Κάθε Σαββατοκύριακο με Θάρρος
Η διάλυση των πανεπιστημίων άρχισε μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, δηλαδή στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Συνεχίζεται σαράντα περίπου χρόνια και, ευτυχώς, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη φαίνεται ξαστεριά στον ορίζοντα.
Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ ότι το ΠΑΣΟΚ συνειδητά ήθελε τη διάλυση των πανεπιστημίων. Αυτό που ήθελε ήταν η εξουσία, η νομή της εξουσίας.
Μόλις το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ψήφισε νέο νόμο για τα πανεπιστήμια, σύμφωνα με τον οποίο οι φοιτητές έχουν την πλειοψηφία στα εκλεκτορικά σώματα.
Οι φοιτητές αυτοί δεν ήταν εκπρόσωποι των φοιτητών, αλλά προτεινόμενοι από τις φοιτητικές οργανώσεις των κομμάτων. Δηλαδή, υπήρχε άμεση εμπλοκή των κομμάτων στις εκλογές των πανεπιστημιακών. Έκτοτε, οι εκλογές των πανεπιστημιακών δε γίνονται με βάση τις επιστημονικές περγαμηνές τους, αλλά με βάση τους κομματικούς συσχετισμούς. Έτσι, οι φοιτητές-εκπρόσωποι των κομμάτων άρχισαν να αποφασίζουν για τη διοίκηση και το μέλλον των πανεπιστημίων. Έτσι, τα κόμματα μαγάρισαν και τα πανεπιστήμια.
Ίσως το πιο τραγικό είναι ότι άρχισε μια συναλλαγή μεταξύ φοιτητών και καθηγητών. Οι φοιτητές ψήφιζαν αυτούς που τους βόλευαν στους βαθμούς, στα μεταπτυχιακά, στα ευρωπαϊκά προγράμματα κ.λπ. Τα όσα λέγονταν σε φοιτητικά πηγαδάκια για αυτά τα θέματα ξεπερνούν κάθε φαντασία. Και αυτό το αίσχος συνεχιζόταν μέχρι πρόσφατα.
Βέβαια, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, έτσι και στη διάλυση των πανεπιστημίων πρωτοστατούσαν οι ψευτο-προοδευτικές δυνάμεις, δηλαδή οι δυνάμεις της ψευτο-αριστεράς.
Ένα σημαίνον στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ο αείμνηστος καθηγητής Κρεμαστινός, προσωπικός γιατρός του Ανδρέα Παπανδρέου, γράφει για αυτό το νόμο και τη διάλυση των πανεπιστημίων (Εφ. Το Βήμα, 28 Μαΐου 2006):
«Κανένα πανεπιστήμιο σε όλον τον κόσμο δε διοικείται σήμερα με τρόπο που επιτρέπει τη συναλλαγή διδάσκοντος και διδασκομένου και εκμαυλίζει τους νέους μας από τα πρώτα τους πανεπιστημιακά βήματα. Σε κανένα πανεπιστήμιο του κόσμου τον καθηγητή διευθυντή της κλινικής ή του εργαστηρίου δεν τον εκλέγουν οι υφιστάμενοι, ο οποίος, με τη σειρά του, είναι υποχρεωμένος να “μεριμνήσει” για την προαγωγή και την “αξιοκρατική” εξέλιξη των υφισταμένων του!
Από την άλλη πλευρά, οι εκάστοτε υποψήφιοι πρυτάνεις και πρόεδροι των σχολών, για να εξασφαλίσουν την πλειοψηφία των εκλεκτόρων φοιτητών, είναι υποχρεωμένοι να συζητήσουν, να συμφωνήσουν, να διαπραγματευθούν και, το χειρότερο, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και να συναλλαγούν για να εξασφαλίσουν τις ψήφους των φοιτητών, οι οποίοι δεν είναι ούτε καν εκπρόσωποι του συνόλου των φοιτητών, αλλά φοιτητές-εκλέκτορες που ορίζονται από τις φοιτητικές οργανώσεις των πολιτικών κομμάτων. Η συναλλαγή σε ορισμένες περιπτώσεις φθάνει και στο επίπεδο των διευκολύνσεων από τους υποψηφίους ακόμη και στο θέμα των φοιτητικών εξετάσεων… Η εικόνα ενός καθηγητή που εκλιπαρεί το φοιτητή προκειμένου να επιτύχει την εύνοιά του είναι, πραγματικά, ακαδημαϊκά αποκρουστική».
Με άλλα λόγια, αυτά τα αμούστακα κομματικά στρατιωτάκια, χωρίς να γνωρίζουν τι σημαίνει πανεπιστήμιο, χωρίς καμία εμπειρία και γνώση για τη λειτουργία του, αποφάσιζαν για τη λειτουργία και το μέλλον των πανεπιστημίων.
Επιπλέον, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, ολόκληρη η αριστερή οπισθοδρομική κομπανία αποφάσιζε καταλήψεις στα πανεπιστήμια. Πήγαιναν στον αξιοθρήνητο πρύτανη, του έλεγαν ότι αποφάσισαν κατάληψη, αυτός τους έδινε τα κλειδιά και αποχωρούσε από το πανεπιστήμιο. Μαζί του αποχωρούσαν οι καθηγητές και οι διοικητικοί υπάλληλοι. Και για τους περισσότερους, αυτή η κατάσταση ήταν χαράς ευαγγέλια, αφού πληρώνονταν χωρίς να πηγαίνουν στη δουλειά τους.
Μετά δύο-τρεις μήνες, ανάλογα με τις ορέξεις των ψυχασθενών καταληψιών, η κατάληψη έληγε, γιατί άρχιζαν οι εξετάσεις. Τρόπος του λέγειν εξετάσεις, αφού στις περισσότερες σχολές ήταν παρωδία εξετάσεων: καμιά επιτήρηση στους εξεταζόμενους, αντιγραφές από όλους σχεδόν τους φοιτητές. Επιπλέον, αυτή η δράκα των κομματικών τραμπούκων που εξέλεγε τον πρύτανη και αποφάσιζε για τις καταλήψεις, περνούσε τα μαθήματα με άριστα, χωρίς εξετάσεις.
Και μια λεπτομέρεια: κάθε 1η και 16η του μηνός, οι κομματικοί τραμπούκοι άνοιγαν τις πόρτες για να πληρωθούν οι διοικητικοί υπάλληλοι. Να πληρωθούν και οι καθηγητές, που άλλοι συμπαραστέκονταν στα φασιστοειδή απομεινάρια και άλλοι αδιαφορούσαν για τις καταλήψεις και τα χάλια του πανεπιστημίου.
Είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στα πανεπιστήμια; Όχι μόνο τέτοια, αλλά και χειρότερα (κλοπές, καταστροφές κ.τ.λ.). Κι αυτά τα ξέρουν όλοι.
Έχοντας αυτά υπόψη, μπορούμε να πούμε: ευτυχώς που το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ και η κεντροδεξιά προσπαθούν να βάλουν τάξη στο μπάχαλο των πανεπιστημίων.
Γράφει ο Παύλος Μάραντος*
*Ο Παύλος Μάραντος είναι Έλληνας και Ευρωπαίος πολίτης
marantosp@gmail.com
