Γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές περιμένουν πως και πως το άνοιγμα των σχολείων
Η πανδημία και η «καραντίνα» έχουν φέρει τα πάνω- κάτω στην καθημερινότητά μας, με τη μετατροπή της σχολικής τάξης σε μια ψυχρή οθόνη να είναι μέρος αυτής της εξωπραγματικότητας, που όλοι εύχονται να τελειώσει όσο γίνεται πιο γρήγορα με αίσιο τρόπο.
Στην περίπτωση του σχολείου, όπως και σε πολλά άλλα, ισχύει το ότι «έπρεπε να το χάσουμε για να το εκτιμήσουμε», με σχεδόν καθολική συμφωνία στο ότι οι υπολογιστές δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την δια ζώσης εκπαίδευση.
Αλλά ας αφήσουμε γονείς, εκπαιδευτικούς και μαθητές να μας πουν πώς βιώνουν όλη αυτή την εμπειρία της αναγκαστικής τηλεκπαίδευσης…
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το σπίτι της Σταυρούλας που έχει μετατραπεί σε ένα… 4θέσιο σχολείο, καθώς από εκεί η ίδια κάνει τηλεμαθήματα για το φροντιστήριο Αγγλικών που διατηρεί στη Μεσσήνη, το μεσημέρι παραλαμβάνουν το… ποντίκι τα δύο αγόρια (Δημοτικού) της οικογένειας, ενώ μέσω της οθόνης του υπολογιστή παρακολουθεί τα μαθήματά της στο Πανεπιστήμιο η μεγάλη κόρη (χωρίς να λείπει και η τηλεργασία για τον μπαμπά της… παρέας).
Πώς είναι αυτή η εμπειρία; «Η τηλεκπαίδευση μας έδειξε έναν καινούργιο τρόπο να γίνονται τα μαθήματα και θεωρώ ότι ήρθε για να μείνει. Για ορισμένες περιπτώσεις αποτελεί άριστη λύση και τώρα με την πανδημία, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν σε πολλά επίπεδα, είναι σπουδαίο ότι δίνεται η δυνατότητα να συνεχίσουν τα παιδιά το σχολείο. Για καθημερινή, όμως, βάση σε καμία περίπτωση δεν είναι λύση, ιδιαίτερα όσον αφορά στα παιδιά.
Το ζωντανό μάθημα δεν το αντικαθιστά τίποτα! Όταν υπάρχει άμεση επαφή, υπάρχει και η έκφραση των συναισθημάτων, χαμόγελα, χαρές, λύπη, παρατηρήσεις, ενώ τώρα όλα χάνονται πίσω από μια μαύρη οθόνη…».
Ο μικρός Οδυσσέας, αν και αγαπάει το σχολείο και παραμένει επιμελής, ανταποκρινόμενος και στο έξτρα υλικό, βγάζει αρνητικά συναισθήματα κάθε φορά που είναι να συνδεθεί στο μάθημα, καθώς η διδασκαλία μέσα από μια οθόνη τον κουράζει και τον κάνει να βαριέται.
Σε άλλες τάξεις, όπως στην Στ’ όπου φοιτά ο Ηλίας, μπορεί να υπάρχουν μεγαλύτερες δυσκολίες και τεχνικά θέματα.
Για τη Μαρία που είναι φοιτήτρια και προφανώς είναι πιο συνειδητοποιημένη σε αυτό που κάνει, η τηλεκπαίδευση είναι μεγάλη διευκόλυνση και την προτιμά.
Σημαντικό πρόβλημα είναι και το μοίρασμα του χρόνου, που δε φτάνει για όλα τα παιδιά, καθώς μιλάμε συχνά για τάξεις με 15-20 μαθητές, τονίζει η Σταυρούλα.
Στα φροντιστηριακά μαθήματα τα πράγματα είναι μάλλον καλύτερα, καθώς τα τμήματα είναι ούτως ή άλλως ολιγομελή και η ροή του μαθήματος είναι ικανοποιητική. Ωστόσο, οι καθηγητές-καθηγήτριες επωμίζονται μεγαλύτερο φόρτο, δεδομένου ότι πρέπει να συμπληρώσουν τις ώρες που χάθηκαν για διάφορους, τεχνικούς και μη λόγους.
-Καλαματιανός μπαμπάς με παιδί στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία και τις απόψεις του για την τηλεκπαίδευση: «Της αρέσει το μάθημα γιατί το βλέπει σαν παιχνίδι, θέλει όμως και το σχολείο της. Πάει Δευτέρα τάξη, οπότε αναγκαστικά αυτά που κάνουν στην τηλεκπαίδευση τα ξανακάνουμε, όπως περίπου και στο σχολείο. Θεωρώ ότι μαθαίνει. Παίζει μεγάλο ρόλο η/ο δασκάλα/ος. Η εντύπωσή μου είναι ότι καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια και μπράβο τους.
Για την τηλεκπαίδευση, πιστεύω ότι σε τόσο μικρά παιδιά δεν πρέπει ούτε ως ιδέα να υπάρχει, παρά μόνο σε έκτακτες καταστάσεις σαν αυτή. Μακάρι να άνοιγαν τα σχολεία, όμως αν πρόκειται να γίνει όπως λειτουργούσαν πριν κλείσουν, καλύτερα είναι να μην ανοίξουν καθόλου. Δηλαδή να σχολούν την ίδια ώρα, να υπάρχουν θέματα με τη σχολική καθαριότητα, να υπάρχουν τάξεις με 25 και περισσότερα παιδιά…
Βασικός όρος πρέπει να είναι και τα τεστ. Αν βρεθεί κρούσμα σε μαθητή η δάσκαλο, τεστ για όλα τα παιδιά της τάξης. Προληπτικά τεστ έπρεπε να γίνουν από την αρχή, αλλά φαίνεται ότι το είδαν σαν κόστος. Να το τώρα το κόστος: 100 νεκροί τη μέρα και 2 μήνες πολύς κόσμος χωρίς δουλειά…».
-Ως μαμά μαθητή στην τελευταία τάξη του Λυκείου, εκπαιδευτικός και η ίδια, η Γιάννα λέει: «Τα παιδιά έχουν βγει εντελώς εκτός προγράμματος. Αντί να σηκώνονται το πρωί να πάνε σχολείο, αναγκάζονται να μένουν κλειδωμένα σε ένα δωμάτιο. Ο γιος που πάει στη Γ’ Λυκείου παρακολουθεί και συμμετέχει, αλλά κάνει ταυτόχρονα κι άλλα πράγματα και σίγουρα το μάθημα δεν είναι τόσο αποδοτικό, όπως θα ήταν στην τάξη. Είναι και εύκολο να παρασυρθούν οι μαθητές και να προτιμήσουν να ξαναμπούν κάτω από το πάπλωμα κι εκεί χρειάζεται να επεμβαίνει ο γονέας… Κέρβερος, εφόσον φυσικά βρίσκεται στο σπίτι και δεν εργάζεται αυτές τις ώρες.
Η τηλεκπαίδευση είναι λύση ανάγκης. Η φυσική παρουσία και επαφή δε συγκρίνονται. Για τη Γ’ Λυκείου είναι καταστροφή και εδώ τα φροντιστήρια έρχονται να συμπληρώσουν ό,τι χάνεται, αλλά δεν έχουν όλα τα παιδιά αυτή τη δυνατότητα και πολλά είναι αυτά που κέρδιζαν από το μάθημα μέσα στην τάξη».
-Και με τη Μουσική τι γίνεται; Η κα Αγγελική λέει: «Στη Μουσική, όπως και σε όλες τις τέχνες, είναι απαραίτητο το μάθημα να γίνεται από κοντά. Μέσω του υπολογιστή είναι εντάξει η θεωρία ή να δείξεις κάποια βίντεο, όμως στα υπόλοιπα είναι απαραίτητη η άμεση επαφή με το παιδί. Κάθε φορά τραγουδά, λέει ή παίζει ένα παιδί και ο χρόνος δε μας φτάνει, καθώς ούτως ή άλλως οι ώρες είναι μειωμένες. Ο καθαρός χρόνος διδασκαλίας είναι μειωμένος, γιατί ο χρόνος μπροστά στην οθόνη είναι υπερβολικός για όλους μας και εμείς πρέπει επιπλέον να προετοιμάσουμε τα μαθήματα.
Τα τηλεμαθήματα που κάνουμε τώρα είναι απλώς για να διατηρηθεί η επαφή και να μη χανόμαστε.
Κάθε δημιούργημα των παιδιών είναι ένας θησαυρός και χρειάζεται άμεσα την ανταπόκρισή σου, να το επαινέσεις, να το διορθώσεις όπου χρειάζεται. Είναι και θέμα μάθησης και θέμα ψυχολογίας. Τώρα καλούνται τα παιδιά να στείλουν το έργο τους με μήνυμα… Τα παιδιά περιμένουν πώς και πώς ν’ ανοίξουν τα σχολεία».
-Αυτά συμβαίνουν στο Δημοτικό, γιατί στο Μουσικό Γυμνάσιο τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Η Αντωνία, μαμά δύο κοριτσιών που φοιτούν εκεί, λέει:
«Πόσο φυσιολογικό και αποδοτικό μπορεί να είναι να παίζει το παιδί βιολί από το σπίτι και να πρέπει ο καθηγητής να αξιολογήσει και να κάνει παρατηρήσεις και διορθώσεις μέσω οθόνης ή να πρέπει να παίξει πιάνο, έχοντας γυρίσει το όργανο προς την καθηγήτρια; Και βέβαια πόσοι έχουν στο σπίτι τους πιάνο και πόσοι μπορούν να διαθέτουν από μια ηλεκτρονική συσκευή για κάθε παιδί. Προσωπικά αναγκάστηκα να αγοράσω τάμπλετ για το δεύτερο παιδί.
Στο Μουσικό ήταν πάντα δύσκολο και το ωράριο, καθώς μιλάμε για 9ωρα. Τώρα έχουν συμπτυχθεί ακόμη περισσότερο οι ώρες, με πολύ μικρά διαλείμματα και όταν το μάθημα γίνεται μέσω υπολογιστή είναι ακόμη πιο εξουθενωτικό, αλλά επιπλέον προκαλεί πίεση και υπερένταση. Σκεφτείτε ότι πριν φωνάζαμε στα παιδιά να μην κάθονται πολλή ώρα στο κομπιούτερ και τώρα τα αναγκάζουμε…
Τα τεχνικά προβλήματα είναι συχνά, οι μαθητές δεν προλαβαίνουν να σημειώσουν και δυσκολεύονται πολλές φορές να συνεννοηθούν.
Και βέβαια, στα παιδιά λείπουν οι φίλοι, οι καθηγητές, το σχολείο…».
-Με κόρη στο Γυμνάσιο η Μαίρη, είναι αρκετά απογοητευμένη: «Είναι μια προσπάθεια χωρίς αντίκρισμα. Δύσκολο πράγμα η διαχείριση 27 μαθητών που δε βλέπει ο καθηγητής. Η κόρη μου παρακολουθεί χωρίς να συμμετέχει».
-«Πλάκα μου κάνεις; Με έξι ώρες μπροστά στην οθόνη ο εγκέφαλος δεν ξεκουράζεται. Να δούμε πού θα βγει όλο αυτό» μου είπε στα …πεταχτά φίλη που συνάντησα στο δρόμο.
-«Καλή είναι η τηλεκπαίδευση, αρκεί να είναι με… 1 παιδί» σχολίασε μια άλλη φίλη που επίσης ρώτησα «στο πόδι».
-«Μου αρέσουν, αλλά βαρέθηκα τα τηλεμαθήματα και γενικά την καραντίνα!» ήταν η κουβέντα που δεν περίμενα να ακούσω από το γιο μου, μαθητή της Γ’ Λυκείου, σε αντίθεση με την αδελφή του που υποστηρίζει ότι όσα παιδιά έχουν ιδιαίτερη… αγάπη στους Η/Υ, προτιμούν την τηλεκπαίδευση.
-Ο κ. Λ. είναι δάσκαλος Αγγλικών και συμπυκνώνει την εμπειρία του ως εξής: «Στα θετικά της τηλεκπαίδευσης είναι αυτή καθαυτή η ύπαρξή της, δηλαδή το γεγονός ότι λειτουργεί ως ένα υποκατάστατο, τέλος πάντων, της δια ζώσης σχολικής μαθησιακής διαδικασίας. Επίσης, το γεγονός ότι βοηθά τη γνωριμία των πολύ νεαρών παιδιών με την χρήση του υπολογιστή και της πληροφορικής για σκοπούς άλλους, πέραν των παιχνιδιών. Στα μειονεκτήματα είναι η τηλεκπαίδευση συνεχίζει την διαδικασία των μαθημάτων μεν, αλλά στερείται της δυνατότητας να κοινωνικοποιεί τα παιδιά. Συνεπώς, η δεύτερη σημαντικότατη προσφορά του σχολείου, που είναι η ένταξη του παιδιού στην κοινότητά του και η εξ αυτής κοινωνικοποίηση του παιδιού, δεν υφίσταται στην περίπτωση των διαδικτυακών μαθημάτων».
-Η κα Χ. είναι Μεσσήνια νηπιαγωγός και παρά τις δυσκολίες έχει καταφέρει να διατηρεί μια καλή μαθησιακή ροή και συμμετοχή στην τάξη της. Τονίζει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετωπίζουν τα παιδιά με ειδικές δυσκολίες και εν γένει αργή μάθηση, που δεν μπορούν να βοηθηθούν όπως γίνεται στην τάξη. Γενικά, όμως, η άποψή της είναι ότι το… τηλεσχολείο δεν υποκαθιστά σε καμία περίπτωση την πραγματική τάξη. Η ίδια επισημαίνει ακόμη ότι είναι λάθος η παρεμβατική πρακτική των γονέων που παρατηρείται πολύ έντονα στα Νηπιαγωγεία και τα Δημοτικά, καθώς εμποδίζεται η αυτονόμηση των παιδιών. Σε πολλές περιπτώσεις οι μαθητές, αντί να παρακολουθούν τους δασκάλους τους, κοιτάζουν τους γονείς, ενώ δε λείπουν και οι φορές που απαντούν αντί γι’ αυτούς ή τα βοηθούν στις ασκήσεις τους. Επιπλέον, αυτή η διαρκής… επιτήρηση αγχώνει τους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι μπορεί να δεχθούν «κατηγορίες» τύπου δεν «είπες στο παιδί μου να πει μάθημα» ή δεν εμφανίζεται στην οθόνη, κάτι που είναι φυσικό να συμβαίνει, αφού ο χρόνος δε φτάνει.
«Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί κάνουν εξαιρετική προσπάθεια για να διατηρήσουν το ενδιαφέρον, αλλά πολλές φορές αυτό δεν αρκεί, καθώς τα παιδιά έχουν βαρεθεί πλέον, με αποτέλεσμα να μην προσέχουν ή να… βολτάρουν. Είναι πολύ λογικό να κουράζονται όταν αναγκάζονται να είναι τόσες ώρες στον υπολογιστή, καθώς μάλιστα δεν υπάρχει μόνο το σχολείο. Πολλά παιδιά μπορεί να έχουν επιπλέον ξένες γλώσσες, γυμναστική ή άλλες δραστηριότητες. Κι όλα αυτά κόντρα στην προσπάθεια που κάναμε όλοι να μειώσουμε τις ώρες που τα παιδιά μας είναι εκτεθειμένα στις οθόνες…
Η τηλεκπαίδευση είναι μια προσωρινή λύση για να κρατηθεί η επαφή. Είναι αναγκαίο κακό και ας ελπίσουμε ότι δε θα διαρκέσει για πολύ ακόμη…».
-Η κα Φ. δασκάλα και μητέρα τριών παιδιών, εκ των οποίων το «νηπιάκι» της οικογένειας σταμάτησε να παρακολουθεί λόγω …φόρτου μαθημάτων στο σπίτι, λέει: «Ανάλογα με το πόσο δουλεύει webex γίνονται και τα μαθήματα. Στην αρχή ήταν τραγικά τα πράγματα και τα παιδιά μου συνδέονται τελικά καλύτερα από το κινητό.
Δεν καταφέρνουν όμως όλα τα παιδιά να παρακολουθούν κι ένας λόγος είναι οι πολυμελείς οικογένειες. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν σε κάθε σπίτι πολλές συσκευές κι έτσι σε κάποιες περιπτώσεις οι γονείς αναγκάζονται να διαλέξουν ποιος θα κάνει μάθημα και συνήθως αυτά είναι τα μεγαλύτερα παιδιά, που έχουν πιο πιεστικές υποχρεώσεις.
Τα ιδιωτικά σχολεία έχουν δική τους πλατφόρμα και δεν υπάρχουν τεχνικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να διευκολύνεται η μαθησιακή διδασκαλία και μαζί με την πίεση που υπάρχει για αποτέλεσμα οι δάσκαλοι/ καθηγητές καταφέρνουν να προχωρήσουν και στην ύλη. Φίλοι από το εξωτερικό που πηγαίνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο, αναγκάστηκαν πάντως να πληρώσουν έξτρα για τις επιπλέον τεχνικές ανάγκες της τηλεκπαίδευσης».
-Πώς τα πάτε με την τηλεκπαίδευση; ρώτησα την Καλαματιανή μαμά, κα Μάτα Σταματίου και η απάντησή της …ποταμός: «Πώς να τα πάμε… Το μικρό που είναι νηπιαγωγείο δεν το βάζω πια, είναι πολύ κουραστικό και δεν μπορεί να παρακολουθήσει το γρήγορο ρυθμό, με μεγάλο όγκο, με αλφάβητο και αριθμούς, που θυμίζει Α’ Δημοτικού. Μόνο λίγα παιδιά μπορούν να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα αυτό. Στη Β’ Δημοτικού κάνουν κανονικά μάθημα, αλλά προχωράνε πολύ αργά. Σήμερα (σ.σ. πριν από λίγες μέρες) αντί για μαθηματικά, ζωγράφισαν…
Σκεφτόμουν ότι ίσως βοηθήσει τα παιδιά να πάρω επιφάνεια γραφής με γραφίδα, αλλά πόσοι γονείς μπορούν να το κάνουν αυτό; Γενικά υπάρχουν δυσκολίες στην υλικοτεχνική υποδομή. Δεν είμαστε… τεχνικό γραφείο, οικογένεια είμαστε και, φυσικά, δεν μπορείς να έχεις πολυμέσα για όλα τα μέλη μιας οικογένειας.
Στο μόνο που πλεονεκτεί το σχολείο από το σπίτι είναι ότι εμένα με έχει αλλάξει ως μητέρα, καθώς βλέπω τη λειτουργία της τάξης, αν ο δάσκαλος κάνει διακρίσεις στα παιδιά, αν το παιδί μου υστερεί ή δεν έχει καταλάβει κάτι και έτσι μπορώ να το βοηθήσω. Αλλά αυτά είναι στείρα γνώση, δεν είναι κάτι εποικοδομητικό και ουσιαστικό, γιατί μετά καθόμαστε και σχολιάζουμε συμπεριφορές και γεγονότα που συμβαίνουν σε μια ομάδα παιδιών. Δεν υπάρχει γονιός που έχει ελεύθερο χρόνο και δε θα καθίσει να ακούσει κι αυτό είναι το μεγαλύτερο θέμα. Γίνεται κριτική στη διαδικασία της διδασκαλίας, που έτσι κι αλλιώς οι γονείς είχαν αυτή την τάση, απλώς τώρα έχουν συγκεκριμένες αποδείξεις. Όλοι κρίνονται, αλλά αυτό μοιάζει με ριάλιτι και είναι παραβίαση της ιδιωτικότητας.
Αν και διαπιστώνω ότι και μέσω του υπολογιστή τα παιδιά έχουν μεγάλη διάθεση για όλη τη διαδικασία της μάθησης, στο σχολείο έχουν πολύ πιο σωστή ανάπτυξη, σε πολλά επίπεδα, εκτός από το μαθησιακό, στο επικοινωνιακό και στην συμπεριφορά».
Πώς βιώνει ένα ζευγάρι εκπαιδευτικών με την οικογένειά του την εξ αποστάσεως εκπαίδευση;
Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση έχει ξεκινήσει στην Ελλάδα εδώ και 25 χρόνια περίπου με την ίδρυση του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Αυτό το διάστημα χτύπησε, λόγω του κορωνοϊού, και τις πόρτες της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης αναγκαστικά.
Όσον αφορά στο επιστημονικό μέρος, τη διαδικασία δηλαδή με την οποία πρέπει να γίνει το εξ αποστάσεως μάθημα, υπάρχει μία απαίτηση για εξειδικευμένη γνώση σε παιδαγωγικό, τεχνολογικό και οργανωτικό επίπεδο, όπερ σημαίνει ότι ένας εκπαιδευτικός πρέπει να γνωρίζει και να έχει επιμορφωθεί σε ορισμένα πράγματα, για να μπορεί να ανταπεξέλθει στην όλη διαδικασία.
Από το οπτικό πρίσμα, το πώς βλέπει προσωπικά ένας εκπαιδευτικός μέσα από την οικογένειά του τη διαδικασία της εξ αποστάσεως, διαφοροποιείται αρκετά η εικόνα που έχει αποκτήσει αυτός μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία και από την τυχόν επιμόρφωσή του.
Οι εκπαιδευτικοί, που είναι και γονείς, βιώνουν τα ίδια προβλήματα που βιώνει ένας κοινός γονέας. Έρχεται αντιμέτωπος με την ευρυζωνικότητα του οικιακού του δικτύου, το αν θα βρεθεί ο απαιτούμενος υλικοτεχνικός εξοπλισμός για να κάνει όλη η οικογένεια μάθημα. Γεγονός είναι ότι αρκετές οικογένειες εκπαιδευτικών αναγκάστηκαν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να προμηθευτούν επιπλέον υπολογιστές ή τάμπλετ και για να αλλάξουν τη γραμμή σύνδεσης στο διαδίκτυο από 24mbps σε 100mbps.
Άλλο μείζον θέμα είναι αν υπάρχει ο απαιτούμενος φυσικός χώρος, για να απομονωθεί το κάθε μέλος της οικογένειας, να έχει την απαραίτητη ησυχία και να είναι σε θέση να κάνει μάθημα. Σε περίπτωση που ο ένας γονέας είναι δάσκαλος και ο άλλος καθηγητής και έχουν δύο παιδιά στη Δευτεροβάθμια, τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο. Διότι ο γονέας που διδάσκει στην Πρωτοβάθμια το πρωί έχει κενό και περιμένει το μεσημέρι να ξεκινήσει τη μαθησιακή διαδικασία, ενώ τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας το πρωί κάνουν μάθημα, με αποτέλεσμα ο πρώτος αναγκαστικά να παραμένει αόρατος (η χρήση του κωδικού 6, για πρωινή άσκηση, γίνεται κανόνας προς διαφύλαξη της οικογενειακής γαλήνης!) και σιωπηλός, για να μην ενοχλεί τους υπόλοιπους στη διδακτική και μαθησιακή τους διαδικασία.
Όταν έρχεται το μεσημέρι, τα μέλη της οικογένειας που έχουν ολοκληρώσει το πρωινό μάθημα, έχουν την ανάγκη να ξεκουραστούν. Έτσι αυτός που διδάσκει στην Πρωτοβάθμια αναγκάζεται να μεταβεί στο φυσικό χώρο του σχολείου, να κάνει από εκεί μάθημα, για να δοθεί ο απαραίτητος χώρος και χρόνος στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να αναπαυτούν, να διαβάσουν και να συμμετέχουν, εξ αποστάσεως, στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών κι όχι μόνο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το ζευγάρι των εκπαιδευτικών, στις καθημερινές, να μη συναντιέται ή μάλλον να συναντιέται λιγότερο από ό,τι συναντιόταν με τη δια ζώσης εκπαιδευτική διαδικασία.
Αν γινόταν μία έρευνα, θα καταδείκνυε πανηγυρικά ότι οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί προτιμούν τη δια ζώσης διαδικασία, όχι μόνο γιατί πιέζονται περισσότερο στην προσωπική τους ζωή, αλλά και διότι με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση χάνεται η κοινωνική και ανθρώπινη επαφή με τους μαθητές, τους συναδέλφους και τον κοινωνικό περίγυρο συνολικά. Χάνεται η απευθείας εικόνα και επαφή με τους μαθητές, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνει τι έχουν κατανοήσει και πού έχουν κενά.
Λόγω της εξ αποστάσεως παράδοσης του μαθήματος δεν υπάρχει η σωστή ανατροφοδότηση και, κατ’ επέκταση, η αντίστοιχη ενίσχυση για την αντιμετώπιση των αδυναμιών των μαθητών. Επίσης, ένας εκπαιδευτικός αυτό το διάστημα έρχεται αντιμέτωπος με τα δικαιολογημένα παράπονα των γονέων, όσον αφορά σε ζητήματα που αντιμετωπίζει κι ο ίδιος ως γονέας. Έτσι αναγκάζεται να λειτουργήσει επιπρόσθετα ως ψυχολόγος, προς τους γονείς και στους μαθητές, για να τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν να συμμετέχουν σε όλο αυτό το πρωτόγνωρο εγχείρημα παράδοσης μαθήματος.
Μ.Π.
«Είναι σαν να μιλάς με έναν τοίχο…»
Γιούλη, μαθήτρια Β’ Δημοτικού: “Με κουράζει πολύ να κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή. Δε μου αρέσει καθόλου. Μου φαίνεται κάτι ξένο”.
Χαρούλα, μαθήτρια Γ’ Δημοτικού: “Δε μου αρέσει. Πέρα από τα πολλά προβλήματα στην εικόνα και στον ήχο, είναι σαν να μιλάς με έναν τοίχο”.
Γιάννης, καθηγητής Γυμνασίου: “Πολλοί μεσήλικες αισθάνονται ότι ανακαλύπτουν την Αμερική, όταν κάνουν τηλεδιάσκεψη. Δείχνει ότι είναι κάτι συγκλονιστικό για αυτούς, κάτι νέο. Κάποιοι μεγαλύτεροι αγχώνονται να μάθουν τη λειτουργία της, πιέζονται. Οι νέοι μάλλον βαριούνται τρομερά. Είναι λύση ανάγκης. Ταιριάζει στους λεγόμενους «καλούς», τους συνειδητοποιημένους μαθητές, καθώς δεν υπάρχουν κίνητρα να ερεθιστεί στη συμμετοχή όποιος από τη φύση του δεν είναι πειθαρχημένος. Το καλό είναι ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί οπτικοακουστικό υλικό πιο εύκολα στη διδασκαλία, κάτι που δε γίνεται στο σχολείο. Φανταστείτε και την κούραση των ματιών και του σώματος με την ακινησία. Σκεφτείτε, επίσης, το ρεύμα ή και την μπαταρία των συσκευών που καταναλώνει με δικά της έξοδα κάποια οικογένεια, όταν βέβαια έχει συσκευές για όλα τα μέλη της που παίρνουν μέρος στην τηλεκπαίδευση…
Στα θετικά της τηλεκπαίδευσης είναι αυτή καθαυτή η ύπαρξή της, δηλαδή το γεγονός ότι λειτουργεί ως ένα υποκατάστατο, τέλος πάντων, της δια ζώσης σχολικής μαθησιακής διαδικασίας. Επίσης, το γεγονός ότι βοηθά τη γνωριμία των πολύ νεαρών παιδιών με τη χρήση του υπολογιστή και της πληροφορικής για σκοπούς άλλους, πέραν των παιχνιδιών”.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
