Για την Ευρώπη του Σοσιαλισμού και του ανθρώπου
Η απειλή της πανδημίας και τα μέτρα καταστολής με τα οποία αντιμετωπίστηκε έφεραν τα πάνω-κάτω σε μια σειρά κοινωνίες.
Η συνεχής αναφορά κρουσμάτων, διασωληνωμένων και θανάτων, δημιούργησε ένα κλίμα στο οποίο η όποια κρατική παρέμβαση, η όποια καταστολή, έγιναν αποδεκτές. Η αντιμετώπιση της απειλής ήταν προτεραιότητα.
Η καταστολή, όμως, και οι «έκτακτες» νομοθεσίες έχουν γίνει το μόνιμο στην πολυδιαφημιζόμενη δημοκρατική Ευρώπη. Ειδικά στις χώρες που «έκτακτες» συνθήκες επέβαλαν τα μνημόνια, κατάσταση που βίωσε ο Έλληνας εργαζόμενος με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο.
Η κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» οδήγησε σε ένα νέο εργατικό «δίκαιο» που δεν ήταν παρά απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος «χτυπήθηκαν» μισθοί και συντάξεις, επιβλήθηκαν «έκτακτοι» φόροι, απογυμνώθηκε η δημόσια υγεία μέσα από απολύσεις, λουκέτα νοσοκομειακών μονάδων, υποχρηματοδότηση.
Οι «έκτακτες» αυτές νομοθετήσεις μονιμοποιούνται τώρα με την πανδημία. Και παίρνουν τροχιά για ακόμα περισσότερη εδραίωση, με κρυφό αλλά κύριο στόχο να αντιμετωπισθούν συνθήκες όπου η αναπόφευκτη κοινωνική αντίδραση θα μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με νέα «προσωρινά» μέτρα που θα επιβάλλουν νέες συνθήκες «έκτακτης ανάγκης».
Ο ρόλος του κράτους, που θα έπρεπε να είναι η φροντίδα για τις ζωές και την υγεία των ανθρώπων, μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε ρόλο καταστολής. Αυτό αποτελεί ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που ακολουθήθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Ο νεοφιλελευθερισμός, που στην οικονομία σημαίνει την ελευθερία των κατόχων του χρήματος να εφαρμόζουν όποια πολιτική εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο, διέλυσε τη δημόσια υγεία προς όφελος της ιδιωτικής και εγκατάλειψε τις έρευνες για εμβόλια από μέρους των ιδιωτικών φαρμακευτικών, αφού δεν αποτελούν επικερδή επένδυση. Επικερδή επένδυση αποτελεί η επένδυση σε φάρμακα για μακρόχρονη αντιμετώπιση ασθενειών, για να υπάρχει απόσβεση και τεράστια κέρδη. Σε αυτά τα φάρμακα, φυσικά, δε συμπεριλαμβάνονται φάρμακα για αντιμετώπιση λοιμώξεων, που αφορούν περισσότερο τα φτωχά στρώματα και τους πεινασμένους λαούς, κάτι που επίσης δεν αποτελεί επικερδή επένδυση.
Μπροστά στην αποψίλωση των δυνατοτήτων του κράτους να σταθεί υπερασπιστής της ζωής και της υγείας, αναδείχθηκε η καταστολή ως ο μόνος ρόλος του. Και μότο η ανάγκη για «υπεύθυνη» συμπεριφορά των πολιτών.
Το μότο των υπεύθυνων πολιτών που θα αντιμετωπίσουν την πανδημία με συλλογική ευθύνη συγκαλύπτει τις τεράστιες κυβερνητικές ευθύνες που ακόμα και σήμερα αρνούνται να αναλάβουν. Δεν έχουν ακόμα προσλάβει τους αναγκαίους αριθμούς γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού σε καμιά από τις δοκιμαζόμενες χώρες. Στην Ελλάδα ειδικά δεν έχουν προσλάβει παρά κάποιες εκατοντάδες γιατρούς, βασικά από αυτούς των οποίων οι συμβάσεις είχαν λήξει το Φεβρουάριο, και αυτούς όχι ως μόνιμους.
Έχουν προσλάβει κάποιες εκατοντάδες γιατρούς, όταν εκτιμήσεις ανεβάζουν τον αριθμό των προσλήψεων που πρέπει να γίνουν στις 7 χιλιάδες. Ανάλογη η κατάσταση και σε σχέση με τις προσλήψεις του νοσηλευτικού προσωπικού.
Μαζί με τις προσλήψεις του αναγκαίου προσωπικού έπρεπε να έχουν σημάνει συναγερμό για την πιο μεγάλη δυνατή αύξηση των ΜΕΘ, την αγορά tests για μαζικές διαγνώσεις που η διεθνείς εμπειρία αποδεικνύει πια ότι αποτελούν τον πιο αποτελεσματικό τρόπο αναχαίτισης της εξάπλωσης της πανδημίας.
Αντ’ αυτού εξακολουθούν να ενοχοποιούν την κοινωνία, προετοιμάζοντας από τώρα το έδαφος ότι σε περίπτωση που υπάρξει ένα νέο κύμα και χαθεί ο έλεγχος, δε θα φταίνε αυτοί που ελάχιστα έκαναν για να είναι προετοιμασμένοι, αλλά μια απειθάρχητη κοινωνία, της οποίας η καταστολή είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπισθεί η ασθένεια.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και τα μνημόνια άνοιξαν στον κορωνοϊό τεράστιες δυνατότητες να διεισδύσει στις κοινωνίες και στην εξουσία να προχωρεί προς τη δικτατορία για να αντιμετωπίσει τις θύελλες που έσπειρε.
Του Σωτήρη Βλάχου
