Ο 22χρονος Γιάννης Αγγελόπουλος του Λεβαδειακού είναι ένας από τους πολλά υποσχόμενους νέους Έλληνες τερματοφύλακες και κατάγεται από τη Μεσσηνία (αξίζει να σημειωθεί ότι στην ίδια ομάδα εντάχθηκε το καλοκαίρι και ο έτερος νεαρός Καλαματιανός γκολκήπερ, ο Παναγιώτης Μπεσσής).
Ετοιμάζεται για το πρωτάθλημα της Super League 2 και την πρεμιέρα με την ΑΕ Καραϊσκάκη στην Άρτα έχοντας ως απώτερο στόχο την άνοδο, που ίσως είχε επιτευχθεί από πέρυσι, αν ο κορωνοϊός δεν οδηγούσε σε πρόωρη διακοπή της αγωνιστικής δράσης. Για την ακρίβεια η πανδημία χάλασε και τα προσωπικά του σχέδια για μια (σχεδόν συμφωνημένη) μετεγγραφή στο εξωτερικό, όμως μετά το …βάπτισμα του πυρός στην Κύπρο, με την ομάδα της Πάφου, η Λιβαδειά είναι από τον περασμένο Γενάρη η τωρινή του ποδοσφαιρική …Ιθάκη:
«Είναι μια χαρά, μια πανέμορφη πόλη, με απλή ζωή, πολύ κοντά σε χαρακτηριστικά με την Καλαμάτα. Και ο Λεβαδειακός μια πολύ καλή ομάδα, που, όπως και πέρυσι, έχει βλέψεις για άνοδο. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές είμαστε μικροί σε ηλικία κι έτσι, θα έλεγα, ότι συνεννοούμαστε καλύτερα.
Σε ομαδικό επίπεδο ο στόχος είναι το πρωτάθλημα και σε ατομικό να βοηθήσω αυτή την προσπάθεια της ομάδα μου, να βελτιωθώ και να δείξω τι αξίζω.
Έχουμε ανταγωνισμό στη θέση του βασικού τερματοφύλακα, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς μας κάνει καλύτερους».
Πέρα από τον Λεβαδειακό ο Γιάννης Αγγελόπουλος, τρέφει ευρωπαϊκές φιλοδοξίες, έχοντας τα προσόντα, την υπομονή και την επιμονή για να τις κυνηγήσει: «Σίγουρα υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν υψηλότεροι στόχοι. Όπως για κάθε ποδοσφαιριστή όνειρο είναι να παίξω στο εξωτερικό. Ο κάθε ποδοσφαιριστής χαράζει τη δική του πορεία. Είμαι ακόμη μικρός και δεν έχω καταφέρει τίποτα μέχρι τώρα. Σε κάθε ομάδα που πάω το παλεύω και προσπαθώ να δείχνω ποιος είμαι ώστε να καταφέρω κάτι καλύτερο την επόμενη χρονιά. Βάζω μικρούς στόχους μέσα στη χρονιά, ώστε να τους πετυχαίνω, για να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ. Για την ώρα είμαι ευχαριστημένος. Δεν είναι απαραίτητο να πηγαίνεις μπροστά, σε μεγαλύτερη ομάδα, κάθε φορά, μπορεί να πας σε κάποια μικρότερη κι αυτό να σε βοηθήσει. Είναι σημαντικό να βρεθεί το κατάλληλο τάιμινγκ, να σε εμπιστευτεί η ομάδα να παίξεις και να πας καλά κι εκεί θα δείξει»…
Ο Μεσσήνιος τερματοφύλακας, που έχει μεγαλώσει στην Αθήνα, διατηρώντας όμως τις ομορφότερες παιδικές αναμνήσεις από τις «καλοκαιρινές διακοπές στο χωριό», το Χαρακοπιό και τη Χρυσοκελλαριά, έχει συνδέσει το όνομά του με τον Ολυμπιακό, αν και ξεκίνησε από τις ακαδημίες της ΑΕΚ σε ηλικία 7-8 ετών. Στην ηλικία των 10 διέκριναν τα προσόντα του άνθρωποι των «ερυθρολεύκων» και στον Ολυμπιακό πέρασε απ’ όλες τις αγωνιστικές βαθμίδες, πανηγυρίζοντας τρία αναπτυξιακά πρωταθλήματα, παίρνοντας μοναδικές εμπειρίες και εφόδια δύο χρόνια ως επαγγελματίες, αλλά και (έμμεσα) εξασφαλίζοντας μια θέση στην Εθνική μας ομάδα των Νέων.
Μεγάλο «σχολείο» αποτέλεσε πέρυσι και η Κύπρος: «Ήταν πανέμορφα. Η πρώτη χρονιά που έφυγα από την Αθήνα και την οικογένειά μου για να πάω σε μια ξένη χώρα -που είναι βέβαια πολύ κοντά στην Ελλάδα και στον τρόπος ζωής και σε πολλά- να μείνω μόνος μου και να πάω σε μια άλλη ομάδα, πέρα από τον Ολυμπιακό, όπου ήμουν για πάρα πολλά χρόνια. Κι εκεί και η διοίκηση και η ομάδα της Πάφου ήταν πολύ καλά. Ένα διαφορετικό πρωτάθλημα, διαφορετικός τρόπος ζωής γιατί ήμουν μόνος μου, αλλά αντεπεξήλθα νομίζω πολύ καλά και έμαθα πολλά πράγματα. Πήρα τα πρώτα μου επαγγελματικά ματς, δούλεψα με νέους ανθρώπους, με πολλούς ξένους ποδοσφαιριστές, είδα ένα διαφορετικό επίπεδο -κάτι που με βοήθησε πολύ».
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Γιάννης Αγγελόπουλος παράλληλα με τις υποχρεώσεις του ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής είναι φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Σπουδάζει Μηχανικός Οικονομίας και Διοίκησης, παρακολουθώντας με συνέπεια τις φοιτητικές του υποχρεώσεις, που την περίοδο του κορωνοϊού γίνονται σε μεγάλο βαθμό εξ αποστάσεως. Η στάση του αποτελεί πραγματικά παράδειγμα προς μίμηση, κόντρα στην αντίληψη που θέλει τον αθλητισμό να μην συμβαδίζει με τα γράμματα:
«Πρέπει να συνδυάζεις πράγματα, να γεμίζεις τη μέρα σου, να έχεις πολλούς στόχους. Από μικρός είχα και το σχολείο και το ποδόσφαιρο. Το ένα χωρίς το άλλο δεν θα έβγαινε. Το ποδόσφαιρο το είχα σε πρώτη μοίρα γιατί μου άρεσε πολύ και τα κατάφερνα όσο περνούσαν τα χρόνια. Ήταν η δουλειά που είχα επιλέξει για να ζήσω. Αν ήταν όμως μόνο το ένα από τα δύο θα αισθανόμουν μισός άνθρωπος», καταλήγει ο Γιάννης Αγγελόπουλος, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει καταφέρει τυχαία να φτάσει εδώ που βρίσκεται, συνδυάζοντας αγωνιστικά προσόντα και μια ολοκληρωμένη ισχυρή προσωπικότητα, όπως απαιτείται για την δύσκολη θέση του τερματοφύλακα…
Χ.Ε.
