Ημερολόγιο από την παραμονή στην Πορτογαλία το καλοκαίρι του 2004
*Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Derby στις 4 Ιουλίου του 2005
26 Ημέρες στον Παράδεισο …
Είμαστε μια παρέα τεσσάρων φίλων από το Αμπερντίν της Σκωτίας όπου σπουδάζουμε. Αμέσως μετά τον αγώνα με την Ουκρανία στην Αθήνα ,που μας έχριζε φαβορί για την πρώτη θέση του ομίλου αποφασίσαμε να κλείσουμε τα εισιτήρια για την Πορτογαλία ( Ιδέα του Γρηγόρη) από το Web Site της ΟΥΕΦΑ. Μέσα στη χρονιά σχεδιάζουμε το ταξίδι , έτσι ώστε να μας βγει πιο φθηνά, καθότι φοιτητές,. Τα πάντα (αεροπορικά εισιτήρια,ξενοδοχεία,ακόμα και ενοικίαση αυτοκινήτου) έχουν κλείσει από τον Γενάρη του 2004.
10 Ιουνίου 2004
Στις 7 το πρωί ξεκινάμε για το αεροδρόμιο του Αμπερντίν. Μας περιμένει μια πολύ κουραστική μέρα μ’ένα μακρύ ταξίδι. Από το Αμπερντίν στο Λονδίνο και από το Λονδίνο στο Μπιλμπάο. Από τη χώρα των Βάσκων πλέον, παίρνουμε το αυτοκίνητο και ξεκινάμε την 10ωρη οδήγηση για το Οπόρτο ή Πόρτου όπως επέμεναν οι ντόπιοι.Η πρώτη μας εικόνα στις 3 τα ξημερώματα της 11ης Ιουνίου είναι ότι παντού στα μπαλκόνια υπάρχουν πορτογαλικές σημαίες, ώσπου ξαφνικά προβάλλει μπροστά μας το φωτισμένο και επιβλητικό γήπεδο του Dragao. Ένα ρίγος μας έπιασε όλους καθότι πρόκειται για ένα εντυπωσιακό γήπεδο ή ίσως επειδή διαισθανθήκαμε αυτό που θα ακολουθούσε .
11 Ιουνίου 2004
Μετά από λίγες ώρες ύπνου(αναλογικά με την κούραση της προηγούμενης ημέρας) , ετοιμαζόμαστε γρήγορα για να προλάβουμε την προπόνηση της Εθνικής ομάδας στο Dragao (άλλωστε δεν βρισκόμασταν για διακοπές στην Πορτογαλία).
Στην «A Bola» της συγκεκριμένης ημέρας διαβάζουμε την πρόβλεψη του γιού του Τοπαλίδη ότι θα νικήσουμε 1-2…Κατά τις 2 το μεσημέρι είμαστε πλέον έξω από το γήπεδο. Εμείς,ένα συνεργείο της Ιταλικής τηλεόρασης και μερικοί άνδρες της ασφάλειας του γηπέδου.Μετά από 10 λεπτά το λεωφορείο της Εθνικής ομάδας καταφθάνει. Ζητάμε τη νίκη στο Dragao από τους διεθνείς μας και αυτοί μας χαιρετούν μέσα από το λεωφορείο.
Η Προπόνηση είναι κεκλεισμένων των θυρών και περνάμε την ώρα μας κάνοντας βόλτες στην μπουτίκ της Πόρτο, όπου και συναντάμε για πρώτη φορά Έλληνες. Είναι παιδιά από την Αυστραλία.Μπροστά στο ταξίδι που έκαναν αυτοί για να δουν την ομάδα της πατρίδας τους , το δικό μας φαντάζει Αθήνα – Κόρινθος.
Όλοι μαζί πλέον πάμε να εμψυχώσουμε τους παίκτες της ομάδας, καθώς η προπόνηση έχει τελειώσει. Είμαστε γύρω στα 30 άτομα ανάμεσα σε περίπου χίλιους πορτογάλους (ακολουθούσε η δική τους προπόνηση).
Έχουμε παλμό και αποθεώνουμε την Εθνική μας, καθώς φεύγει. Τα παιδιά από την Αυστραλία αρχίζουν να τραγουδούν το «Σήκωσε το , το …» Βλέποντάς τους οι υπόλοιποι της παρέας κοιταζόμαστε σαν να λέμε «ήρθε ο κάθε άσχετος …». Τόσο τρελό μας φάνηκε αυτό που τραγούδησαν τα παιδιά από την Αυστραλία. Που να ξέραμε…
Μετά από μια πρώτη γεύση από το κέντρο του πανέμορφο Πόρτο, γυρνάμε στο ξενοδοχείο καθώς «Είχαμε αγώνα αύριο»
12 Ιουνίου 2004
Η ώρα της πρεμιέρας έχει έρθει. Φεύγοντας οι άνθρωποι του ξενοδοχείου μας εύχονται καλή τύχη «γιατί θα τη χρειαστούμε» όπως μας έλεγαν. Παρκάρουμε στην Placa de Joao και από τις 12 το μεσημέρι ξεκινάμε το τραγούδι. Στον πεζόδρομο της Santa Catarina συναντάμε αρκετούς Έλληνες και αρχίζουμε να ζεσταινόμαστε για τον αγώνα…
Ο Γρηγόρης που είναι ΑΕΚ (εγω Παναθηναικός ο Λάζαρος Άρης και ο Θοδωρής Ατρόμητος) μας λέει να πούμε ένα γνωστό σύνθημα που λένε στην ΑΕΚ αλλά ως κλασικός Γρηγόρης δεν θυμάται ποιο θέλει να πει μέχρι που με λίγη βοήθεια ξεκινάμε «Οε Ελλάς ολε ολε δεν σταματώ να τραγουδώ ποτε …» .
Οι Ελληνοαυστραλοί που απολαμβάνουν την παγωμένη Super Bock τους σε μια καφετέρια ακολουθούν κι αυτοί στο ρυθμό. Γύρω στα 50 άτομα πλέον αρχίζουμε να τραγουδάμε και να χορεύουμε στον πεζόδρομο της Santa Catarina «Οε Ελλάς ολε ολε …» ασταμάτητα ώσπου όλο και κάποιοι άλλοι Έλληνες έρχονται. Οι ξένοι μας βγάζουν φωτογραφίες και ειδικά οι Πορτογάλοι καταλαβαίνουν ότι ακόμα και 3,000 «Το Dragao θα είναι όλο μπλε»!
Φτάνουμε στο γήπεδο αρκετές ώρες πριν τον αγώνα.Οι Πορτογάλοι αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα και μας έχουν για πολλές ώρες στον ήλιο δίχως ίχνος νερού. Με το που ανοίγουν οι πόρτες σχηματίζονται τεράστιες ουρές. Τελικά μπαίνουμε στο γήπεδο περίπου 2 ώρες πριν την έναρξη του ματς.
Οι θέσεις μας είναι ανάμεσα στους Πορτογάλους ,αλλά , σαν ως κλασσικοί Έλληνες παρεισφρέουμε μέσα στους 3.000 Έλληνες που βρίσκονται σε μια γωνία του γηπέδου. Η μάχη άνιση με τους 50.000 Πορτογάλους αλλά θα δώσουμε τα πάντα.
Ο αγώνας ξεκινάει και μόλις στο 40΄΄ ο Χαριστέας μόνος του από το ύψος του πέναλτι πιάνει αέρα. Από μέσα μου τρελαίνομαι που χάθηκε η ευκαιρία να δω ένα γκολ σε μεγάλη διοργάνωση από την Ελλάδα. Ώσπου λίγα λεπτά αργότερα εκτινασσόμαστε από τις θέσεις μας και βγάζουμε κραυγές … Ο Καραγκούνης, εκστασιασμένος έρχεται στον κόσμο και εμείς δεν ξέρουμε που βρισκόμαστε. Ο Σπύρος, ο οπερατέρ της ΕΡΤ, εκτός από τα πλάνα που προσπαθεί να πάρει μας αγκαλιάζει και πανηγυρίζει και αυτός μαζί μας. Το ίδιο και οι Έλληνες φωτορεπόρτερ που είναι μπροστά μας και μας κάνουν νεύματα να φωνάζουμε πιο δυνατά. Τα «Πορτουγαλ ολε» έχουν σιγήσει και το Dragao σκεπάζει η ιαχή «ΕΛΛΑΣ – ΕΛΛΑΣ» που βγαίνει από τις ψυχές τριών χιλιάδων ανθρώπων. Ο Κολίνα δεν διστάζει (τι κι αν του κούναγε 50 ευρα ο τρελοκαραφλός από την Πάτρα) και δίνει το καθαρό πέναλτι στον Γιούρκα. Ο Άγγελος κάνει το 0-2 και εμείς βρισκόμαστε στον παράδεισο.! Τα συνθήματα πλέον βγαίνουν το ένα μετά το άλλο από την παρέα του Γιώργου από τους «Βlue Angels» . Η κερκίδα ζητάει την Ισπανία «Ελλαδάρα είσαι μια φέρτε μας φερτά μας την Ισπανία…»Το γκολ των Πορτογάλων μπορεί να έκανε 30 δευτερόλεπτα να μας φανούν αιώνας αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να μας στερήσει τη Νίκη.
Ο αγώνας τελειώνει και όλοι μας προσπαθούμε να πιστέψουμε αυτό που ζήσαμε μόλις λίγα λεπτά πιο πριν. Τα πανηγύρια θα συνεχιστούν στο κέντρο της πόλης και στην Ribeira ,στις όχθες του ποταμού Duro όπου ήταν το ραντεβού όλων των οπαδών τα βράδια εκείνα. Ο Πρώην υπουργός και συμπατριώτης μας Σταύρος Μπένος (που ήταν στην κερκίδα δίπλα μας) μας λέει ότι αυτή τη μέρα θα τη θυμόμαστε σε όλη μας τη ζωή γιατί είδαμε νίκη της Ελλάδας σε μεγάλη διοργάνωση … Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο ο Φελίπε(ο ρεσεψιονιστ ) μας δίνει μέσα στην πίκρα του μερικές μπύρες για να γιορτάσουμε την μεγάλη νίκη!
16 Ιουνίου 2004
Στις 3 ημέρες που μεσολαβούν μέχρι τον επόμενο αγώνα έχουμε την ευκαιρία να ξαναβρούμε τη φωνή μας και να γνωρίσουμε το Πόρτο καλύτερα. Βεβαίως δεν ξεχνάμε το καθήκον μας και 2 μέρες πριν θα βρεθούμε στο «Villa de Conde» . Εκεί προπονείται η Εθνική μας στο γήπεδο της Rio Ave, για όσους παίζουν Στοίχημα.
Εκεί θα συγχαρούμε τους παίκτες για τη χαρά που μας έδωσαν και θα τους ζητήσουμε να νικήσουν τους «Πελάτες» μας που έρχονται αποφασισμένοι για εκδίκηση. Ο Καραγκούνης αποχωρεί λίγο νωρίτερα (λόγω τραυματισμού) από τους υπόλοιπους και θα έρθει κοντά μας να μας ευχαριστήσει με μια απλότητα άξια προς μίμηση!Θα μας πει και μερικές κουβέντες που σήμερα ένα χρόνο μετά ίσως όλοι πρέπει να τις σκεφτούμε. «Παιδιά να είστε όλοι μαζί μας και στις ήττες γιατί η μπάλα είναι ένα πολύ περίεργο άθλημα.Σήμερα κερδίζεις αύριο χάνεις» . Μας είπε πριν τον αγώνα με την Ισπανία. Έτσι φτάνουμε στη μέρα του αγώνα.
Από το πρωί το Πόρτο παίρνει και πάλι το χρώμα του αγώνα. Οι aficionados από την Ισπανία είναι χιλιάδες και πάλι αποτελούμε “μειονότητα”. Παρ’όλα αυτά δεν το βάζουμε κάτω και τους κάνουμε καζούρα για την νίκη μας μέσα στο La Romareda ένα χρόνο πριν. Αυτοί μας απαντούν με ένα σύνθημα στα Ισπανικά ,με ένα ακατάλληλο για να το γράψω σύνθημα. Στο γήπεδο είμαστε και πάλι από νωρίς. Ένα σαφώς μικρότερο γήπεδό αυτή τη φορά, το Do Bessa έδρα της Boavista .
Ο Βαλερόν που κάνει προθέρμανση μόλις λίγα μέτρα μπροστά από εμας και ο Θοδωρής με τα λίγα Ισπανικά του κάτι του λέει. Αυτός αντιδρά και μας δείχνει το πόδι του,εννοώντας προφανώς ότι θα μας βάλει γκολ. Προκαλεί την οργή μας και χρησιμοποιούμε και εμείς τα λιγοστά ισπανικά που γνωρίζουμε. Κατά την ανάκρουση των Εθνικών ύμνων , οι Ισπανοί δεν μας σέβονται και γιουχάρουν τον δικό μας ύμνο (δεν τα κάνουν μόνο …άλλοι αυτά)
Η Ισπανία προηγείται νωρίς στον αγώνα.Εμείς δεν τα παρατάμε και ζητάμε ένα γκολ από τους παίκτες μας. Στο 66΄ δικαιωνόμαστε μετά το καταπληκτικό γκολ του Χαριστέα που διασχίζει κι αυτός γρήγορα το γήπεδο για να έρθει κοντά μας. Η απάντηση στης προκλητικότητα των Ισπανών έρχεται με ένα σύνθημα ακατάλληλο για να το γράψω. Τι κι αν ήταν στα Ελληνικά…Οι Ισπανοί από τις κινήσεις των χεριών μας το καταλαβαίνουν. Τα υπόλοιπα λεπτά είναι δραματικά…
Οι Ισπανοί μας πιέζουν και εμείς με την ψυχή μας προσπαθούμε να βοηθήσουμε τους παίκτες. Η ιαχή «ΑΑΑΑ ΡΕΕΕ ΕΘΝΙΚΑΑΑΡΑΑΑΑ» σκεπάζει Ισπανούς και Έλληνες. Ο Κυρ-Γιάννης Μαντζουράνης δεν θα μπορούσε να λείψει από την αγαπημένη του Ελλάδα. Ο διαιτητής σφυρίζει και εμείς και πάλι πανηγυρίζουμε μη ξεχνώντας φυσικά να αποχαιρετήσουμε τους Ιβηρες που ήρθαν γεμάτοι όνειρα και φιλοδοξίες για να παρουν τη ρεβανς.
«Hola Clientes» ή «Γειά σας Πελάτες» στα ελληνικά έτσι για να μην ξεχνιόμαστε… Ο Μανόλο με το τύμπανό του αποχωρεί κατηφής και ο Γιώργος από τους “Blue Angels” ζητάει να έρθουν οι κάμερες στο Ποταμό Duro όπου θα κάνει βουτιά…
Το βράδυ στη Ribeira οι Ισπανοί δέχονται για ακόμα μια φορά την καζούρα μας και μερικοί Έλληνες ζητάνε τη Ρωσία αλλά ο Θοδωρής ρίχνει την ιδέα «Ποια Ρωσία ρε , τι να την κάνουμε? Τη Βραζιλία θέλουμε πλέον» Έτσι, εκείνο το βράδυ ζητάμε τη Βραζιλία «Ελλαδάρα είσαι μια φέρτε μας φερτε μας τη Βραζιλία …»
20 Ιουνίου 2004
Έχει έρθει πλέον η ώρα της πρόκρισης και δεν πιστεύουμε ότι οι αδιάφοροι Ρώσοι μπορούν να μας στερήσουν αυτή τη μεγάλη επιτυχία .
Νωρίς το πρωί ξεκινάμε από τη Santa Maria de Feira (εκεί μέναμε τον περισσότερο καιρό ,15 χλμ έξω από το Πόρτο) για την άλλη πλευρά της Πορτογαλίας και το Faro. Από το βορρά στο Νότο ,λοιπόν, και ο Γρηγόρης και πάλι στο τιμόνι .
Φτάνουμε νωρίς το μεσημέρι στο τουριστικό θέρετρο της Πορτογαλίας και στην πλατεία θα συναντήσουμε τους φίλους μας από το Πόρτο.
Οι Ελληνοαυστραλοί , τα παιδιά από την Κύπρο , τα παιδιά από το Μαντσεστερ.η παρέας της εκδρομής των “Blue Angels” οι «Αρχαίοι» από το Λουτράκι και οι Καλαματιανοί(εμείς ειμαστε αυτοί αν και μόνο εγώ και ο Γρηγόρης είμαστε από την Καλαμάτα ,αλλά λόγω του πανό μας ξεχώριζαν έτσι).
Όλοι ραντεβού από το Πόρτο στο Φάρο και ο Γιώργος ο τρελοΑπολλωνιστής δίνει το σύνθημα «ΝΙΚΗ ΣΤΟ ΝΤΡΑΓΚΑΟ Χ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΠΕΣΣΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΦΑΡΟ ΛΟΥΛΕ ΘΑ ΜΠΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΕΣΑ»
Στη μικρή πόλη βλέπεις μόνο Έλληνες και αρκετούς Σκωτζέζους ακόμα και «συμπατριωτάκια» μας από το Αμπερντιν,που τους πιάνουμε κουβέντα για τους «Dons» , τη θρυλική ομάδα που ξεκίνησε ο Μεγαλος Sir Alex Ferguson να γράφει τη δική του Ιστορία.
Επιτέλους πιστεύουμε ότι θα είμαστε και σε έναν αγώνα περισσότεροι από τους αντιπάλους.Φτάνοντας στο γήπεδο του Algavre ξαφνικά Ρώσοι έρχονται από παντού Λες και ήρθαν από το διάστημα. Ρώσοι και φυσικά και πανέμορφες Ρωσίδες… Περίπου 8.000 αυτοί και εμείς με το ζόρι κοντά στις 2.000 …
Ο αγώνας ξεκινάει με ένα σοκ και ο Λάζαρος μας ζητάει να πάρουμε τις θέσεις νίκης (είχαμε και εμείς τη συνταγή μας στην κερκίδα στο πως καθόμασταν για το γούρι). Παρ’ ότι κάνουμε κι αυτό έρχεται το 2-0. Στο μυαλό μας περνάνε εικόνες άλλων χρόνων και όχι του Ευρωπαϊκού της Πορτογαλίας. Ο Γρηγόρης βάζει τα γυαλιά Ηλίου και (έτσι είδε πρεμιέρα και Ισπανία , που ήταν νωρίς το απόγευμα) εγώ τον βλέπω και σηκώνω τα δικά μου στο κεφάλι (όπως δηλαδή τα είχα στα 2 πρώτα ματς). Αυτή τη φορά του έχουμε κάνει κίνηση ματ … και ο Ζήσης μόλις λίγα λεπτά αργότερα μας δικαιώνει.Το τίμημα για τον Γρηγόρη ήταν μεγαλύτερο γιατί αναγκάστηκε να δει όλους τους υπόλοιπους βραδινούς αγώνες με γυαλιά ηλίου!
Η ευκαιρία των Ρώσων στο 87’ μας τσιμπάει τις καρδιές. Ο αγώνας τελειώνει και ένας εθελοντής Πορτογάλος μας λέει το αποτέλεσμα του άλλου αγώνα. ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΓΥΡΟ.!! Ο Καραγκούνης τρέχει πρώτος με μια Ελληνική σημαία κοντά μας. Στην αυτοκινητοπομπή μετά ,από το γήπεδο προς το κέντρο της πόλης ,οι ελληνογερμανοί έχουν στη διαπασών Καρά και ρίχνουν ζειμπεκιές από τα παράθυρα. Στην πλατεία του Φάρο γινόμαστε ένα κουβάρι με τους Καταπληκτικούς οικοδεσπότες Πορτογάλους (κρίμα που πληγώσαμε αυτό το λαό) και πανηγυρίζουμε την πρόκριση στον επόμενο γύρο.
Ο γυρισμός είναι δύσκολος και προσπαθούμε να μείνουμε ξύπνιοι με συχνές στάσεις για καφέ. Σε μια στάση στήνουμε πηγαδάκι με κάτι παιδιά από τη Θεσσαλονίκη γύρω στις 4 τα ξημερώματα σ’ένα βενζινάδικο λίγο πριν τη γέφυρα «Vasco da Gama». Την παρέα μας πλησιάζει άλλος ένας Έλληνας. Από τη διαπίστευση που φοράει στο λαιμό βλέπουμε ότι είναι ο Χρήστος Κοντός της ΕΡΑ ΣΠΟΡ και συμμετέχει και αυτός στην κουβέντα μας. Φτάνοντας…επιτέλους… πίσω στη Feira ο Φελίπε μας ρωτάει αν θέλουμε να μας βάλει πρωινό κι ας μην είχε ανοίξει ακόμα το εστιατόριο. Τον ευχαριστούμε αλλά ήταν ώρα για ξεκούραση.
Οι 12 μέρες του προγραμματισμένου ταξιδιού όπως τις υπολογίζαμε έχουν πάρει παράταση. Δεν μπορούσαμε να υπολογίσουμε όμως για πόσες μέρες ακόμα …
25 Ιουνίου 2004
Η Αγγλία δεν μας έχει κάνει τη χάρη να την έχουμε αντίπαλο, όνειρο ζωής για εμάς που ζούμε στη Μ. Βρετανία. Έτσι κατηφορίζουμε και πάλι προς το Νότο για να βρούμε στη Λισαβόνα την κάτοχο του τίτλου και μια ομάδα που φοβόμαστε, τη Γαλλία. Επόμενος σταθμός μας μετά τη Feira η Leiria (μια ώρα έξω από τη Λισαβόνα προς Βορρά). Πρώτη μας δουλειά να ανταλλάξουμε το κουπόνι που είχαμε με κανονικό εισιτήριο. Όπου κι αν πήγαινε η Εθνική για προπονήσεις είχαμε τον τρόπο μας να τη βρίσκουμε και ας μην έγραφαν τον τόπο ούτε τα σαιτ στο Ιντερνέτ ούτε οι εφημερίδες, που ρωτούσαμε φίλους στην Ελλάδα για να μας πούνε. Το μυστικό δεν σας το λέμε κύριε Τσαπίδη το φυλάμε το κόλπο και για τη Γερμανία!
Έτσι λοιπόν για το γούρι , για να περάσουμε την ώρα μας αλλά και για να δώσουμε δύναμη στην ομάδα (είπαμε δεν ήμασταν εκεί για διακοπές …)βρισκόμαστε στο Massama μια κακόφημη περιοχή στα νότια προάστια της Λισαβόνας.
Φτάνουμε νωρίς εκεί και μετά από λίγο φτάνουν και οι Έλληνες δημοσιογράφοι με τους οποίους άλλωστε είχαμε γνωριστεί απ’όλες αυτές τις ημέρες σε γήπεδα και προπονήσεις. Μετά το τέλος της προπόνησης ο Μιχάλης Καψής έρχεται κοντά μας (στη γωνία που μας είχαν απομονώσει) μας λέει ότι θα δώσουν τα πάντα και εμείς με την σειρά μας τον ευχαριστούμε για τις έως τότε μεγάλες χαρές … Παραμονή του αγώνα κάνουμε προσπάθεια να επισκεφτούμε την Λισαβόνα όμως η οσμή της μέθης από την λαοθάλασσα των Άγγλων οπαδών μας αναγκάζει να γυρίσουμε στη Leiria όπου και βλέπουμε το ματς Πορτογαλία – Αγγλία. Η πρόκριση των Πορτογάλων όσο και να μας ικανοποίησε (οι Άγγλοι θέλανε πάλι το κύπελλο …) δεν μας άφησε να κοιμηθούμε πολύ καθώς το ξενοδοχείο μας ήταν δίπλα σε κεντρικό δρόμο και τα κορναρίσματα από τους ξέφρενους πανηγυρισμούς των Πορτογάλων έδιναν και έπαιρναν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες…
Το πρωινό του αγώνα με τη Γαλλία έχει έρθει…Μπαίνοντας στο δωμάτιο του Θοδωρή και του Γρηγόρη για να τους ξυπνήσω στην τηλεόραση μια μπάντα Πορτογάλων παίζει το «Final Countdown” Υπάρχει περίπτωση να χάσουμε, τους λέω, άμα ξεκινάμε έτσι τη μέρα μας;
Στη Λισαβόνα πλέον είμαστε αρκετοί. Κοντά στους 6.000 Έλληνες είναι εκείνη τη ημέρα και μας μεταφέρουν το κλίμα από την πατρίδα όλες αυτές τις ημέρες του Ευρωπαϊκού. Τραγούδι πριν τον αγώνα και από νωρίς και πάλι στο γήπεδο.
Αυτή τη φορά δεν κάνουμε λάθη και παίρνουμε τα μέτρα μας από την αρχή (τα γούρια μας). Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν λίγο απαισιόδοξοι και ότι φοβόμασταν αρκετά τη Γαλλία. Ο Ζαγοράκης δικαιώνει τους Καλαμαριώτες για ένα σύνθημα ακατάλληλο που είχαν βγάλει πριν τον αγώνα και αφορούσε αυτόν, τον Ζιζού και τον Λιζαραζού. Με συστημένη μπαλιά βρίσκει τον Χαριστέα κι αυτός μας στέλνει στον ουρανό! Η Εθνική κάνει το καλύτερό της παιχνίδι στην διοργάνωση και νικάει δικαιότατα τους θριαμβευτές του 2000! Εμείς δεν το πιστεύουμε αυτό που έχει συμβεί . “ΣΗΚΩΣΕ ΤΟ ΤΟ Γ… ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ…”!ναι το σύνθημα που στις 11 Ιουνίου κοροϊδεύαμε τους Αυστραλούς το τραγουδούσαμε τώρα εμείς…
Έξω από το «Jose Alvalade» έχει στηθεί τρελό πανηγύρι. Ένας τρελαμένος με βαμμένο πρόσωπο με αγκαλιάζει και συνειδητοποιώ ότι είναι ο Πέρης που έκανε μερικά χιλιόμετρα από την Καλαμάτα στη Λισαβόνα με το αυτοκίνητό του, μαζί με την παρέα του. Το πάρτι συνεχίζεται και στην Baixa στο κέντρο της Λισαβόνας και έξω από το ξενοδοχείο της Εθνικής .Δεν τους αφήνουμε ούτε να φάνε καθώς κολλήσαμε στην τζαμαρία του εστιατορίου …!
Συναντάμε και τον φίλο μας τον Άγγλο (τον συναντούσαμε πάντα στα πιο απίθανα σημεία σε όλες τις πόλεις που βρεθήκαμε και τον γνωρίσαμε σε ένα μαζαί κινητής τηλεφωνίας αγοράζοντας πορτογαλικές sim cards) , ο οποίος μας λέει την πρόβλεψη του ότι θα πάρουμε το Κύπελλο. Το πανηγύρι ατελείωτο στο δρόμο συναντάμε και τον Ανδρέα , ο οποίος από το κινητό του ενημερώνει τους Έλληνες για την ατμόσφαιρα που επικρατεί στη Λισαβόνα μέσω του βραδινού δελτίου ειδήσεων του Alpha.
Στο γυρισμό για την Leiria σ’ένα βενζινάδικο στις τουαλέτες θα έχουμε μια απρόσμενη συνάντηση με τον Σουηδό άρχοντα της αναμέτρησης τον Φρισκ. Θα τον συγχαρούμε (και που να ήξερε τι άκουγε κατά τη διάρκεια του αγώνα …) για την διαιτησία του.Την επόμενη μέρα ξεκουραζόμαστε και γνωρίζουμε τη Leiria.Συναντάμε άλλους 2 Έλληνες σ’ένα ταβερνάκι τον Στέφανο και τη Δάφνη από το Μόναχο. Σκέψεις για τελικό; ΄Όχι ακόμα …
30 Ιουνίου 2004
Αυτή τη φορά η διαδρομή γίνεται ανάποδα από το Νότο προς το Βορρά. Πίσω πάλι στην αγαπημένη μας πια …Feira όπου οι άνθρωποι του ξενοδοχείου και ειδικά ο Felipe χαίρονται που μας ξαναβλέπουν. Τόσες μέρες άλλωστε σ’αυτό το ξενοδοχείο είχαμε γίνει δικοί τους. Σειρά πλέον έχει του Νέτβεντ η παρέα και οι «ποιητές» από την Καλαμαριά το βρίσκουν : «Γ…και τον Ζιντάν για πλάκα και τώρα φέρτε μας τον Νέτβεντ το Μ….».
Τις ημέρες πριν από τον αγώνα ο Φελίπε μας ξεναγεί στην πόλη της Feira (τη Francessinia του “Amandius” Πορτογαλική σπεσιαλιτέ στο καλύτερο σημείο της πόλης για να τη γευτείς …την ανακαλύψαμε εγώ με τον Γρηγόρη μόνοι μας …Κοιλιόδουλοι γαρ …) αλλά και στις παραλίες του Ατλαντικού στο Faraduro και στο Esspinho.
Στο ξενοδοχείο μας συναντάμε και άλλους Έλληνες.Ένας απ΄αυτούς μας βοηθάει να βρούμε κι αυτή τη φορά το μέρος της προπόνησης … Τι και αν πήγαν σε βουνό που ουτε οι Πορτογάλοι δεν γνώριζαν που βρίσκεται εμείς συνεπείς στο ραντεβού μας στη Falpera, λίγο έξω από την Braga σ’ένα βουνό μέσα σε κάτι δάση. Μέρος ιδανικό για διακοπές ηλικιωμένων απ ‘όσο καταλάβαμε.
Φτάνοντας εκεί πολύ νωρίς καθίσαμε μέχρι να ξεκινήσει η προπόνηση στο μικρό καφενεδάκι δίπλα στο απομακρυσμένο ξενοδοχείο. Ένα αυτοκίνητο με πινακίδες από τις Σέρρες φτάνει επίσης και να σου άλλοι 3 Έλληνες στην παρέα μας .Αυτή τη φορά βλέπουμε και την προπόνηση πίσω από κάτι δίχτυα βέβαια και από αρκετά ψηλά αλλά βλέπουμε τα πάντα και κυρίως το χαβαλέ που κάνουν οι παίκτες στο εσωτερικό διπλό. Ο Κατεργιανάκης που αγωνίστηκε ως σεντερ φορ ανάγκασε πολλούς συμπαίκτες τους να τον χαρακτηρίσουν άσχετο! Ο Πορτογάλος αστυνομικός που φυλάει την είσοδο μας λέει ότι επειδή έχει δει τις προπονήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανία στο ίδιο μέρος , η δική μας ομάδα έχει διαφορετική νοοτροπία. Όταν τον ρωτάω τι εννοεί μου λέει ότι οι Έλληνες αθλητές διασκεδάζουν την προπόνηση σε αντίθεση με τις άλλες 2 ομάδες που οι παίκτες δεν έκαναν πλάκα μεταξύ τους… Ίσως και αυτό ενδεικτικό της ψυχολογίας της ομάδας.
Ο Καραγκούνης βγαίνει από την προπόνηση και όταν τον ρωτάμε «Ρε Γιώργο τι ντρίμπλα του έκανε εκεί του Ζιντάν?» γελάει ντροπαλά και το μόνο που βλέπουμε είναι το πόδι του σε τι κατάσταση είναι …αξίζουν τεράστια «Μπράβο» σ’αυτόν τον παιχταρά για το πώς έπαιζε τους αγώνες. Λίγο αργότερα ο Αντώνης Νικοπολίδης θα μας αναγνωρίσει από τις συχνές παρουσίες μας στις προπονήσεις από την αρχη του τουρνουά , θα μας ρωτήσει «Είστε τα παιδιά από την Καλαμάτα που είστε από την αρχή εδώ ε?» και θα βγάλει τη μπλούζα του να τη δώσει στο Θοδωρή και εμένα θα μου δώσει τα γάντια του…
1 Ιουλίου 2004
Η ημέρα του αγώνα έχει έρθει. Η νικάμε και μένουμε 3 μέρες ακόμα ή μετά τον αγώνα φεύγουμε για Ισπανία. Αυτή τη φορά και σε αντίθεση με την Γαλλία είμαστε αισιόδοξοι … Τι κι αν η Τσεχία ήταν η καλύτερη ομάδα του τουρνουά ,κάτι ότι θα το σφύριζε ο Κολίνα και πάλι στο Dragao κάτι ότι αυτό το γήπεδο μας είχε μαγέψει και δεν μπορούσε να μας πληγώσει , δεν ξέρω τι αλλά ήμασταν αρκετά αισιόδοξοι αυτή τη φορά … ¨Όπως άλλωστε μας είπε και ο φίλος μας ο Φελίπε (φανατικός Πόρτο) σ’αυτό το γήπεδο ομάδες με μπλε και άσπρο δεν χάνουν Ποτέ!
Έτσι λοιπόν από το πρωί και πάλι στους δρόμους … Γνώριμα τα στενά του Πόρτο για εμάς αλλά αυτή τη φορά πολλοί περισσότεροι Έλληνες σε σχέση με το πρωινό της 12ης Ιουνίου. Οι Τσέχοι στο δρόμο μιλάνε για 4αρες και για 5αρες. Μας τα ‘παν κι άλλοι αυτά παιδιά …
Στο γήπεδο 12.000 Έλληνες έχουν πάρτι.Δέκα λεπτά πριν αρχίσει ο Αγώνας στο θέαμα 12.000 οπαδών με γυρισμένες τις πλάτες να χορεύουν αγκαζέ όλο το γήπεδο μας φωτογράφιζε. Ο αγώνας ξεκινάει…οι Τσέχοι μπαίνουν δυνατά και χάνουν ευκαιρίες. Ο σεκιουριτάς μπροστά μου , μια συμπαθέστατη φιγούρα με δόντια αλά …Γεωργίου μου λέει «Μην αγχώνεσαι θα νικήσετε 0-1 και θα το βάλει ο Φύσσας» (οπαδός της Μπενφίκα αυτός) Στο ημίχρονο χάρις ένα παλικάρι Έλληνα φωτορεπόρτερ πίνουμε δυο γουλιές νερό από το δικό του το μπουκάλι και παίρνουμε κουράγιο για τη συνέχεια … Ο αγώνας είναι αγχωτικός και πάμε στην παράταση. Εκεί ξαφνικά ο κόσμος ξυπνάει και δίνει ρεσιτάλ «ΕΛΛΑΣ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕΕΕΟΟΟΟΟ!!!!» Όλοι με ότι απόθεμα φωνής μας έχει απομείνει. Μαζί με εμάς τα δίνουν όλα και οι παίκτες που φαντάζουν …Βραζιλία σ’αυτό το 15λεπτο.
Κερδίζουμε το κόρνερ και κοιτώντας τα ματριξ και το ρολόι κάνουμε και εμείς την ίδια σκέψη που κάνουν 20 εκατομμύρια Έλληνες σε όλο τον κόσμο. Το μυαλό μου πάει πίσω στις 12 Ιούνη. Την ώρα που ο Καραγκούνης σκόραρε στην ίδια εστία που τώρα είχαμε κερδίσει το κόρνερ εγώ ήμουν καθιστός.Χωρίς να σκεφτώ πιο πολύ κάθομαι αμέσως… Δεν βλέπω τίποτα μόνο ένα κύμα με πετάει !
Τα επόμενα λεπτά και για αρκετή ώρα δεν καταλαβαίνουμε που είμαστε ούτε τι έχει συμβεί …Αγκαλιάζω και φιλάω τον Σεκιουριτά (ναι εκείνον με τα δόντια σα του Γεωργίου …) δίπλα μου επικρατεί πανζουρλίσμός …άγνωστοι να με αγκαλιάζουν και να κλαίνε. Οι παίκτες έχουν έρθει μπροστά μας και πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά …ο συμπαθέστατος φροντιστής του γηπέδου από την Αλβανία που λόγω της θητείας του στο Ρέθυμνο μιλάει άπταιστα Ελληνικά μου κόβει λίγο χορτάρι από το Dragao και μου το δίνει. Ο Θοδωρής χόρευε για πολλά λεπτά πάνω στην καρέκλα του, έως που προσγειώθηκε άτσαλα και ξαφνικά, σπάζοντας το κάθισμά του! Ο Γρηγόρης δεν χάνει την ευκαιρία και παίρνει αυτό το σπάνιο Σουβενίρ από το Dragao να το έχουμε να καθόμαστε και να θυμόμαστε αυτά που ζήσαμε εκεί μέσα.. Αντί για το Μπιλμπάο λοιπόν αποφασίζουμε να πάμε στη Falpera να υποδεχτούμε την ομάδα. Τι κι αν στη ζωντανή του σύνδεση σας έλεγε το Mega ότι είναι εκατοντάδες Έλληνες εκεί …Εμείς οι 4 ήμασταν και κάναμε μπούγιο μαζί με τα δύο παιδιά που λένε το Στοίχημα στο Τηλε-¨Άστυ τον Γιάννη και τον Πάνο. Έρχεται η Εθνική και επιτέλους καταφέρνουμε να βγάλουμε μια φωτογραφία με τον Ότο!
Ο Γιούρκας μας βλέπει μπροστά του 2 η ώρα τα ξημερώματα στο βουνό και ξαφνιάζεται και αυτός. Γυρνώντας πίσω στο ξενοδοχείο γελάγαμε χωρίς φωνή. Το ότι βρισκόμασταν πλέον στον τελικό δεν τολμούσαμε να το ξεστομίσουμε ακόμα ούτε για αστείο …
4 Ιουλίου 2004
Έχουν περάσει πλέον πάνω από 20 ημέρες και εμείς ακόμα εκεί. Στην παρέα μας έχει προστεθεί και ο Γιώργος από την Καλαμάτα(ήταν στους 2 πρώτους αγώνες και επέστρεψε πάλι στον ημιτελικό με την Τσεχία). Την τελευταία μας μέρα στη Feira o Φελίπε αν και είχε άδεια από το ξενοδοχείο ήρθε να μας αποχαιρετήσει κάνοντας δώρο σε όλους μας από ένα κασκόλ της Πορτογαλίας. Εμείς τον ευχαριστήσαμε αλλά δυστυχώς του είπαμε ότι θα τον ξαναπικράνουμε. Το βράδυ περνάει η ώρα με κουβέντα στη ρεσεξιόν έως το πρωί με τα παιδιά τους Έλληνες που ήρθαν από το Warwick . Φεύγοντας από το ξενοδοχείο η καμαριέρα έχει βγει στην πόρτα και μας χαιρετάει τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο της Πορτογαλίας.
Leiria και πάλι στο δεύτερο ξενοδοχείο μας όλες αυτές τις ημέρες. Ήρθε η ώρα λοιπόν να πάρουμε αυτό το κουπόνι που έλεγε “FINAL GREECE” και να στηθούμε στα εκδοτήρια για να το ανταλλάξουμε. ¨Όταν είχαμε παραλάβει τα εισιτήρια μας στα τέλη Μαΐου βλέποντας το συγκεκριμένο κουπόνι βάζαμε τα γέλια και το βγάζαμε φωτογραφίες και τώρα είχε έρθει η ώρα που έπρεπε να το αποχωριστούμε για καλό βέβαια … !
Στο μέρος των ελληνικών εκδοτηρίων επικρατεί πανικός. Δέκα χιλιάδες Έλληνες σε ουρά δίνουν μάχη για ένα μαγικό χαρτάκι! Σκηνές που είχαμε ξεχάσει δυστυχώς κάνουν την εμφάνιση τους. Αλλάζουμε τα εισιτήρια μας αλλά ο Γιώργος που δεν είχε εισιτήρια από την ΟΥΕΦΑ (σαν τα δικά μας τα “Follow your team”) έχει αγχωθεί. Το βράδυ στο ξενοδοχείο της ΕΠΟ ευτυχώς θα είναι από τους τυχερούς και θα βρεί και αυτός. Εκεί περίπου 3.000 Έλληνες στις 2 η ώρα τα ξημερώματα περιμένουν για ένα εισιτήριο. Σκηνές αλλοφροσύνης κόσμος να διψάει για ένα εισιτήριο… Α ρε Γρηγόρη με την ιδέα σου ένα χρόνο πριν μας έσωσες …
Η μέρα του τελικού έχει έρθει και ξεκινάμε για την τελευταία μάχη αυτή τη φορά. Στο Peugeot 307 με τις βάσκικες πινακίδες … παίζει για ακόμα ένα πρωί το γνωστό «εθνικό» CD (όπως κάθε πρωι πριν τους αγώνες)για το οποίο είχα επιμεληθεί και είχα γίνει περίγελος στους άλλους της παρέας , το οποίο περιείχε από Ξυλούρη και Σαββόπουλο μέχρι Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Europe! Στη Λισαβόνα το κλίμα είναι εορταστικό και νιώθουμε σα να βρισκόμαστε στην Αθήνα. Πάνω από 30.000 Έλληνες βρίσκονται στην πόλη και οι περισσότεροι ψάχνουν για ένα εισιτήριο. Στο μετρό οι πορτογάλοι πλανόδιοι μουσικοί παίζουν μέχρι και το «Στην απάνω γειτονίτσα κάθονται δυο κορίτσια» για να βγάλουν κάτι παραπάνω.
Από νωρίς βρισκόμαστε στο μεγάλο εμπορικό κέντρο δίπλα στο γήπεδο. Εκεί ξανασυναντάμε το Γιώργο από τους “Blue Angels” και τον Σπύρο από την Πάτρα που έχουν γυρίσει πίσω για τον τελικό …μόνο που δεν έχουν εισιτήριο…Είχαν βλέπετε οι τραγουδιστές και τα μοντέλα και αυτοί που ήταν στην Πορτογαλία όταν άλλοι δεν γνώριζαν τι εστί ποδόσφαιρο ψάχνανε απεγνωσμένα στη μαύρη αγορά.
Καθώς τρώμε πριν από τον αγώνα ο Γιώργος από το Σίδνευ μας λέει ότι αν πάρουμε το Κύπελλο μας θέλει και τους τέσσερις παράνυφους στο γάμο του στην Αυστραλία (Ναι μας περιμένει του χρόνου τον Απρίλη εκεί …)!
Από το Εμπορικό ακόμα το κλίμα ζεσταίνεται «Έρχεται η …ώρα η μεγάλη Πορτογάλοι Πορτογάλοι…»¨ Στο στάδιο του Φωτός (Da Luz) μπαίνουμε για ακόμα μια φορά πολύ νωρίς. Είμαστε 17.000 Έλληνες μέσα και άλλοι τόσοι απ’έξω . Μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει που βρισκόμαστε… Την Πορτογαλία δεν τη φοβόμαστε… Βλέπαμε τον αγώνα σα να μην καταλαβαίνουμε ότι είναι τελικός …και τι τελικος μάλίστα… Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.
Από το 30ο λεπτό έως το 45ο στην κερκίδα στήνεται τρελό γλέντι. «Οεεε Ελλάς ολε ολεε …δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ …» ! Ναι αυτό το ίδιο σύνθημα που ξεκίνησε για πλάκα σε ένα πεζόδρομό το πρωι της 12η Ιουνίου στη Santa Catarina του Πόρτο από 15 άτομα τώρα τραγουδιέται από 17.000 κόσμου και αργότερα στη λήξη της Ολυμπιάδας από 70.000 κόσμου στην Αθήνα . Ο Χαριστέας μας στέλνει ξανα στους ουρανούς και ο Jimmy Jump μας δίνει ανάσες. Ο Μερκ σφυρίζει τη λήξη.
Αγκαλιάζομαι με τον Θοδωρή και κλαίμε με λυγμούς.Τι έγινε εκείνη τη στιγμή δεν ξέρω αλλά όσα χρόνια κι αν περάσουν θα θυμάμαι πάντα αυτές τις στιγμές…Λίγο μετά ο άλλος Θοδωρής σηκώνει το Κύπελλο και κάτι μπλε και άσπρα κομφετί σκορπούν στον αέρα. Το «ΓΕΙΑ» της Βανδή ακούγεται από τα μεγάφωνα και εμείς απλώς κοιτάμε ούτε πανηγυρίζουμε ούτε τίποτα. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έχει γίνει … Λίγα λεπτά μετά στο περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου χαιρετάμε τα παιδιά από την Αυστραλία. Τον Χάρη τον Γιώργο και τον Γιάννη (αδέρφια από το Σίδνει )τον Τζειμς , τον Αδαμ και την Εφη και όλους που δεν μπορώ να θυμάμαι τα ονόματα τους. Στη Leiria πάμε σε μια πιτσαρία να πάρουμε κάτι να φάμε. Μπαίνοντας μέσα στο γεμάτο μαγαζί όλοι είναι βαμμένοι στα χρώματα της Πορτογαλίας …σηκώνονται από τα τραπέζια που τρώνε και μας χειροκροτούν…Ακόμα θυμάμαι αυτή τη στιγμή και ανατριχιάζω …
Την άλλη μέρα παίρνουμε νωρίς το πρωί το δρόμο επιστροφής με το ίδιο κουραστικό ταξίδι.Στο δρόμο από την :Leiria για το Bilbao καθώς βρισκόμασταν στον αυτοκινητόδρομο A1 έξω από το Dragao γύρω στις 8 το πρωι θα κορνάρουμε και με τις σημαίες μας στα χέρια θα χαιρετίσουμε με το δικό μας τρόπο αυτό το γήπεδο που θα μας μείνει για πάντα χαραγμένο στις καρδίες μας …
Ίσως έγραψα πολλά αλλά για 26 μέρες μάλλον είναι πολύ λίγα Απλώς κλείνοντας εύχομαι όλα τα παιδιά που βρεθήκαμε εκεί τις μέρες εκείνες και ίσως τώρα διαβάζουν αυτές τις γραμμές όπου κι αν βρίσκονται από Αυστραλία έως Καναδά ( ο κύριος Γιωργος με το φίλο του το Σκωτζέζο) να είναι όλοι τους καλά και να είμαστε γεροί να ξαναβρεθούμε στη Γερμανία . Φυσικά ένα τεράστιο «Ευχαριστώ» και στους παίκτες της ομάδα μας που μας έκαναν τόσο υπερήφανους (ειδικά όσους ζούμε στο εξωτερικό) Πολλά χαιρετίσματα και στους συναδέλφους σας που βρεθήκαμε μαζί τους όλες αυτές τις μέρες ..ειδικά στον Ανδρέα Σερεβέτα ( Alpha Tv) στον Γιώργο (Τηλε-Αστυ) στον Σπύρο (τον οπερατέρ στην ΕΡΤ …μεχρι και στην Παπαρίζου έφερε γούρι) και στον …Μιχάλη τον Τσαπίδη , που τον φέραμε στη δύσκολή θέση να μας ρίχνει «πόρτες» στις προπονήσεις! Επίσης ένα πολύ μεγάλο “DANKE” στον αρχιτέκτονα αυτής της ομάδας. Με τη Βραζιλία κάποτε παίζαμε μόνο μέσα από ταινίες του Περράκη και τώρα τους αντιμετωπίζουμε σαν πρωταθλητές Ευρώπης. Τέλος ένα «OBRIGADO» (ευχαριστώ) δεν είναι αρκετό για (ίσως δεν υπάρχουν λόγια για να το περιγράψουμε αυτό) τους καταπληκτικούς οικοδεσπότες Πορτογάλους . που μας έκαναν να νιώσουμε σαν το σπίτι μας όλες αυτές τις 26 ημέρες…Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε κάποια μέρα …
υγ- Ευχαριστούμε πολύ τον Γιάννη για το πλούσιο υλικό (φωτογραφίες και βιντεο) που μας έστειλε από το Σύδνευ της Αυστραλίας
υγ- Αφιερωμένο στον Γρηγόρη Ζωντανό τον Λάζαρο Μαυρίδη τον Θοδωρή Καράμπελα και τον Γιώργο Μαυρίκη που μοιραστήκαμε αυτές τις αξέχαστες στιγμές στην Πορτογαλία
του Κώστα Γαζούλη
