Ο Χρήστος Ζερίτης ένας άνθρωπος που υπηρετεί εδώ και χρόνια το Μεσσηνιακό αποφάσισε με ένα κείμενο που δημοσίευσε στο Facebook να αποχαιρετίσει τον Τάκη Κυριακόπουλο που έφυγε πριν λίγες ημέρες από τη ζωή.
Ακολουθεί το κείμενο που έγραψε:
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΤΑΚΗ
Φίλε μας, δεν πιστεύαμε πως «έφυγες» μέχρι που είδαμε το αγγελτήριο για το ξόδι σου. «Παναγιώτη» σε ανέφερε, με το βαφτιστικό σου. Για όλους όμως ήσουν ο Τάκης, ο Τακούλης, ο Τάκαρος. Το «Παναγιώτης» το χρησιμοποιούν οι πρωθυπουργοί και οι δικαστές. Εσύ ήσουν ο Τάκης και ανάλογα με την ώρα και τις πράξεις ο Τακούλης και ο Τάκαρος. Διάλεξες να σε λέμε με όνομα που δηλώνει οικειότητα, φιλία, εκτίμηση, συντροφικότητα. Εμείς ντρεπόμασταν να σε φωνάζουμε το απόμακρο «Παναγιώτη». Ήσουν ένας από μας και είχες μόνο φίλους.
«Είχες τις χάρες όλες» που λέει και ο ποιητής. Και τι χάρες.!!!!!! Ήσουν εργατικός, έντιμος, ολιγαρκής, φιλότιμος, μπεσαλής, καλοπροαίρετος, με λίγα λόγια ντερβισόπαιδο. Μπορεί αυτές σου οι χάρες σήμερα να μην έχουνε αξία στην κοινωνία των βολεμένων και των μυκονοθρεμμένων. Στην κοινωνία που αποτελούν όμως Εσύ και οι Φίλοι σου αυτά μετράνε σαν χαρίσματα.
Σε είχαμε πατέρα, αδελφό, φίλο και συμπαραστάτη. Και ποιόν δεν βοήθησες; Και ποιόν άφησες χωρίς στήριξη; Σε ποιόν δεν συμπαραστάθηκες; Για ποιόν δεν έτρεξες. Όλοι χωρούσαν στη μεγάλη σου καρδιά. Όποιος σε χρειάστηκε ήσουν εκεί. Χωρίς πολλές κουβέντες, όπως κάνουν οι σωστοί άνδρες.
Τα καλαμπούρια σου θα μας λείψουν και αυτά. Μας έκαναν να γελάμε και εσύ το απολάμβανες. Εκείνο το «παλιοπρόεδρος» που δεν «άκουγε» τις συμβουλές σου έχει χαραχτεί στο μυαλό μας.
Φίλε, τόλεγες και σε άσχετες στιγμές πως ο «χάρος δεν καλεί με τις κλάσεις» κι έλαχε να καλέσει το πιο καλό παιδί. Εσένα.
Άσχημη εποχή «έφυγες». Ούτε τα παιδιά σου δεν μπόρεσαν να έρθουν. Με ακολουθία εξπρές. Χωρίς δυο λόγια αποχαιρετισμού. Με τους μισούς φίλους σου απέξω. Εμείς σε κλάψαμε βουβά αλλά η κυρά Ευανθία σου τόπε το μανιάτικο μοιρολόγι.
Θα κάνουμε όπως όρισες και θα ήθελες για τις υποθέσεις σου. Τον Μεσσηνιακό και το γήπεδό μας, που αφιέρωσες τη μισή σύντομη ζωή σου, θα συνεχίσουμε να φροντίζουμε. Πέρα από την δική μας την τρέλα τώρα θα έχουμε και ένα λόγο παραπάνω. Εσένα και τη μνήμη σου.
Θα συνεχίσουμε να απευθυνόμαστε σε σένα στις δυσκολίες μας. «Τάκη βόηθα», και ξέρουμε πως θα το κάνεις.-
