…μη ζώην μετ’ αμουσίας. Με τη φράση αυτή ο Ευριπίδης το 480 π.Χ. δήλωνε ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς μουσική και τέχνες γενικότερα. Ενώ ετοίμαζαν το κώνειο, ο Σωκράτης μάθαινε μια μελωδία στον πλαγίαυλο. «Σε τι θα σου χρησιμεύσει;» τον ρώτησαν. «Μα να μάθω αυτή τη μελωδία πριν πεθάνω».
Από τα αρχαία χρόνια, οι εκδηλώσεις της ζωής μας είναι συνυφασμένες με τη μουσική. Γάμοι, βαφτίσια, πανηγύρια, χαρές, λύπες. Όλες οι καταστάσεις έχουν τις δικές τους νότες. Σε εμάς τους ανθρώπους σήμερα φτάνει το πάτημα ενός κουμπιού «play» και το συναίσθημά μας ζωντανεύει, χορεύει, κλαίει, γελάει, ονειρεύεται, αισιοδοξεί, ελπίζει, ερωτεύεται.
Θεραπεία, μουσικοθεραπεία, βελτίωση μνήμης, ανακούφιση από τον πόνο, απελευθέρωση από το άγχος και την ένταση. Για σκέψου μια ζωή χωρίς τη μουσική, μια ζωή χωρίς χορό, μια ζωή χωρίς κοινή γλώσσα. Το αποτέλεσμα; «Χωρίς μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος» είπε ο Φ. Νίτσε.
Ερχόμαστε στο σήμερα. Ερχόμαστε στην πολυπόθητη «κανονικότητα». Μια «κανονικότητα» χωρίς τους μουσικούς, χωρίς τους καλλιτέχνες, χωρίς τους τραγουδιστές.
Κανείς δε νοιάζεται, και ξέρετε γιατί; Γιατί πατάς ένα κουμπί, το «play», και τα έχεις όλα… στα αυτιά σου. Και χορεύεις, και γελάς, και αισιοδοξείς, και ερωτεύεσαι, και κάνεις όνειρα. Οι μουσικοί, όμως, οι ηχολήπτες, οι ενορχηστρωτές, οι τραγουδιστές; Καταδικασμένοι στην ανεργία και το χειρότερο φιμωμένοι… χωρίς λαλιά… χωρίς τόνο.
Άτονοι και άνεργοι.
Παναγιώτης Γ. Μάλαμας
Πρόεδρος
