Ανταπόκριση βρήκε το σχόλιο που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα στο «Θ» (Σάββατο 24/10, σελ. 2) για το αναίτιο κόψιμο μιας σειράς νεαρών δέντρων (αρμυρίκια) δίπλα από την περίφραξη των γηπέδων τένις της Δυτικής Παραλίας.
Δεν ήταν, όμως, ούτε από τους αρμοδίους του Δήμου Καλαμάτας ούτε φυσικά από τους υπαίτιους αυτής της άδικης και ακατανόητης θυσίας (σε περίπτωση που πρόκειται για ιδιωτική αυθαιρεσία) σε βάρος του αστικού μας πρασίνου, που ποτέ δε θα είναι αρκετό.
Ήταν από τον παλιό αντιδήμαρχο Γιώργο Κυριακόπουλο, ο οποίος, μεταξύ άλλων, είχε διατελέσει επί τετραετία υπεύθυνος τεχνικών υπηρεσιών και πρασίνου. «Τις τελευταίες εβδομάδες έχουν κοπεί δεκάδες δέντρα, 15-20 ετών, που κρατούσαν σκιά τα καλοκαίρια. Είναι μια κακή συνήθεια που υπάρχει στη χώρα μας και στην πόλη μας εδώ και πολλά χρόνια. Και ειδικά με τις λεύκες, που λένε ότι είναι “άρρωστες”, ενώ δεν έχουν τίποτα σε πολλές περιπτώσεις», σχολιάζει ο κ. Κυριακόπουλος, ενώ αναφέρεται και στην πρακτική του κλαδέματος μεγάλων δέντρων, που μάλλον θυμίζει κατακρεούργηση παρά περιποίηση πρασίνου.
Όπως εξηγεί, το ότι δε γίνεται τακτικά το κατάλληλο κλάδεμα είναι που οδηγεί μετά σε τέτοιες λανθασμένες πρακτικές, προκειμένου να αρθεί η επικινδυνότητα από μεγάλα κλαδιά που μπορεί να πέσουν σε περιπτώσεις έντονης κακοκαιρίας. Μάλιστα, όπως προσθέτει ο ίδιος, η αποκοπή όλων των κλαδιών αναγκάζει τα δέντρα να διοχετεύουν τη «δύναμή» τους στις ρίζες κι έτσι δημιουργούνται προβλήματα στο οδόστρωμα και τα πεζοδρόμια.
«Τα δέντρα τα έχουμε ανάγκη. Δε θυμάμαι ποτέ τέτοια ξηρασία και τον Νέδοντα χωρίς ίχνος νερού. Παλιότερα είχα θερμομετρήσει την Ακρίτα σε σχέση με τη Φαρών, όπου λόγω των δέντρων η θερμοκρασία σε καιρό καύσωνα ήταν 3-4 βαθμούς χαμηλότερη» ανέφερε ακόμη ο κ. Κυριακόπουλος.
Το πώς φερόμαστε στα δέντρα δείχνει παραστατικά τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη φύση εν γένει, ενώ η δημόσια πρακτική επηρεάζει και την ιδιωτική ή και το ανάποδο, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο. Η εικόνα των πετσοκομμένων δέντρων, πέραν όλων των άλλων, είναι θέαμα αποτρόπαιο και θλιβερό και δείχνει έλλειψη σεβασμού προς τη ζωή και αλαζονεία προς το προαιώνιο. Άλλοτε θαλερά, αγέρωχα, καταπράσινα ή λουλουδιασμένα πανέμορφα πλάσματα, να στέκουν άψυχα κούτσουρα ξερά; Πριν, λοιπόν, βάλουμε εμπρός το πριόνι, ας σκεφτούμε καλά αν η παραμικρή δενδροθυσία είναι αναγκαία. Κι αν είναι, μη χάσουμε την επιλογή να φυτέψουμε ένα νέο δέντρο στη θέση του…
Χ.Ε.
