Είχα πολύ καιρό να πάω στο Χιλιόμετρο και την Κυριακή ξαναθυμήθηκα πόσο όμορφη είναι η Καλαμάτα.
Αγαπημένος προορισμός για πολλούς ντόπιους και επισκέπτες, απολαμβάνεις τους ανοικτούς ορίζοντες, την πανοραμική θέα, όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου και την ηρεμία του νερού, τη νυχτερινή πόλη με τα φώτα της, την παρέα, το περπάτημα…
Σε αυτόν το δημοφιλή, όμως, προορισμό, που αποτελεί έναν από τους καθρέπτες της μεσσηνιακής πρωτεύουσας, υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης και κάποια ζητήματα χρήζουν άμεσης αποκατάστασης.
Η απόσυρση του παλιού και βανδαλισμένου λεωφορείου του Δήμου Λεύκτρου και παλιών σκαφών και υλικών είναι επιτακτική.
Η κλειδωμένη πόρτα δεν κατάλαβα τι εξυπηρετεί, ξαφνιάζοντας δυσάρεστα όσους έχουν μπει στο λιμάνι και καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν στο λιμενοβραχίονα.
Πολύ σωστή η πρωτοβουλία για τα παγκάκια, αλλά και τις βρύσες, όμως οι περισσότερες από αυτές έχουν καταστραφεί και νερό δε βγάζουν, ενώ σε μία η επιλογή πεντάλ ιδανική την εποχή του κορωνοϊού, όμως είναι δυνατόν το νερό να κυλάει μέσα από ένα αυτοσχέδιο πλαστικό κομμάτι μπουκαλιού; (μπράβο, πάντως, σε όποιον έσωσε την κατάσταση με αυτή την… πατέντα, αλλά δεν μπορεί να μείνει ως μόνιμη λύση).
Α, και το μεγάλο γκράφιτι της Μαύρης Θύελλας έχει αμαυρωθεί και… κοκκινιστεί.
Ας ξαναφτιαχτεί από την αρχή, και παρότι κάποιοι διαφωνούν για την ύπαρξή του, ίσως είναι μια καλή ιδέα να γεμίσει καλαίσθητα γκράφιτι, με κοινωνικά μηνύματα όλο το Χιλιόμετρο, με τη διοργάνωση ενός φεστιβάλ.
Χ.Ε.
