Στο πλαίσιο της παγκόσμιας συνδρομής, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, προς τον Λίβανο, για την αντιμετώπιση των συνεπειών της έκρηξης της 4ης Αυγούστου, το Κέντρο Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας, σε συνδιοργάνωση με το Καλλιτεχνικό Στέκι και τη Νέα Κινηματογραφική Λέσχη, προγραμματίζουν, ξεκινώντας από τη Δευτέρα 24 Αυγούστου, μια σειρά κινηματογραφικών προβολών και εκδηλώσεων με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων. Τα έσοδα θα διανεμηθούν σε ανθρώπους που έχουν άμεση ανάγκη, σε στενή συνεργασία με το σύνδεσμο του Κέντρου στο Λίβανο, διευθυντή φωτογραφίας, μουσικό και συνεργάτη τού Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου, Pol Seif.
Συγκεκριμένα, προγραμματίζεται ένα τριήμερο ποικίλων εκδηλώσεων στις 3, 4 και 5 Σεπτέμβρη με προβολές, μουσική, ομιλίες και έκθεση έργων τέχνης προς πώληση. Επίσημη προσκεκλημένη και ομιλήτρια η κυρία Ζακία Άκρα, ερευνήτρια του Κέντρου Μεσογειακών, Μεσανατολικών & Ισλαμικών Σπουδών του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, θα παραβρίσκεται το τριήμερο αναπτύσσοντας διάφορες πτυχές της ιστορικής, πολιτικής και θρησκευτικής πραγματικότητας της περιοχής και θα απαντήσει σε όποιες ερωτήσεις τεθούν από τους παρευρισκόμενους. Οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν στο χώρο στάθμευσης του Αρχαιολογικού Μουσείου Καλαμάτας επί των οδών Μπενάκη και Παπάζογλου, με ελεύθερη συνεισφορά, ενώ θα υπάρχει λαχειοφόρος και κουτί οικονομικής στήριξης.
Ώρα έναρξης: 8.00 μ.μ.
Να σημειωθεί πως οι διοργανωτές επιθυμούν να ευχαριστήσουν δημόσια τον Κ. Παπαδόπουλο και το ξενοδοχείο «Βυζάντιον» για τη φιλοξενία της προσκεκλημένης, Ζακίας Άκρα.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ
24, 28 και 31 Αυγούστου, αντί του ανακοινωθέντος αφιερώματος στον Ιταλικό Κινηματογράφο (το οποίο θα μετατεθεί μέσα στο Σεπτέμβριο με νεότερη ανακοίνωση), το Κέντρο Δημιουργικού Ντοκιμαντέρ Καλαμάτας προγραμματίζει προβολές ταινιών ντοκιμαντέρ σχετικές με το Λίβανο, με τα όποια έσοδα προκύπτουν να διατίθενται για τον ίδιο σκοπό. Οι προβολές θα γίνονται στον πεζόδρομο επί της Μπενάκη 11, στις 9:30 μ.μ.
Συγκεκριμένα:
Δευτέρα 24 Αυγούστου
Τaste of cement, του Ziad Kalthoum (85’)
H «Γεύση του Τσιμέντου» – μια απεικόνιση εξόριστων εργατών. Μια εμπαθητική συνάντηση με ανθρώπους που έχουν χάσει το παρελθόν τους και το μέλλον τους, κλειδωμένοι σε ένα επαναλαμβανόμενο παρόν. Ένα ντοκιμαντέρ που παρακολουθεί Σύρους οικοδόμους που χτίζουν νέους ουρανοξύστες στη Βηρυτό, στα ερείπια του λιβανέζικου εμφυλίου πολέμου. Την ίδια στιγμή, τα ίδια τους τα σπίτια βομβαρδίζονται στη Συρία. Η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν τους επιτρέπει να φύγουν από το χώρο της οικοδομής μετά τη δουλειά. Κάθε νύχτα σε τρύπες κάτω από τον ουρανοξύστη περιμένουν νέα από την πατρίδα τους, ενώ οι αναμνήσεις του πολέμου τούς στοιχειώνουν.
Παρασκευή 28 Αυγούστου
Rasheed της Semia Badih (74’)
Η ταινία καταγράφει της ζωή του εκλιπόντος θείου της σκηνοθέτιδος, του Rasheed Broum, ο οποίος σκοτώθηκε σε ηλικία 29 ετών σε μια αεροπορική επιδρομή στην πόλη Σιδώνα κατά τη διάρκεια της ισραηλινής εισβολής στο Λίβανο το 1982 – τρία χρόνια προτού γεννηθεί η ίδια. Πάνω από 30 χρόνια μετά την τραγωδία η Samia ξεκινά μια αναζήτηση για να ανακαλύψει περισσότερα για την ιστορία της ζωής και του θανάτου του θείου της, όπως ειπώθηκε από τους φίλους και την οικογένεια που έζησαν και που τον ήξεραν καλύτερα, κυρίως η αδερφή του Rasha και ο καλύτερός του φίλος Ghassan.
Στην καρδιά της ταινίας είναι η ιστορία της αδερφής του Rasheed, της Rasha, η οποία δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στην απώλεια του αδερφού της.
Το Rasheed απαθανατίζει μια από τις πολλές ιστορίες του πολέμου από τη νότια πόλη της Σιδώνας του Λιβάνου διαμέσου του προσωπικού ταξιδιού της ίδιας της Badih.
Δευτέρα 31 Αυγούστου
Zeinab on the scooter της Dima El-Horr (81’) (α’ προβολή)
Η 23χρονη Ζεϊνάμπ είναι μια ήσυχη θρησκευόμενη μουσουλμάνα που δουλεύει σε μια εταιρεία που χορηγεί μικρά δάνεια σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη στη Βηρυτό. Κάθε μήνα η δουλειά της αξιολογείται με βάση των αριθμό των εγκεκριμένων συμβάσεων. Για τις ανάγκες της δουλειάς της γυρίζει την πόλη πάνω σε ένα σκούτερ, αψηφώντας τους άνδρες συναδέλφους της, που επίσης έχοντας υιοθετήσει το σκούτερ ως μέσο μεταφοράς, πετυχαίνουν περισσότερες συμφωνίες από τις γυναίκες συναδέλφους τους.
Η Ζεϊνάμπ γίνεται μια από τις πρώτες μουσουλμάνες γυναίκες που οδηγούν σκούτερ στη Βηρυτό. Για ένα χρόνο η ταινία την παρακολουθεί πάνω στο σκούτερ, τόσο στην επαγγελματική όσο και στην οικογενειακή και συναισθηματική ζωή της, προσπαθώντας να απαντήσει σε ένα βασικό ερώτημα: Πώς είναι να είσαι μια νεαρή Λιβανέζα σήμερα, να ζεις στις δημοφιλείς γειτονιές της Βηρυτού και να θέλεις να διεκδικήσεις την ατομικότητά σου σε μια πατριαρχική κοινωνία; Επιδεικνύοντας την επιθυμία της για χειραφέτηση και ελευθερία, η Ζεϊνάμπ φανερώνει μέσα από την ταινία όχι μόνο τη μοναδικότητά της, αλλά και τις αντιφάσεις της ζωής της.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Η έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού στις 4 Αυγούστου που συγκλόνισε όλο τον κόσμο, στοίχισε τη ζωή σε 137 μέχρι στιγμής ανθρώπους (ο τελικός απολογισμός αναμένεται να αποβεί βαρύτερος, καθώς δεκάδες άνθρωποι εξακολουθούν να αγνοούνται), άφησε πίσω 5.000 τραυματίες και περίπου 300.000 άστεγους. Το δε κόστος των συνολικών ζημιών εκτιμάται πως θα εκτιναχθεί έως και τα 15 δισ. δολάρια, καθώς έχει πληγεί το μεγαλύτερο μέρος της ανατολικής Βηρυτού, σε απόσταση ακόμη και 2,5 χιλιομέτρων από το λιμάνι.
Σημειώνεται πως η ίδια η ισχύς της έκρηξης, που έγινε αισθητή μέχρι την Κύπρο, την τοποθετεί μεταξύ των πέντε μεγαλύτερων ανθρωπογενών μη πυρηνικών εκρήξεων στα χρονικά.
Ωστόσο, τα χειρότερα για τη Βηρυτό δεν έχουν περάσει: το 85% των αποθεμάτων σιτηρών που βρίσκονταν στις αποθήκες έχει καταστραφεί, με αποτέλεσμα τα εναπομείναντα να καλύπτουν τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού μόνο για ένα μήνα. Επιπλέον τέθηκε εκτός λειτουργίας το κύριο λιμάνι του Λιβάνου, μιας χώρας αποκλειστικά προσανατολισμένης στις υπηρεσίες, η οποία καλύπτει τουλάχιστον το 80% των αναγκών της από εισαγωγές και περιβάλλεται γεωγραφικώς, αφενός, από το εχθρικό Ισραήλ, με το οποίο δεν υπάρχει επικοινωνία, και, αφετέρου, από την παραδομένη εδώ και μία δεκαετία στον πόλεμο Συρία.
Παράλληλα, από την έκρηξη επλήγη ο κεντρικός σταθμός ηλεκτροπαραγωγής, με αποτέλεσμα το δίκτυο, που ήδη από πριν λειτουργούσε πλημμελώς με συχνές διακοπές ρεύματος, να έχει πρακτικά παραλύσει.
Οι αυθόρμητες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης (από τη διάθεση δωματίων σε αστέγους μέχρι τις ομάδες νέων που αναλαμβάνουν να σκουπίσουν τους δρόμους από τα συντρίμμια της πόλης) δίνουν τη φωτεινή όψη μιας χώρας που δεν κάμπτεται από την τραγωδία. Όμως, η βαθύτερη πραγματικότητα είναι λιγότερο ενθαρρυντική. Ο Λίβανος παραμένει διαιρεμένος, αγανακτισμένος με ένα πολιτικό σύστημα που δεν μπορεί να αλλάξει, παραδομένος στη διαφθορά των κρατούντων και την παραμέληση των υποδομών και πλέον ακραία αποδυναμωμένος οικονομικά.
