“Δεν μπορούμε να ολιγωρούμε, πρέπει ο δημότης να νιώσει ασφαλής”
ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ στην υποχρεωτική απομόνωση; Ποικιλοτρόπως και ανάλογα με τους ψυχικούς πόρους που μπορεί να επιστρατεύσει σε αυτή τη δύσκολη και αχαρτογράφητη πίστα, είναι η ψύχραιμη απάντηση.
Στην πράξη, όμως, είναι αρκετά πιο σύνθετο το θέμα. Δεν είναι και το τέλος του κόσμου, βρε αδερφέ, να κάτσεις σπίτι σου για λίγο καιρό, έτσι; «Κι αν είναι όμως;» σου λέει η δικαιωμένη ξαφνικά φωνή της εσχατολογικής παράνοιας στο μυαλό σου. Μην την ακούς, δεν έχει νόημα. Το ζήτημα είναι ότι ακόμα κι αν δεν πρόκειται για το τέλος (του κόσμου όπως τον αντιλαμβανόμαστε), περιφέρεται ύπουλα στην ατμόσφαιρα μια αίσθηση τέλους ενός κύκλου επεισοδίων έστω, αν όχι μιας ολόκληρης σειράς.
Κάπως έτσι νιώθουμε οι περισσότεροι. Αν είσαι, όμως, δήμαρχος Καλαμάτας και γνωρίζεις ότι από τις αποφάσεις σου, θετικές ή αρνητικές, μπορείς να αλλάξεις τη ζωή συνανθρώπων σου, κάνοντάς την καλύτερη ή χειρότερη; Τότε τα πράγματα αρχίζουν και ζορίζουν.
Βρεθήκαμε στο Δημαρχείο, όπου θέσαμε το ερώτημα στο δήμαρχο Καλαμάτας, Θανάση Βασιλόπουλο. Αφού περάσαμε τα… αντισηπτικά μέτρα στην είσοδο του κτηρίου, φτάσαμε μέχρι το γραφείο του.
Η πρώτη κουβέντα που μας είπε, ήταν ότι μετά από αρκετές ημέρες μπαίνουν κάποιοι στο γραφείο του σε απόσταση… κορωνοϊού. Αρχίσαμε τη συζήτηση, ρωτώντας τον αν άλλαξε η ζωή του με τα νέα δεδομένα. Χαμογέλασε. “Και φυσικά έχει αλλάξει”, ήταν η απάντησή του. “Βρίσκομαι, πλέον, στο γραφείο από τις 7.00 το πρωί μέχρι τις 6.00 περίπου το απόγευμα, προκειμένου να συντονιστεί το έργο που έχουμε αναλάβει ως δήμος Καλαμάτας. Μετά, δεν πηγαίνω, πλέον, στο ιστορικό Δημαρχείο για να συναντήσω πολίτες και φορείς, αλλά σπίτι. Διαβάζω την καθημερινή αλληλογραφία, βάζω και μπιμπερό, αν χρειαστεί, στα δίδυμα και μετά αρχίζουν οι σκέψεις. Τι παραπάνω πρέπει να κάνω ως δήμαρχος για τους συμπολίτες μου, τι έκανα λάθος, αν έγιναν όλα όσα είχα προγραμματίσει μέσα στην ημέρα”. Αυτή ήταν η πρώτη του αντίδραση.
Μας ακούστηκαν φυσιολογικά τα παραπάνω. Μεγάλο καράβι, μεγάλες φουρτούνες. Ξαφνικά, διακρίνω έναν κόμπο στο λαιμό του. “Εκείνο που δεν μπορώ να ξεπεράσω, όμως, είναι η απουσία της οικογένειάς μου από τη ζωή μου. Η μάνα μου, ο πατέρας μου, τα αδέρφια μου. Έχω να τους δω πολύ καιρό. Κυρίως, τους πρώτους, επειδή φοβάμαι μην τους κολλήσω. Μου λείπει το κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι, κάτι που μέχρι πρότινος ήταν μια από τις ομορφότερες συνήθειες στη ζωή μου. Σκέφτομαι τα δύο άλλα παιδιά μου που είναι φοιτητές. Πολλές φορές βλέπω τους δικούς μου ανθρώπους στον ύπνο μου, με αποτέλεσμα να ξυπνώ στη μέση της νύχτας. Ελπίζω ο εφιάλτης να περάσει γρήγορα για όλους μας”. Ξαφνιαστήκαμε από την ανθρώπινη εικόνα του.
Γι’ αυτό αλλάξαμε την ατζέντα της συζήτησης ηθελημένα από την πλευρά μας. Τώρα, πλέον, συζητούσαμε για τα μέτρα που λαμβάνει συνεχώς η Δημοτική Αρχή, ώστε να… ελαφρώσει το βάρος του κορωνοϊού στην κοινωνία του δήμου Καλαμάτας.
“Θεωρώ ότι ως δήμος Καλαμάτας δείξαμε γρήγορα αντανακλαστικά, πριν καν ο κορωνοϊός γίνει πρώτο θέμα στη ζωή μας. Η πρώτη μας σύσκεψη, οι πρώτες μου συναντήσεις με τους αρμόδιους επιστημονικούς φορείς έγιναν έγκαιρα. Και μετά αρχίσαμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι των μέτρων. Ήδη έχουν αποφασιστεί αρκετά, αλλά έπονται κι άλλα μέτρα αν χρειαστεί. Θεωρώ ότι το σημαντικότερο είναι η ίδρυση Συντονιστικού Κέντρου Διαχείρισης κορωνοϊού, όπου εκεί έχουν ληφθεί και συνεχώς τα βελτιώνουμε, όλα τα απαραίτητα και αναγκαία μέτρα πρόληψης και προστασίας των δημοτών, σύμφωνα με τις οδηγίες και κατευθύνσεις του ΕΟΔΥ και των συναρμόδιων υπουργείων. Δεν σας κρύβω ότι πολλοί δήμοι της χώρας έχουν έρθει σε επικοινωνία μαζί μας, προκειμένου να ενημερωθούν για το συγκεκριμένο μέτρο”.
Άπιστοι Θωμάδες όντας, όταν πήγαμε στην εφημερίδα, ψάξαμε την αλήθεια των λεγομένων του δημάρχου. Μετρήσαμε ούτε λίγο ούτε πολύ 25 δράσεις που έχουν ήδη υλοποιηθεί και ορισμένες που βρίσκονται σε εξέλιξη. Καθόλου άσχημος υπολογισμός, αν σκεφτεί κανείς ότι μέχρι και Κέντρο Ψυχολογικής Στήριξης έχει δημιουργηθεί, πέρα από την ενίσχυση του προγράμματος “Βοήθεια στο Σπίτι”, την ενίσχυση του Δημοτικού Παντοπωλείου που θα πηγαίνει τρόφιμα κατ’ οίκον, τις μη απολύσεις ωρομίσθιων καθηγητών και εργαζόμενων, αλλά τη χρησιμοποίησή τους με ανταποδοτικό τρόπο.
Επιστρέφουμε στο γραφείο του δημάρχου Θανάση Βασιλόπουλου. Τον αφήνουμε να ολοκληρώσει. “Όλα τα μέτρα που οφείλουμε να πάρουμε, είναι γιατί πιστεύουμε ακράδαντα, ότι ο κορωνοϊός δεν πρέπει να διαρρήξει την κοινωνική συνοχή”.
Το ερώτημα που ακολουθεί εύλογο. Έχει ο δήμος τη δύναμη να σηκώσει το οικονομικό βάρος των μέτρων; “Είναι γνωστό, ότι ο δήμος Καλαμάτας έχει κάνει καλό κουμάντο τα τελευταία χρόνια. Βρήκαμε «μαξιλαράκι» ασφαλείας και το χρησιμοποιούμε. Με σύνεση, βεβαίως, αλλά, σήμερα προέχει η ανακούφιση των συμπολιτών μας. Καθημερινά ελέγχουμε το κόστος των μέτρων και το ισοζύγιο είναι παραπάνω από ικανοποιητικό”, μας είπε.
Κι όταν με το καλό ο εφιάλτης τελειώσει, τι θα κάνει ο δήμος; “Δεν σας κρύβω ότι μας προβληματίζει έντονα η επόμενη ημέρα. Η τοπική οικονομία έχει πληγεί δύο συνεχόμενες χρονιές από τα προβλήματα με το ελαιόλαδο και σίγουρα, φέτος, το ίδιο θα συμβεί και με τον τουρισμό. Κι εκεί θα κάνουμε ότι είναι δυνατό. Με την Επιτροπή Τουριστικής Προβολής θα εντατικοποιήσουμε τις εκστρατείες ενημέρωσης. Ό,τι περνάει από το χέρι μας, θα το κάνουμε”.
Ο δήμαρχος Θανάσης Βασιλόπουλος είναι και άνθρωπος που γνωρίζει πολύ καλά την αγορά, μια και επιτέλεσε και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Επαγγελματοβιοτεχνών Μεσσηνίας. Έτσι, ως τελευταία ερώτηση, θελήσαμε να ζητήσουμε την άποψή του, αν είναι ικανοποιημένος από τα μέτρα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν αρνήθηκε να καταθέσει την άποψή του.
“Στο τελευταίο διάγγελμα μπήκαν αρκετά πράγματα σε μια θετική πορεία. Δεν θα πρέπει, όμως, να πάψουμε να είμαστε διεκδικητικοί. Πολλά επαγγέλματα και επιχειρήσεις βρίσκονται σε… ελεύθερη πτώση. Οπότε το δίχτυ ασφαλείας για την κοινωνία πρέπει να είναι δυνατό”.
Στο σημείο αυτό αποφασίσαμε να ολοκληρώσουμε τη συζήτηση, αφού το τηλέφωνό του χτυπούσε αδιάκοπα και ο ίδιος έδινε συνεχώς οδηγίες…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη, φωτογραφίες: Στασινός Μουτσούλας
