Έρκος Οδόντων
Από την ημέρα που η κυβέρνηση έθεσε τα περιοριστικά μέτρα λόγω κορωνοϊού έγινε επίκληση στην ατομική ευθύνη για την πιστή εφαρμογή τους από τους πολίτες. Εν προκειμένω, κατά την προσωπική μου εκτίμηση τεράστιο ρόλο στη μέχρι σήμερα πετυχημένη εφαρμογή τους έπαιξε ο φόβος. Ο φόβος μη νοσήσουμε εμείς και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Χωρίς το φόβο δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν η επίκληση της ατομικής ευθύνης έπιανε τόπο λόγω της ιδιοσυγκρασίας και νοοτροπίας των Ελλήνων.
Ωστόσο, χωρίς να σπείρουμε καινά δαιμόνια, ας πάρουμε τα πράγματα θετικά, αν και όποιος έβλεπε την κατάσταση που επικρατούσε προχθές το απόγευμα στο μόλο του Πανελληνίου, στο λιμάνι της Καλαμάτας, θα έφριττε, με τις αρμόδιες αστυνομικές και λιμενικές Αρχές απούσες στο peak της κορύφωσης.
Πειθαρχήσαμε, με τούτα και μ’ εκείνα, και η κατάσταση είναι υπό έλεγχο για την ώρα. Η από φόβο ατομική ευθύνη ας μας δείξει το δρόμο για το μέλλον, γιατί η πραγματική ατομική ευθύνη έχει σχέση με την παιδεία μας, τη συμπεριφορά μας σε νορμάλ καταστάσεις, στις κοινωνικές και όποιες μας σχέσεις, αλλά και σε εκείνες με το κράτος. Η ατομική ευθύνη έχει να κάνει με τις ηθικές μας αρχές, το σεβασμό και την αγάπη προς το συνάνθρωπό μας. Η ατομική ευθύνη έχει να κάνει και με την ενσυναίσθηση. Να μπορούμε να διακρίνουμε και να συμμετέχουμε στα προσωπικά προβλήματα των γύρω μας και της κοινωνίας με αλληλεγγύη. Ατομική ευθύνη σημαίνει και κοινωνική ευθύνη.
Προηγουμένως ανέφερα ότι η ατομική ευθύνη έχει να κάνει και με το κράτος. Κι εδώ επειδή τα πράγματα δεν είναι μονόπλευρα, αλλά αμφίδρομα, τίθεται το θέμα της πολιτικής ευθύνης. Της ευθύνης του κράτους απέναντι στους πολίτες. Μέχρι σήμερα και ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, η πολιτική ευθύνη εξαντλούνταν δημαγωγικά, παλαιοκομματικά, ρητορικά, επιπόλαια, ανούσια, ανεύθυνα και υπολογίζοντας πάντα το πολιτικό κόστος, καταλήγοντας να είναι αόριστη, επικίνδυνη και καταστροφική. Εξ ου και τα αλλεπάλληλα μνημόνια, που αποτελούν, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, το αποτέλεσμα ενός πλέγματος πολιτικής και ατομικής ανευθυνότητας.
Η μετά κορωνοϊό, ωστόσο, πολιτική πρέπει να ξεχάσει αυτά που ήξερε, γιατί το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία έχουν να αντιμετωπίσουν μείζονα ζητήματα. Η Υγεία, η Οικονομία, η Εργασία, η Παιδεία και οσονούπω τα ελληνοτουρκικά, για να μην ξεχνιόμαστε, θα είναι μπροστά μας. Κι εκεί η πολιτική θα βρει μπροστά της ένα διαφορετικό λαό μέσα από τις περιπέτειες που βίωσε και βιώνει.
του Δημήτρη Γιατράκου
