Τις στρεβλώσεις της δασικής νομοθεσίας λόγω των οποίων δημεύονται οι περιουσίες χιλιάδων Ελλήνων πολιτών, παρουσιάζει σε αναλυτική του ανακοίνωση ο Πανελλήνιος Σύλλογος Ιδιοκτητών Αγροτικών Ακινήτων. Όπως τονίζει, αυτές δημιουργούν ένα αρνητικό ρεκόρ εξαφάνισης των βοσκοτόπων στην Ελλάδα, με θλιβερά αποτελέσματα για την ελληνική κτηνοτροφία και την εξαγωγική δυναμική της χώρας σε αυτόν τον κρίσιμο τομέα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία της Ελλάδας σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία.
Η ανακοίνωση έχει ως εξής:
Προσφυγή
«Επειδή σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών βρίσκονται ένα βήμα πριν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο σχεδιάζουν να προσφύγουν για να αναγνωρίσουν τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των περιουσιών τους, που νομιμοφανώς δημεύτηκαν μέσω υποβολιμαίων νομοθετημάτων και τροποποιητικών διοικητικών πράξεων της δασικής νομοθεσίας.
Επειδή η νομοθετική αυτή μεθόδευση λειτούργησε εις βάρος των κτηνοτρόφων και των κληρονόμων τους, οι οποίοι κατάντησαν πρόσφυγες στην πατρίδα τους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να προστρέξουν στην τουρκική κυβέρνηση για να αναγνωρίσουν την περιουσία τους που βρίσκεται στην ελληνική επικράτεια!
Αναγνώριση που όμως συνεπάγεται απαλλοτρίωση, αφού οι βοσκότοποι μεν ναι θα τους ανήκουν, πλην όμως θα απαγορεύεται η όποια χρησιμοποίησή τους, επειδή η δασική νομοθεσία, δηλαδή του κράτους, τους έχει χαρακτηρίσει δασική έκταση, με όσα συνεπάγεται αυτή η απαλλοτρίωση για την αποζημίωση που θα επιδικάσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Κτηνοτροφία
Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Ιδιοκτητών Αγροτικών Ακινήτων αντιπαραθέτει – διά του προέδρου του κ. Δημήτρη Κοτσώνη – τέσσερα τεκμηριωμένα επιχειρήματα/απαντήσεις, οι οποίες αποκαλύπτουν όλους τους λόγους που η διαστρέβλωση μία σειράς διατάξεων της δασικής νομοθεσίας εξαφάνισαν τους βοσκότοπους από τη χώρα, δημεύοντας τις περιουσίες χιλιάδων Ελλήνων.
Αφορμή για τη λεπτομερή καταγραφή των επιχειρημάτων που ακολουθούν, στάθηκαν οι δημοσιοποιημένες απόψεις δασολόγων για το φλέγον ζήτημα του τεκμηρίου κυριότητας του Δημοσίου, που έχει τεθεί το 1979 (ν. 998), καθώς και του χαρακτηρισμού τους ως δασικών εκτάσεων, που αποτελεί πηγή του προβλήματος και πρωταρχικός λόγος της δήμευσης των περιουσιών χιλιάδων πολιτών, εξαιτίας της διαστρέβλωσης της έννοιας του δάσους και της δασικής έκτασης η οποία έχει εμφιλοχωρήσει στον κλάδο των δασολόγων.
Μίας διαστρέβλωσης η οποία οδήγησε σε ολική καταστροφή ένα μεγάλο κομμάτι της μετακινούμενης κτηνοτροφίας, αναγκάζοντας και αυτή που έχει απομείνει σε εξαφάνιση, με την καταφυγή της στις ακριβές ζωοτροφές. Με αποτέλεσμα να κατακρημνιστούν οι συνθήκες ανταγωνιστικότητας της ελληνικής κτηνοτροφίας έναντι της κτηνοτροφίας των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης. Επίσης αναδεικνύεται, γιατί η προσφυγή των πολιτών στα Συμβούλια Δασών, προκειμένου να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους, προσομοιάζει σε παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα. Ενώ αποκαλύπτεται τι υποκρύπτεται πίσω από την απόφαση για τους παραλιακούς βοσκότοπους των Κυκλάδων, οι οποίοι, υπό προϋποθέσεις, μπορούν να περιέλθουν στην κατοχή των νόμιμων ιδιοκτητών τους, την ίδια στιγμή που δημεύονται οι βοσκότοπους στην ηπειρωτική χώρα, που δεν αξίζουν ούτε 300 ευρώ το στρέμμα.
Απαντήσεις
Για την αποκατάσταση της ορθής εικόνας παρουσίασης του ζητήματος, ο πρόεδρος του Συλλόγου Ιδιοκτητών Αγροτικών Ακινήτων, Δημήτρης Κοτσώνης, απαντάει μία προς μια στις αιτιάσεις των δασολόγων, έτσι όπως έχουν αυτές δημοσιοποιηθεί στον ελληνικό Τύπο.
1. Οι δασολόγοι ισχυρίζονται: Ότι οι νόμοι του ελληνικού κράτους που νομοθετήθηκαν μετά την απελευθέρωση, καθόρισαν ότι οι βοσκότοποι αποτελούν κρατική περιουσία. Αυτό δεν είναι αληθές. Το αληθές είναι ότι όλοι αυτοί οι νόμοι παρείχαν το δικαίωμα στους ιδιοκτήτες βοσκοτόπων να αποδεικνύουν την ιδιοκτησία τους ακόμη και με χρησικτησία, που ίσχυσε μέχρι το 1915!
Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ελευθέριος Βενιζέλος στη συνέχεια θέσπισε το Δασικό Κώδικα το 1929, ο οποίος διαχώρισε τα δάση και τις δασικές εκτάσεις από τους βοσκότοπους, για τους οποίους δεν ίσχυε το τεκμήριο κυριότητας του Δημοσίου. Με το νόμο 998/ 1979 εξαφανίστηκε η έννοια και η κατηγορία του βοσκότοπου, όπως αυτή προσδιορίζονταν με το Δασικό Κώδικα του 1929. Έκτοτε, οι βοσκότοποι χαρακτηρίζονται δασικές εκτάσεις, με συνέπεια να ισχύει και επ’ αυτών το τεκμήριο ιδιοκτησίας υπέρ του Δημοσίου, που συνεπάγεται τη δήμευση της περιουσίας μας. Οι διατάξεις του νόμου 998/79 στηρίχτηκαν σε σχετική εισήγηση της Διεύθυνσης Δασών, η οποία μέσω των διατάξεων αυτών και των εγκυκλίων, με τις οποίες η Δημοσία Διοίκηση συνηθίζει να μεταβάλει την έννοια των νόμων, επιχείρησε να προστατεύσει τα συμφέροντα του κράτους, δημεύοντας όμως τις δικές μας ιδιοκτησίες.
2. Οι δασολόγοι επικαλούνται μία σειρά διατάξεων με τις οποίες το ελληνικό κράτος προσπάθησε να αναγνωρίσει την ιδιοκτησία των βοσκοτόπων (και σήμερα δασικών εκτάσεων) που κατείχαν ιδιώτες σε διάφορα μέρη της Ελλάδος. Όμως, είναι χαρακτηριστικό ότι και κατά την τελευταία τροποποίηση του νόμου 998/1979 επιχειρήθηκε να συμπεριληφθούν τα Ιόνια νησιά στο τεκμήριο υπέρ του Δημοσίου κατόπιν σχετικής εισήγησης της Διεύθυνσης Δασών. Μάλιστα, μόλις την τελευταία στιγμή της ψήφισης, μετά τον ξεσηκωμό κατοίκων δικηγορικών συλλόγων κ.λπ. οργανώσεων, εξαιρέθηκε το ιδιοκτησιακό τους από τις διατάξεις της δασικής νομοθεσίας όπως και της Μάνης.
Βοσκότοποι
3. Οι δασολόγοι δεν αναφέρουν, επίσης, τον αρχικό δασικό κώδικα του ελληνικού κράτους του 1929, ο οποίος καθόρισε ότι δάσος και δασική έκταση είναι εν πάση περιπτώσει η έκταση εκείνη η οποία μπορεί να αποδώσει δασικά προϊόντα εντός λογικού χρονικού διαστήματος. Ένας ορισμός που δε διαφέρει από εκείνον που δίνει στα δάση ο διεθνής οργανισμός FAO και που χρησιμοποίησε η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία καταμέτρησε την χλωρίδα των κρατών της, από την οποία προέκυψε ότι οι βοσκότοποι στην Ελλάδα καταλαμβάνουν το 18% της επιφάνειάς της και τα δάση 51%. Ενώ σύμφωνα με τους δασικούς χάρτες δεν υπάρχουν βοσκότοποι και τα δάση στην Ελλάδα υπερβαίνουν το 70%! Με λίγα λόγια, δημεύονται όλοι οι βοσκότοποι στην Ελλάδα, επειδή τους ονομάσαμε δασικές εκτάσεις, αλλά και κάθε έκταση στην οποία υπάρχουν φρύγανα ή φτέρη κ.λπ., γεγονός, που είχε ως αποτέλεσμα το 95% σε αρκετά των νησιά των Κυκλάδων να χαρακτηρίζεται δάσος! Πράξη που ξεσήκωσε τους βουλευτές όλων των κομμάτων στις Κυκλάδες και ανάγκασε τον τότε υφυπουργό κ. Σ. Φάμελλο να προβεί σε τροποποίηση του νόμου με υπουργική απόφαση. Έπειτα δε από εισήγηση του Συμβουλίου Δασών, έδωσε το δικαίωμα σε επιτροπή από τρεις Δασάρχες, να προβαίνουν σε αποχαρακτηρισμό των φρυγανότοπων στα νησιά των Κυκλάδων (έτσι ονομάζουν τους βοσκότοπους στα νησιά), χαρακτηρίζοντάς τους χορτολιβαδικές εκτάσεις. Χαρακτηρισμός που εφόσον οι εκτάσεις τους έχουν μέγιστο ύψος 100 μ. και μέγιστη κλίση 12%, το Δημόσιο αναγνωρίζει ότι είναι ιδιοκτήτες, εφόσον έχουν συμβόλαιο μετεγγραμμένο πριν από τις 23/2 του 1946, ή άλλα επίσημα έγγραφα. Δημιουργήθηκαν έτσι οι συνθήκες για συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, γιατί όλοι γνωρίζουμε πόσο αξίζουν όλα τα παραλιακά βοσκοτόπια των Κυκλάδων…
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, δημεύει τους βοσκότοπους στην ηπειρωτική χώρα, που δεν αξίζουν ούτε 300 ευρώ το στρέμμα! Το θλιβερό αποτέλεσμα που προκύπτει από όλα τα προαναφερθέντα, είναι η ολική καταστροφή ενός μεγάλου κομματιού της μετακινούμενης κτηνοτροφίας, αναγκάζοντας και αυτή που έχει απομείνει σε εξαφάνιση, με την καταφυγή της στις ακριβές ζωοτροφές, αντί της φτηνής τροφής που προσφέρουν οι βοσκότοποι, όπως άλλωστε υποδεικνύουν και όλες οι σχετικές μελέτες, καθώς και η Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να δημιουργηθούν συνθήκες ανταγωνιστικότητας της ελληνικής κτηνοτροφίας, έναντι και της κτηνοτροφίας των χωρών της κεντρικής Ευρώπης με τα πλούσια βοσκοτόπια και τις φτηνές ζωοτροφές.
4. Οι δασολόγοι παραπληροφορούν για ένα ακόμη ζήτημα. Την προσφυγή των πολιτών στα Συμβούλια Δασών, τα οποία μπορούν να αποφασίσουν και να αποδώσουν την ιδιοκτησία στους πολίτες, για τις δασικές πλέον εκτάσεις – και όχι για τους βοσκότοπους – που ισχυρίζονται οι ιδιοκτήτες ότι τους ανήκουν. Για τις οποίες, ακόμη και αν αναγνωριστεί η ιδιοκτησία τους, απαγορεύεται η οποιαδήποτε αξιοποίησή τους, ακόμη και η δενδροφύτευση!
Τα συμβούλια αυτά δεν παρέχουν καμία αντικειμενικότητα για τους εξής λόγους:
α. Την πλειοψηφία κατέχουν οι δασάρχες και όχι μόνον, αλλά προεδρεύουν και σε αυτά σε περίπτωση κωλύματος του δικαστή που προΐσταται, αφού είναι φυσικό λόγω φόρτου εργασίας του δε θα μπορεί να παρευρίσκεται σε αυτά. Πλειοψηφία η οποία διαμορφώνεται μέσα από τη συμμετοχή ατόμων οι επιχειρήσεις των οποίων εξαρτώνται από τις αποφάσεις των δασαρχών (π.χ. βιομήχανοι ξύλου) και όχι μόνον, αλλά και από μέλη του δημοσιοϋπαλληλικού ιερατείου, το οποίο είναι προφανές ότι δεν μπορεί να στραφεί κατά του συναδελφικού κλάδου της δασικής υπηρεσίας.
β. Ο εισηγητής σε αυτά τα συμβούλια είναι δασάρχης, που ούτε αντικειμενικότητα μπορεί να έχει, εν όψει όλων των ανωτέρω, ούτε νομικές γνώσεις κατέχει για να είναι εισηγητής για την ισχύ των συμβολαίων και λοιπών εγγράφων για τα οποία καλείται το συμβούλιο να αποφασίσει.
γ. Προϋπόθεση για να κατατεθεί η αίτηση σε αυτά τα συμβούλια είναι ο ιδιώτης να αποδεχθεί το χαρακτηρισμό στον οποίο θα έχει προβεί ο δασάρχης ή οι δασικοί χάρτες περί της χλωρίδας στην ιδιοκτησία του. Αν, δηλαδή, ο δασάρχης ή οι δασικοί χάρτες έχουν χαρακτηρίσει την έκταση χορτολιβαδική ή δασική, άλλος χαρακτηρισμός δεν υπάρχει και το συμβούλιο θα αποφασίσει ότι ο ιδιώτης δεν έχει περιουσία, δεν μπορεί ο ιδιώτης να αμφισβητήσει το χαρακτηρισμό και χάνει εκ του ασφαλούς την περιουσία του. Άραγε και κατόπιν όλων των παραπάνω, πόσοι ιδιοκτήτες θα κατέφευγαν σε αυτά το Συμβούλια, διατεθειμένοι να χάσουν την περιουσία τους; Μήπως, όμως, κάποιοι θα έμπαιναν στον πειρασμό να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεση του δασάρχη; Μήπως η λειτουργία των συμβουλίων αυτών δημιουργεί συνθήκες για συναλλαγές κάτω από το τραπέζι;
δ. Δεν αναφέρεται στη νομοθεσία κανένα απολύτως κριτήριο στο οποίο θα στηρίξει την απόφασή του το συμβούλιο δασών, το οποίο κατά τους δασολόγους θα αποδώσει το δίκαιο, τη στιγμή κατά την οποία το κράτος απορρίπτει ακόμη και τα μεταγεγραμμένα συμβόλαια που έγιναν μέχρι το 1946, όταν δεν υπήρχαν οικοπεδοποιήσεις και επομένως αντικείμενο για καταπατήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, η δική μας απάντηση είναι η απόφαση του ευρωδικαστηρίου, που καταδίκασε την Ελλάδα να πληρώσει 5 δισεκατομμύρια δραχμές στους ιδιοκτήτες της έκτασης στην Αγία Μαρίνα Αττικής, την οποία η Χούντα χαρακτηρίζοντάς δασική και συνεπώς κρατική, την κατέλαβε και έφτιαξε παραθεριστικές κατοικίες για τους αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού.
Εάν αυτό επιζητούν οι κύριοι δασολόγοι, θα το καταφέρουν. Θα καταφέρουν, όμως, μαζί να καταστραφεί και η Ελλάδα όχι από τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στο οποίο θα καταφύγουμε, αλλά από απαγόρευση της Ανάπτυξης και των Επενδύσεων, που απεγνωσμένα χρειάζονται οι άνεργοι Έλληνες και όχι οι πλούσιοι. Ανάπτυξη, που καθίσταται αδύνατη για έναν και μοναδικό λόγο: Το απέραντο δάσος στο οποίο έχει μετατρέψει την Ελλάδα η δασική νομοθεσία και οι εμμονές των δασολόγων».
