«Η γνώση διώχνει το φόβο, η επαφή και η αποδοχή του διαφορετικού κάνουν πιο ανθρώπινη την κοινωνία μας»
Οι ιστορίες ήταν ανέκαθεν ένας ιδανικός τρόπος για να διδαχθούν τα παιδιά και να εξοικειωθούν με δύσκολα θέματα. Αυτό, προφανώς, έχει κατά νου και η Καλαματιανή νηπιαγωγός Έλενα Τασιοπούλου, που ήδη μας έχει χαρίσει 5 σημαντικά παιδικά βιβλία. Το νεότερο από αυτά θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες, στις 25 Νοεμβρίου, και είναι «Μια Ζαχαρένια Ιστορία» που μας μαθαίνει για τον νεανικό διαβήτη.
Επειδή «η γνώση είναι που διώχνει κάθε φόβο μακριά» και «η επαφή μας με το διαφορετικό και η αποδοχή του κάνουν πιο ανθρώπινη την κοινωνία μας», όπως χαρακτηριστικά λέει η κα Τασιοπούλου, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, η Μελένια, έρχεται για να βοηθήσει τα παιδιά με διαβήτη και τις οικογένειές τους να διαχειριστούν μια νέα πραγματικότητα και, κυρίως ίσως, όλους εμάς τους υπόλοιπους να κατανοούμε και να στηρίζουμε αυτούς τους μικρούς καθημερινούς ήρωες που στερούνται βασικές «κανονικότητες».
Για τη νέα γλυκιά της ιστορία, αλλά και εν γένει για το βιβλίο, καθώς και τη νέα πραγματικότητα της πανδημίας και της «καραντίνας», η Έλενα Τασιοπούλου μίλησε στο «Θ», αφήνοντας αισιόδοξα μηνύματα…
-Πώς προέκυψε το θέμα του νέου σου βιβλίου και τι μαθαίνει στα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους;
Αφορμή για το νέο μου βιβλίο στάθηκε η γνωριμία μου με μια «πιτσιρίκα», η οποία έχει σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1(ΣΔΤ1).
Αρχίζει μια νέα σχολική χρονιά και φέρνει μπροστά μου τη Νάγια. Ένα παιδί που είχε απορριφθεί από άλλα σχολεία λόγω της πάθησής της. Κι εκεί είναι που ξεκινά η ενημέρωση και το ταξίδι μου στον κόσμο του διαβήτη. Διαβάζω, ενημερώνομαι, με βοηθάει και η οικογένεια της Νάγιας, συμμετέχω σε σεμινάρια, μπαίνω σε ομάδα διαβητικών για μεγάλους, για να γνωρίσω καλύτερα το πώς αισθάνονται και συμπορεύονται με το διαβήτη.
Η Μελένια, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, ενημερώνει με τρόπο απλό, χωρίς να φοβίζει τα παιδιά και να ενοχοποιεί την οικογένεια που ενδεχομένως αντιμετωπίζει ένα τέτοιο θέμα.
Το βιβλίο ενημερώνει για τα συμπτώματα του διαβήτη, για το πώς η γρήγορη και έγκαιρη διάγνωση σώζει από πολλές δυσμενείς καταστάσεις, για την αποδοχή και τα στάδια που περνάει ένα παιδί και η οικογένεια του, για τη συμβολή της τεχνολογίας στο θέμα αυτό και, τέλος, με τρυφερό τρόπο δείχνει την ενσωμάτωση του παιδιού και, κατ’ επέκταση, του διαβήτη, σε μια κλειστή κοινωνία όπως είναι η σχολική τάξη.
-Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που είχες στο να διαχειριστείς ένα παιδί με διαβήτη και τι σου έκανε εντύπωση «εντρυφώντας» στην ασθένεια;
Δεν αντιμετώπισα κάποια δυσκολία. Ήταν πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μου τι ήθελα, αλλά και στην καρδιά μου. Αν θέλεις, η δυσκολία είναι τώρα. Γιατί θεωρώ χρέος μου αυτό το βιβλίο, το μήνυμα αυτού του βιβλίου, να φτάσει παντού. Θα πρέπει να ενημερώσει το κάθε παιδί, την κάθε δασκάλα, τον κάθε άνθρωπο που θα συναντήσει ένα τέτοιο παιδί, να το δεχτεί και να μη φοβηθεί.
Πραγματεύομαι ένα δύσκολο θέμα, όπως έχω κάνει και με τα υπόλοιπα βιβλία μου, η γνώση είναι που διώχνει κάθε φόβο μακριά, η επαφή μας με το διαφορετικό και η αποδοχή του κάνουν πιο ανθρώπινη την κοινωνία μας.
-Πόσα βιβλία έχεις γράψει πλέον συνολικά και πώς είναι η ανταπόκριση;
Συνολικά έχω γράψει 5 βιβλία. Τα βιβλία μου αφορούν στον ψυχικό κόσμο του παιδιού. Στο πρώτο μου βιβλίο «Ο Άρης δε φοβάται το σκοτάδι» βλέπουμε ένα παιδί που νικά το φόβο του για το σκοτάδι. Ακολουθεί ο «Φαίδωνας, ο ξεχωριστός μου αδερφός» με θέμα τον αυτισμό, που ανέβηκε με επιτυχία στο θέατρο, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Αϊβάζη και κείμενο δικό μου, το οποίο βραβεύτηκε από την UNESCO. Ακολουθεί το βιβλίο «Ανδριάνα», το οποίο πραγματεύεται το φυλετικό και κοινωνικό ρατσισμό. Στη συνέχεια γράφω το βιβλίο «Ο Έκτορας», το οποίο μιλά για τη σπουδαιότητα της αυτοπεποίθησης στη ζωή του παιδιού. Το τελευταίο μου βιβλίο «Μια ζαχαρένια ιστορία», το οποίο αναφέρεται στο σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1(ΣΔΤ1), θα κυκλοφορήσει τέλος του μήνα από τις εκδόσεις Υδροπλάνο και την εικονογράφηση έχει κάνει η καταξιωμένη στο χώρο Αλεξία Λουγιάκη.
-Και τι θα ακολουθήσει;
Πάντα στροβιλίζεται στο μυαλό μου το επόμενο έργο, είναι μια εσωτερική ανάγκη που δε σταματά ποτέ. Με αυτό επικοινωνώ, εξωτερικεύω τη γνώση και την εμπειρία μου. Αυτό που πάντα αλλάζει σ’ εμένα είναι ότι ενώ δουλεύω ένα θέμα, έρχεται ένα νέο ερέθισμα και μου ανατρέπει τα δεδομένα.
-Η πανδημία και η καραντίνα τελικά ωφέλησαν ή έβλαψαν τα βιβλία;
Η πανδημία όχι, η καραντίνα ναι.
Ακούγεται αντιφατικό, όπως άλλωστε είναι και τα συναισθήματα που βιώνουμε με την πανδημία. Τη μια νιώθουμε αισιοδοξία και από την άλλη φόβο. Λόγω της πανδημίας έκλεισαν βιβλιοπωλεία, βιβλιοθήκες, ακυρώθηκαν εκθέσεις βιβλίων, παρουσιάσεις βιβλίων, περιορίστηκαν οι εκτυπώσεις νέων, με συνέπεια να κοπεί η προσωπική επαφή του αναγνώστη με το συγγραφέα και το βιβλίο.
Στην καραντίνα ο αναγνώστης βρήκε χρόνο, μάλιστα πολύ χρόνο, για να διαβάσει βιβλία.
Σημειώθηκε αύξηση αγοράς βιβλίου, ειδικά στην κλασική λογοτεχνία, δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο διαβάστηκαν ή ήταν και αυτή μια σπασμωδική κίνηση. Οι ηλεκτρονικές παραγγελίες του βιβλίου αυξήθηκαν, ειδικά στην καραντίνα του Μαρτίου.
Στο κομμάτι το δημιουργικό θεωρώ ότι κάποιοι συνάδελφοι θα επηρεαστούν, θα πάρουν δείγματα της εποχής, θα ακούσουν τη σιωπή και την κραυγή της πανδημίας, που θα τους οδηγήσει στην αποτύπωσή της.
-Πώς βιώνουν τα μικρά παιδιά την πανδημία, τα μαθήματα με μάσκα και την τηλεκπαίδευση;
Τα παιδιά είναι πολύ πιο προσαρμοστικά από τους μεγάλους. Προσαρμόζονται πιο εύκολα σε νέες καταστάσεις και συνθήκες. Φορούν χωρίς δυσαρέσκεια τη μάσκα τους, δίχως να χάσουν το χαμόγελο και την παιδικότητά τους.
Το θέμα είναι εμείς οι μεγάλοι πώς αντιδράμε και προσαρμοζόμαστε, με ποιον τρόπο χειριζόμαστε τις καταστάσεις γύρω μας, γιατί αυτόν τον τρόπο βλέπουν τα παιδιά μας. Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε υπεύθυνους αυριανούς πολίτες, πρέπει εμείς να δώσουμε το καλό παράδειγμα στους εν δυνάμει σούπερ ήρωες, εμείς να συνετιστούμε με το κάθε μέτρο προστασίας για την καταπολέμηση της πανδημίας.
Ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση και όλοι καλούμαστε να αντεπεξέλθουμε στη νέα πραγματικότητα. Όλοι να επιδείξουμε ατομική ευθύνη. Θα τα καταφέρουμε!
Η δια ζώσης μάθηση δεν μπορεί να αντικατασταθεί, βέβαια, με την εξ αποστάσεως μάθηση, χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι, καλούμαστε όμως να αντεπεξέλθουμε σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα, κρατώντας ζωντανό το ενδιαφέρον του μαθητή για μάθηση και γνώση. Είναι ένα στοίχημα, το οποίο θα πρέπει να κερδηθεί από τους δασκάλους.
-Υπάρχει εν τέλει αισιόδοξο μήνυμα μέσα από όλη αυτή την ιστορία;
Τίποτα δεν έρχεται για να μείνει για πάντα, ούτε και οι σκέψεις! Θα περάσει όλο αυτό που ζούμε, ίδιοι δε θα είμαστε, δεν μπορεί να είμαστε.
Σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας μας θα το διαχειριστεί ανάλογα με την προσωπικότητά του, την ψυχολογική του κατάσταση και ιδιοσυγκρασία. Ως άνθρωποι θα βγούμε πιο δυνατοί και υπεύθυνοι. Αυτό θα φανεί μακροπρόθεσμα.
Στα ήδη θετικά της πανδημίας είναι η ενίσχυση του ρόλου της τεχνολογίας σε πολλούς τομείς, όπου πολλές ανθρώπινες δραστηριότητες τροποποιήθηκαν, με βασικότερη την εκπαιδευτική διαδικασία, που αντιμετώπισε δυναμικά την πρόκληση της αξιοποίησης των τεχνολογικών εργαλείων. Επίσης, σε παγκόσμιο επίπεδο είδαμε περισσότερη συνεργασία χωρών για την αντιμετώπιση του κοινού εχθρού.
Να θυμόμαστε ότι το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν από το ξημέρωμα. Όλα θα πάνε καλά!
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
