσπειραν ελπίδα.
Όπως και να ’χει, ήταν μια ενδιαφέρουσα χρονιά, που θα ξεφυλλίσουμε σύμφωνα με την προσωπική μας άποψη:
Η φωτογραφία της χρονιά
Καλαμάτα 2012: street art σε τοίχο της πόλης, που αποτυπώνει χωρίς κραυγές το υπαρξιακό αλλά και το πολιτικοκοινωνικό αδιέξοδο. Με το βλέμμα καρφωμένο στο χώμα, καφέ και τσιγάρο στο χέρι, ο νεαρός άντρας συμβολίζει το ανθρώπινο είδος κάτω από το ασήκωτο βάρος της νέας τάξης πραγμάτων.
Πρόσωπα σκυθρωπά, άνθρωποι που πασχίζουν για τον άρτο τον επιούσιο. Η καθημερινότητα που συνεχίζεται παρά την κρίση.
Το σκίτσο του Καλαματιανού Κώστα Λούζη (Skitsofrenis), σε φωτογραφία του Cathal McNaughton για το πρακτορείο ειδήσεων Reuters, αναδείχτηκε ως μία από τις καλύτερες της χρονιάς που φεύγει.
Στο Μέγαρο Μαξίμου
Ασφαλώς η ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά ως πρωθυπουργού της χώρας είναι ένα από τα κορυφαία πολιτικά γεγονότα της χρονιάς. Με πολιτική θητεία που πέρασε από πολλά κύματα, αλλά και ερημονήσια, κατάφερε, τελικά, να φτάσει στο κορυφαίο αξίωμα στην καριέρα ενός πολιτικού. Μάλιστα, γερμανική εφημερίδα τον ανέδειξε και ως το πολιτικό πρόσωπο για την Ευρώπη του 2012.
Η θητεία του μόνο ρόδινη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Άλλωστε, παρέλαβε μια χώρα που ήταν στον… γκρεμό. Δεν είναι και το πλέον εύκολο να αλλάξεις τα δεδομένα. Βέβαια, για να φτάσουμε ως εδώ, έβαλε και ο ίδιος ή το κόμμα του, αν προτιμάτε, ένα χέρι, μαζί με το ΠΑΣΟΚ. Να δούμε τι θα καταφέρει να πετύχει.
Από την άλλη, η είσοδος του Αντώνη Σαμαρά στο Μέγαρο Μαξίμου έδωσε την ευκαιρία και σε μια σειρά από φίλους του να κάνουν καριέρα στη δημόσια διοίκηση. Κι αυτοί θα κριθούν.
Τα πρόσωπα της χρονιάς
Πώς θα ήταν εάν κάποιος που αρρωσταίνει μπορούσε να βρει συμβουλή και βοήθεια, φάρμακα και παρηγοριά, χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει; Πώς θα ήταν εάν τα παιδιά εμβολιάζονταν και φροντίζονταν τα δόντια τους πριν αρχίζουν να έχουν προβλήματα; Πώς θα ήταν εάν η πρόληψη με μαστογραφία και ΠAΠ τεστ ήταν αυτονόητο δικαίωμα όλων των γυναικών;
Προσωπικά, θεωρούμε ότι τα δίκτυα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκαν τους τελευταίους μήνες στην Καλαμάτα, όπως το Κοινωνικό Ιατρείο, το Κοινωνικό Φαρμακείο, οι ομάδες εθελοντών του Δήμου Καλαμάτας που προϋπήρχαν, αλλά και μια σειρά άλλες πρωτοβουλίες, είναι ό,τι το καλύτερο… έσπειρε η κρίση στην περιοχή μας.
Μέσω αυτών των δράσεων γνωρίσαμε ανθρώπους παραμελημένους, με τεράστια προβλήματα υγείας, που είτε από φόβο είτε από φτώχεια δεν προσέγγιζαν το σύστημα υγείας, γνωρίσαμε παιδιά πλήρως ανεμβολίαστα, είδαμε νέους ανθρώπους χωρίς δόντια. Μάθαμε ότι η έννοια της συντροφικότητας δε θεωρείται ξεπερασμένη στις μέρες μας.
Το κόμμα που χάθηκε, αυτά που βγήκαν στον αφρό
Το 2012 ήταν μια διπλή προεκλογική χρονιά και για τη Μεσσηνία. Μέσω αυτής της επίπονης διαδικασίας για κόμματα και πολίτες, θυμηθείτε τι έγινε. Το ΠΑΣΟΚ χάθηκε, αφού μετά από δεκαετίες δεν έχει πλέον εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο, ο ΣΥΡΙΖΑ από κομήτης έγινε πλανήτης και εξέλεξε, μάλιστα, βουλευτή σ’ ένα νομό εχθρικό για χρόνια προς το συγκεκριμένο κόμμα, το ΚΚΕ σβήνει σαν καντήλι που σώθηκε το φιτίλι, η Χρυσή Αυγή βγάζει (πλέον) όλο και πιο συχνά νεοναζιστικούς αφρούς από το στόμα- που, δυστυχώς, βρίσκουν ακροατήριο και ευήκοα ώτα- και εκπροσωπεί τη Μεσσηνία στη Βουλή.
Οι δρόμοι που άνοιξαν, κι αυτοί που μένουν κλειστοί
Η χρονιά που σε λίγες ημέρες παραδίδει τα σκήπτρα της φύλαγε για τους Μεσσήνιους την ικανοποίηση να δουν τον εθνικό δρόμο Κορίνθου- Τρίπολης- Καλαμάτας να λειτουργεί σε όλο το μήκος του, έστω και με παράκαμψη.
Τα έργα στον περιμετρικό της πόλης, αίτημα που υπάρχει σε χάρτες από τη δεκαετία του ’70, ξεκίνησαν. Βέβαια, όλα αυτά έχουν και το κόστος τους για τους χρήστες του οδικού δικτύου, αλλά τούτο είναι ένα άλλο θέμα.
Μένει η πίκρα με την Ολυμπία Οδό, αφού, σύμφωνα και με τις πλέον επίσημες δηλώσεις, το έργο είναι πολύ δύσκολο να φτάσει μέχρι την Τσακώνα. Ή, τουλάχιστον, θα πρέπει να κάνουμε υπομονή κάποια χρόνια ακόμη. Απομένει, ωστόσο, να παιχτεί μια ζαριά για την τύχη του. Τις επόμενες εβδομάδες θα γίνει μια συνάντηση της Επιτροπής που σχηματίστηκε στη σύσκεψη στην Αρχαία Ολυμπία με τον πρωθυπουργό. Ποιος ξέρει, μπορεί κι εδώ ο Αντώνης Σαμαράς να βάλει το χέρι του και να αλλάξουν άρδην τα πράγματα.
Το τρένο σφυρίζει και πάλι
Από τα πιο ευχάριστα γεγονότα της χρονιάς. Έστω και δειλά, κάτι φαίνεται «να κινείται» σε ό,τι αφορά το σιδηρόδρομο. Χάρις στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ διοργανώθηκαν κάποια εκδρομικά δρομολόγια με ικανοποιητική συμμετοχή, Μάλιστα, στο μέλλον, τους επόμενους μήνες δηλαδή, προγραμματίζονται περισσότερα ταξίδια.
Πάντως, θα πρέπει κόμματα και φορείς να «ξυπνήσουν» και να διεκδικήσουν με ουσιαστικό και αποτελεσματικό τρόπο την επαναλειτουργία της σιδηροδρομικής γραμμής.
Κρίση
Το γεγονός που κυριάρχησε και το 2012 στη Μεσσηνία. Εκατοντάδες συμπολίτες μας έχασαν τη δουλειά τους, άλλοι είδαν το οικογενειακό τους εισόδημα να κόβεται στη μέση, καταστήματα έβαλαν οριστικό λουκέτο.
Στην ελληνική και τοπική σκακιέρα υπάρχουν και γέροι που δεν έχουν στοιχειώδη περίθαλψη, παιδιά που πεινάνε. Γι’ αυτούς το μόνο που περισσεύει είναι η… κατανόηση από τη φιλομνημονιακή συγκυβέρνηση Σαμαρά. Φυσικά, δεν περισσεύουν τα ελάχιστα για μια αξιοπρεπή διαβίωση. Αλλά ποιος νοιάζεται; Οι πολιτικοί μας αυτές τις ημέρες τρέχουν να μοιράσουν ευχές δεξιά και αριστερά, θεωρώντας ότι έτσι θα γεμίσουν τα στομάχια των πεινασμένων. Χρόνια πολλά, κε Έλληνα, και καλή χρονιά…
Ο… αόρατος χρυσός
Οι πολιτικοί μας ταγοί το έχουν χαρακτηρίσει ως το «χρυσάφι» της Μεσσηνίας. Επί χρόνια υπόσχονται έργα… με πετραχήλια για την προώθησή του. Το μόνο που κατάφεραν μέχρι σήμερα είναι να κάνουν βόλτες ανά την Ευρώπη και τον κόσμο με χρήματα άλλων, να μπλέκονται σε… λοβιτούρες. Ούτε μια δακοκτονία δεν μπορούν να οργανώσουν.
Η μοναδική προσπάθεια, όαση στην απραξία των προηγούμενων 365 ημερών, το Διεθνές Σεμινάριο Γευσιγνωσίας Ελαιολάδου που διοργάνωσε το ΤΕΙ Καλαμάτας. Μάλιστα, αν η διοίκηση του εκπαιδευτικού ιδρύματος αφήσει στην άκρη τους προσωπικούς εγωισμούς και βοηθήσει πραγματικά τους ανθρώπους που το έστησαν, στο μέλλον θα δούμε καλύτερα πράγματα και αποτελέσματα για το… χρυσάφι της Μεσσηνίας.
Εγκληματικότητα
Μικρά αλλά και σημαντικά γεγονότα κυριάρχησαν το 2012. Από πού να αρχίσουμε; Το μακελειό στην οδό Ευριπίδου, με τρεις αστυνομικούς τραυματίες (ένας μάλιστα σοβαρά) και έναν από τους δράστες, η ιστορία με τη διπλή δολοφονία των Φελίν και Κέρι Μεσάι, η οποία έρχεται από το 2011 αλλά συνεχίστηκε και το 2012, η εξάρθρωση του κυκλώματος λαθρεμπορίας τσιγάρων, ήταν από τα σοβαρότερα.
Καθημερινό φαινόμενο σε όλο το νομό οι ληστείες (ένοπλες και μη), οι επιδρομές σε σπίτια και κτήματα. Γενικότερα, το αίσθημα ανασφάλειας ήταν αυτό που κυριάρχησε τη χρονιά που φεύγει. Αποτέλεσμα; Άνθρωποι φοβισμένοι, σπίτια αμπαρωμένα, δρόμοι έρημοι.
Γλυκόπικρη γεύση
Στο χώρο του αθλητισμού είχαμε τις επιτυχίες μας, αλλά και θλιβερά γεγονότα. Ο θάνατος του Βασίλη Μαλαφέκα και της Αγγελικής Σμυρνιού ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Άνθρωποι που, ο καθένας από την πλευρά του, συνέβαλαν με καθοριστικό τρόπο για χρόνια στη διαμόρφωση της ποδοσφαιρικής κουλτούρας στη Μεσσηνία.
Από την άλλη, δε θα πρέπει να λησμονήσουμε ότι για πρώτη φορά τρεις μεσσηνιακής καταγωγής ποδοσφαιριστές, Σωκράτης Παπασταθόπουλος, Γιώργος Φωτάκης και Νίκος Λυμπερόπουλος, τίμησαν τη γαλανόλευκη φανέλα, φτάνοντας με την Εθνική Ελλάδος στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Και για την ομάδα του Μελιγαλά η χρονιά αυτή ήταν ξεχωριστή, αφού για πρώτη φορά στην ιστορία της ανέβηκε στη Δ’ Εθνική.
Άσχημα δεν τα πήγε και η ομάδα στίβου του Μεσσηνιακού, αφού αναδείχτηκε 1ος επαρχιακός σύλλογος σε παίδες και κορασίδες.
Η ομάδα κολύμβησης του ΝΟΚ κατέκτησε σειρά μεταλλίων σε πανελλήνια πρωταθλήματα και διεθνείς αγώνες, με τους Κ. Κοντόπουλο και Β. Μπάκα να αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Τέλος, στα «συν» της χρονιάς και η άνοδος στην Α2 της γυναικείας ομάδας βόλεϊ του Ακρίτα.
Η κρίση τρώει την ποιότητα
Είναι, λένε, ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής. Όπου κυριαρχεί κρίση, χάνεται η ποιότητα. Πόσω μάλλον για τον πολιτισμό, που για να ευδοκιμήσει χρειάζονται χρήματα και κρατική βοήθεια. Το 2012 ήταν η χρονιά, ουσιαστικά, εξαφάνισης του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Καλαμάτας. Καμένο, με ισχνή χρηματοδότηση και μεγάλη αδιαφορία για την τύχη του, μοιάζει με τον ασθενή στην εντατική, λίγο πριν οι ιατροί αναγγείλουν το θάνατό του.
Αλλά κι εκείνο το Μέγαρο Χορού; Από το 2007 χτίζεται και ακόμα παραμένει κλειστό. Τι κι αν ο δήμαρχος υποσχέθηκε εγκαίνια με πρωθυπουργική, μάλιστα, παρουσία εδώ και μήνες. Το ακριβότερο πολιτιστικό έργο της Περιφέρειας παραμένει ερμητικά κλειστό. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το 2013 τα πράγματα θα είναι καλύτερα γι’ αυτό.
Από την άλλη, ευτυχώς που υπάρχει και η Βίκυ Μαραγκοπούλου, που επιμένει με το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού κάθε χρόνο, και τα ερασιτεχνικά θεατρικά σχήματα…
Περιβάλλον
Τις προηγούμενες ημέρες ο δήμαρχος Παν. Νίκας παραδέχτηκε ότι τα φετινά Χριστούγεννα ήταν τα πλέον βρώμικα για την πόλη της Καλαμάτας. Και τα άλλα χρόνια έτσι ήταν, μόνο που υπήρχε η χωματερή στον Ταΰγετο και κρύβαμε το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Για το 2013 έχουν δοθεί πολλές υποσχέσεις, τόσο σε επίπεδο Περιφέρειας όσο και σε επίπεδο νομού, αλλά πλέον δε μας έμεινε καθόλου αντοχή για να δώσουμε βάση. Τριάντα χρόνια τώρα ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Ας γίνουν πρώτα και μετά εδώ είμαστε για να… χειροκροτήσουμε.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
