Πιο επίκαιρη από ποτέ η συνέντευξη που είχε δώσει το 2006 στο περιοδικό Flash της Μεσσηνίας και τον δημοσιογράφο Σταύρο Μαρτίνο η θρυλική φίλαθλος της Καλαμάτας, Αγγέλω Σμυρνιού, που έφυγε από τη ζωή την περασμένη Τρίτη 11 Δεκεμβρίου, προδομένη από την καρδιά της, σε ηλικία 65 ετών.
Κείμενο και φωτό είναι από το www.kalamatajournal.gr και το www.kalamatafchistory.gr, αναγκαστικά «ψαλιδισμένη»…
-Όλα ξεκίνησαν το 1958, «ήμουν οκτώ χρονών κοπελίτσα και πήγα πρώτη φορά στο γήπεδο για να δω τον ξάδελφό μου, τον Δημήτρη τον Σμυρνιό, που έπαιζε στον Απόλλωνα. Ήμασταν Απολλωνιστές εμείς».
«Οι γονείς μου με άφηναν να πηγαίνω ολούθε. Η μαμά μου φώναζε στην αρχή γιατί ήμουν μικρή. Εκείνος όμως της απαντούσε "άσε το κορίτσι μου να πηγαίνει όπου θέλει. Δεν φοβάμαι τίποτα. Και στον στρατό να την βάλω δεν έχω πρόβλημα».
-Πήγε σχολείο μέχρι την Γ’ Τάξη του Δημοτικού και μετά σταμάτησε για να βοηθήσει τη μητέρα της να μεγαλώσει τον έναν αδελφό της και τις τέσσερις αδελφές της. Όταν μεγάλωσε έπιασε δουλειά στις αποθήκες του Μπαλή και μετά δούλεψε στο καπνεργοστάσιο του Καρέλια επί 29 χρόνια, μέχρι και το 1992 που αρρώστησε σοβαρά και πήρε αναπηρική σύνταξη.
-Η Αγγέλω είναι η μία από τους τρεις νονούς της «Μαύρης Θύελλας», μαζί με τους Γιάννη Μπλάνα και Τάκη Παναγιωτόπουλο. «Ήμασταν και οι τρεις στο γήπεδο της Καισαριανής. Κάποια στιγμή λοιπόν για να εμψυχώσουμε τους παίκτες μας φωνάξαμε "Μαύρη θύελλα-Μαύρη θύελλα" και από τότε το όνομα αυτό έμεινε στην ομάδα μας και έτσι την ξέρουν όλοι οι φίλαθλοι σε όλη την Ελλάδα».
-Πριν αρρωστήσει και υποβληθεί σε εγχείρηση στην καρδιά ακολουθούσε την ομάδα παντού. Όσες φορές ήταν αδύνατο να παρευρεθεί στο γήπεδο, απέφευγε να δει τον αγώνα στην τηλεόραση ή να τον ακούσει στο ραδιόφωνο «Δεν το αντέχω, αγχώνομαι και αρρωσταίνω περισσότερο. Γι’ αυτό περιμένω να τελειώσει το παιχνίδι και μετά τηλεφωνώ στις εφημερίδες ή σε κανέναν φίλο να μάθω τι έγινε».
–«δραματική στιγμή» ήταν «ο υποβιβασμός της Καλαμάτας, όταν χάσαμε από τον ΟΦΗ με 4-0 στο γήπεδό μας» και η πιο χαρούμενη «τότε που πρωτοανεβήκαμε στην Α’ Εθνική. Παίζαμε με τον Λεωνίδα της Σπάρτης, ο οποίος προηγήθηκε 1-0 αλλά στη συνέχεια βάλαμε εμείς οκτώ γκολ. Τότε ήταν που τράβηξα και ένα πέναλτι στο γήπεδο. Μετά τον αγώνα φύγαμε από το γήπεδο του Μεσσηνιακού, εγώ ήμουν με τον μακαρίτη τον Γιώργη τον Μπάκα που ήταν ο μασέρ της ομάδας, διασχίσαμε την Αριστομένους και ήρθαμε στα Ψαράκια όπου έπεσαν τα παιδιά στο νερό. Ήταν ο Σπύρος ο Παναγιωτόπουλος, ο Γιώργης ο Κατσαφάδος, ο Κώστας ο Καμπούρης, ο Τάκης ο Τσάκωνας, ο Γιάννης ο Βαλτζής και ο μακαρίτης ο Γιώργης ο Σταματόπουλος».
-Η καλύτερη περίοδος της Καλαμάτας, κατά την Αγγέλω, ήταν το ’70 που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Α’ Εθνική, «ήταν κάτι το φανταστικό γιατί ποτέ δεν περιμέναμε ότι θα γίνει αυτό το πράγμα. Πρόεδρος τότε ήταν ο Λυκούργος ο Γαϊτανάρος που έκανε και κάνει ακόμη θυσίες για την Καλαμάτα, παρ’ όλο που είναι άρρωστος. Τον αγαπούμε πάρα πολύ και εγώ τον σέβομαι, τον έχω σαν πατέρα μου και είμαι υποχρεωμένη απέναντί του. Δεν έχω παράπονο από κανέναν. Και με τον κ. Γρηγορόπουλο έχω πολύ καλές σχέσεις».
-Για την εποχή του Σταύρου Παπαδόπουλου απέφυγε να μιλήσει, αρκούμενη μόνο να σημειώσει το εξής: «Δεν έχουμε πρόβλημα με τον κύριο. Να είναι καλά ο άνθρωπος αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα. Μου έχει κακοφανεί που έφυγε η ομάδα από το γήπεδο» του Μεσσηνιακού.
– Όλους τους παίκτες της ομάδας η Αγγέλω τους αγαπάει εκείνον όμως που ξεχωρίζει περισσότερο είναι τον Χρήστο Καλατζή. «Οι τοίχοι στο δωμάτιό μου είναι γεμάτοι από φωτογραφίες, κασκόλ της ομάδας και φανέλες που μου έχουν χαρίσει ο Θέμις ο Τζαννετής, ο Χρήστος ο Καλατζής, ο Πάντος, ο Κοτταράς. Η Καλαμάτα με ευχαριστεί και με εμπνέει. Αν δεν είχα την ομάδα και το ΚΑΠΗ δεν ξέρω τι θα είχα γίνει, γιατί η ζωή μου είναι πολύ δύσκολη, έχω προβλήματα και οικογενειακά και οικονομικά».
-Το μοναδικό αρνητικό επεισόδιο που έζησε ως φίλαθλος, στη Σαλαμίνα: «Έπαιζε τερματοφύλακας ο Ντίνος Δημητρακόπουλος, Κουφοντίνα τον φωνάζαμε, και από πίσω μας ένας τον έβριζε πολύ χυδαία. Του ζήτησα να σταματήσει και να μας αφήσει να δούμε ποδόσφαιρο αλλά εκείνος συνέχισε οπότε έγινε ένα μικρό επεισόδιο και του σκίστηκε το μάγουλο από ένα ωραίο ζευγαράκι πέδιλα που φορούσα. Ήρθε η αστυνομία αλλά εμένα δεν μου είπε τίποτα. Πήγα και έφυγα σαν κυρία».
– Για τη γνωριμία το 1987 στο γήπεδο Καραϊσκάκη με τον γνωστό φίλαθλο του Ολυμπιακού Ατίλιο ,με τον οποίο μοιράζονταν «ερυθρόλευκα» συναισθήματα: «Απόρησε που με είδε με το κόκκινο κασκόλ γιατί ήξερε ότι είμαι της Καλαμάτας. Με θυμόταν από το 1970, όταν παίξαμε με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη. Τότε, το ’70, ήμουν η μοναδική γυναίκα ανάμεσα σε 40.000 φιλάθλους και κάποιος με έριξε και έσπασε το χέρι μου. Με κατέβασαν κάτω στα αποδυτήρια και ο γιατρός του Ολυμπιακού, ο Πρίφτης, μου το έφτιαξε. Από τότε με θυμόταν ο Ατίλιο».
– «Εμένα μου αρέσει το ποδόσφαιρο και ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η μπάλα. Μου αρέσει να υποδέχομαι στην πόρτα τις αποστολές των φιλοξενούμενων ομάδων, να χαιρετώ και να μιλώ με τους φιλοξενούμενους».
–«Εγώ δεν θέλω να φάω ούτε να πιω. Εκείνο που θέλω είναι την καλημέρα και την εκτίμηση του άλλου. Όπως τους εκτιμώ εγώ θέλω και οι άλλοι να με εκτιμούν. Αυτό είναι το παράπονό μου. Που δεν με έχουν τιμήσει και αντίθετα τιμούν ανθρώπους που δεν ήταν από την Καλαμάτα (σ.σ. δάκρυσε ξανά). Οι μόνοι που με έχουν τιμήσει και μου έχουν δώσει πλακέτα είναι η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων με τον κ. Σταθόπουλο, οι διαιτητές με τον κ. Τσιμικλή και τον κ. Τσίκινη και οι παλαίμαχοι "Σούπερ Σταρς" με τον κ. Μπιστικέα».
-Και ο επίλογος: «Ποτέ δεν μετάνιωσα για την αγάπη μου προς τη "Μαύρη θύελλα" ούτε πρόκειται να μετανιώσω. Και γριούλα να είμαι με μαγκουρίτσα, θα παίρνω ταξί και θα πηγαίνω να βλέπω την Καλαμάτα. Είναι η ζωή μου και η ψυχή μου»…
